เราควรให้พ่อแม่เลิกกันหรืออยู่ทนกันต่อไปดีคะ ?

สวัสดีค่ะ เรามีปัญหากลุ้มใจที่เรื้อรังมาเป็นปีแล้ว งั้นขอเล่าเรื่องเลยนะคะ คือว่าแม่จับได้ว่าพ่อแอบซุกใครอีกคนไว้ ตอนแรกพ่อก็บอกปัดว่าเพื่อนที่ทำงานเฉยๆ แบบว่าไปทำงานนอกสถานที่แล้วก็เคยมีอะไรกันครั้งหนึ่ง ครั้งนั้นพ่อทั้งกราบทั้งไหว้เท้า ขอขมา สาบานอะไรต่างๆ นาๆ เลยค่ะ แต่สุดท้ายอีกประมาณเกือบหนึ่งปีต่อมา แม่ก็จับได้อีกว่าจริงๆ แล้วพ่อกับคนนั้นแอบทำอะไรลับหลังแม่มา 11 ปี ทีนี้ไฟก็ลุกเลยค่ะ เรายอมรับเลยว่าช็อคกับสิ่งที่พ่อทำจริงๆ แม่ก็เป็นบ้าเป็นหลังไปเลย แทบจะฆ่าแกงพ่ออยู่แล้ว แม่ยืนกรานว่าจะเลิกเลยค่ะ เราก็เสียใจ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเอง แต่ญาติฝั่งพ่อก็ไกล่เกลี่ยให้ มันก็ทำได้แค่นั้นค่ะ ถึงจะพูดยังไง เวลาแม่กลับบ้านแม่ก็ด่าพ่อแบบสาดเทเสีย ด่าหยาบคายชนิดที่ว่าไม่มีใครอยากได้ยิน มีทำร้ายร่างกายพ่อด้วยค่ะ นานวันเข้าจนเป็นเดือน จนมีครั้ง เรานอนอยู่ในห้อง ได้ยินเสียงพ่อร้อง เลยออกไปดู คือแม่กำลังทำร้ายพ่ออยู่เลยค่ะ เราพยายามช่วยพ่อแต่ก็โดนแม่ด่ากลับมาจนร้องไห้ จนท้ายที่สุดคืนนั้นคือเราได้ไปนอนกับอา อามารับแล้วก็คุยกับแม่ให้ค่ะ พูดประมาณว่าให้คิดถึงลูกอะไรแบบนี้ เราก็จำไม่ค่อยได้แล้วเพราะมันก็นานมาแล้ว หลังจากเหตุการณ์วันนั้นแม่ก็ไม่ทำอะไรพ่ออีก แต่มันแย่ตรงที่แม่ตะพูดเรื่องเดิมๆ ซ้ำๆ วนไปวนมา กับสิ่งที่พ่อทำ ด่าทอไปถึงบุพการี เพื่อนร่วมงาน เรายอมรับเลยค่ะว่าเรื่องด่านี่แม่เกินไปมากจริงๆ แต่พ่อก็ทำเกินไปอีก ใครจะว่าพ่อเรา ก็ว่ามาเลยค่ะ เพราะคือเรื่องจริง ตอนนี้พ่อก็พยายามทำตัวให้ดีขึ้น แต่สำหรับแม่แล้วยังไงก็ไม่โอเคอยู่ดี เราเข้าใจแม่ค่ะว่าไม่มีอะไรมาชดใช้กับสิ่งที่พ่อทำได้

