จะมาเล่าเรื่องที่เราเจอมาค่ะ ถึงมันจะดูเล็กๆน้อยๆ แต่มันไม่เล็กไม่น้อยสำหรับเรา

คือเราพึ่งขึ้นม.1 แล้วก็มีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ตอนแรกๆก็คุยกันแบบปกติเลย แต่หลังเราก็สังเกตการกระทำ ต่างๆมันเปลี่ยนไป เช่นชอบเมินคำพูดเรา ถามอะไรก็ไม่ตอบ คือเราเป็นคนแบบขี้น้อยใจมากและบ่อน้ำตาตื้น ใครพูดอะไรที่แทงใจก็จะร้องไห้ออกมาทันที คือเพื่อนคนนี้มีเพื่อนใหม่ซึ่งตอนนี้เป็นตบัดดีกันแล้ว เราร.สว่าพอเพื่อนคนนี้มีเพื่อนใหม่ก็ลืมเราไปเลย ดูสนิทกว่าที่เคยคุยกับเราตั้งเยอะ และคือมันเป็นติ่งด้วยและเจอเพื่อนที่เป็นติ่งเหมือนกันเลยคงสนิทกันเร็ว ดูสนุกกว่าอยู่กับเราเยอะเลย เราก็น้อยใจมากเลยล่ะค่ะ เราก็พยายามคุยกับคนอื่นนะแต่ก็ไม่ได้สนิทอะไร และเวลาไปกินข้าวปกติเราจะกินกับเพื่อนคนนั้นใช่มั้ยและที่งี้เพื่อนไปกันอีกคน เราเลยต้องเดินไปกินข้าว แต่ว่าคือเราก็มีเพื่อนอีก2-3คนนะ แต่ก็พอจะสนิทอยู่ ตอนแรกเราคิดว่าเราจะกินข้าวคนเดียวซะเเล้วเปล่าคือเราเดินไปหา และก็ได้กินข้าวด้วยกัน เราคิดว่าการหาเพื่อนเนี้ยมันยากจัง เราเพิ่งรู้ว่าการหาเพื่อนที่จริงใจกับเรามันยาก และเราเป็นคนที่ไม่ชอบเข้าสังคมเท่าไหร่นัก เลยหาเพื่อนยาก เราแค่ไม่มีที่จะระบายกับใครเพื่อนสนิทก็ไม่มี เลยชอบที่จะตั้งกระทู้ระบายความในใจเสมอ และชอบเวลาคนอื่นมาอ่านกระทู้เรา มันดูเหมือนแบบเราได้แชร์ประสบการณ์ให้คนอื่นๆ และคนที่อ่านก็ให้คำปรึกษาอะไรประมาณนี้