แต่ปัญหาจริงๆ คือตอนนี้มันอยู่ที่เราค่ะ เหมือนเราเป็นตัวรั้งพวกเขาทั้งคู่เอาไว้ พูดตามตรงเลยนะคะ แบบเห็นแก่ตัวเลยค่ะว่าเราไม่อยากให้เลิก เราทำใจไม่ได้ เราอยู่กับเขามาตั้งแต่เกิด ลืมตามาก็เห็นพ่อเห็นแม่อยู่แล้วอะค่ะ ทุกๆ อย่างคือมีแต่พ่อและแม่ เราทำใจไม่ได้จริงๆ แต่เราก็เห็นพ่อแม่ทรมานแบบนี้ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ยอมรับเลยค่ะว่าเคยคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่เรื่องความคิดนี้เรามีมานานแล้วค่ะ เพราะตั้งแต่เด็กๆ จะโดนบังคับให้เรียน ให้ทำนู้นทำนี่เกินวันไปหน่อย เหนื่อยมากๆ ค่ะ จนมาเจอปัญหาแบบนี้เราก็อยากตายให้มันจบๆ ไป แต่ก็ยังทำไม่ได้ ใจไม่กล้าพอ ไหนจะเรื่องอื่นๆ ที่ยังไม่เคลียร์อีก เรายังอยากให้พ่อแม่มางานรับปริญญาเรา อยากให้อยู่ในวันเกิดเรา อยากให้อยู่ในทุกๆ วันของเรา ตอนนี้พิมพ์ไปก็ร้องไห้ไปค่ะ มันย้อนถึงอดีตที่ผ่านมาเกือบสามปี ช่วงที่เกิดเหตุหนักๆ เลยก็เป็นช่วงที่เราจะสอบเข้าม.4 พอดี เพราะแบบนั้นมั้งคะ แม่เลยเพลาๆ ไม่ทำร้ายพ่ออีก แต่มันไม่พอหรอกค่ะ เราไม่มีสมาธิอยู่ดีเพราะแม่ยังด่าพ่ออยู่ทุกวัน แทบจะ 24 ชม. พ่อทำงานก็ด่า ประชุมอยู่ก็ด่า อยู่บ้าน ทานข้าวกันก็ด่า ช่วงนั้นเราแย่ทั้งสภาพจิตใจและร่างกาย จิตใจที่ห่อเหี่ยวกับครอบครัวและร่างกาย สมองที่ต้องฝืนตัวเองเรียนพิเศษและอ่านหนังสือ สุดท้ายก็ไม่ได้อย่างหวังค่ะ เราสอบเข้าห้องที่อยากเข้าไม่ได้ ทีนี้แม่ก็โทษพ่อใหญ่ว่าเป็นเพราะพ่อที่ทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ ค่ะ ก็เพราะพ่อจริงๆ เราเคยบอกพ่อแม่ให้ไปหาหมอด้วยกันด้วยค่ะ แต่เหมือนพวกท่านจะไม่อยากยอมรับเท่าไหร่แล้วว่าตอนนี้ก็มีปัญหาทางจิตกันอยู่ 

เราเล่ามาถึงตรงนี้ก็อยากได้คำปรึกษาดีๆ กับทุกคนค่ะ ขออนุญาตไม่ด่าทอเราหรือพ่อแม่เราจนหยาบคายเกินไปนะคะ เพราะแค่นี้เราก็เจอคำด่าทอมามากเกินไปแล้ว อีกอย่างเรื่องนี้เราไม่ได้พูดกับเพื่อนหรือปรึกษาเพื่อนเลยค่ะ ส่วนญาติคือก็รู้กันแค่เฉพาะกลุ่ม นี่แหละค่ะปัญหา เราควรทำยังไงดีคะ เรารู้ค่ะว่าถึงเลิกกันแล้วเราจะอยู่ได้ แต่มันไม่ใช่ภายในปีหรือสองปีแน่ๆ สภาพจิตใจเราก็คงยิ่งบอบช้ำแน่ๆ ไม่ไหวเลยค่ะ เราเหนื่อย เหนื่อยมากจริงๆ

ปล.ตอนนี้เราอายุ 17 ปีค่ะ เหมือนจะต้องเป็นวัยที่ตัดสินใจได้แล้วใช่ไหมคะ แต่สำหรับเรื่องนี้เราไม่ไหวจริงๆ ค่ะ เลือกทางไหนก็มีแต่จะทำเราบ้าตายค่ะ