สวัสดีค่ะ ขอพื้นที่ระบาย อยากรู้ว่าเรามีสิทธิ์โกรธหรือเสียใจกับการกระทำของพ่อเราบ้างมั้ย อาจจะไม่ร้ายแรงแต่ชีวิตเด็กคนนึงต้องมาแบบนี้มันเสียใจ เสียใจมากๆ
พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา2ขวบหลังจากนั้นพ่อแนะนำให้รู้จักผู้หญิงคนนึงซึ่งให้เรียกว่า น้า เราตอนเด็กไม่เข้าใจเรื่องความสัมพันธ์เลยไม่รู้ว่ามันผิดปกติที่พ่อไม่อยู่แม่และพ่ออยู่กับผู้หญิงคนนั้นตลอด ระหว่างการเติบโตเรากับน้องชายมีตายายเป็นคนเลี้ยง แม่เองก็ต้องทำงานต่างจังหวัดส่วนพ่อแค่มารับพาไปเล่นไปนอนบ้างบางครั้ง พอโตขึ้นเราก็เข้าใจว่าคนๆนั้นเป็นอะไรกับพ่อเรา ก็นึกเสียใจแต่ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จากนั้นชีวิตเป็นไปแบบไม่มีพ่อแม่ไป16ปีจนเข้ามหาลัยพ่อมาบังคับทุกอย่างที่เราไม่โอเคเรารู้สึกว่าพ่อไม่รู้จักตัวเรา พ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตประวันหรือนิสัยเราเป็นแบบไหนพ่อไม่รู้เลยอะ พ่อตัดสินแค่สิ่งที่เห็น มันก็ทำเสียใจแล้วที่ไม่อยู่ใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน ตั้งแต่เกิดมาเคยนั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันไม่ถึง5ครั้งด้วยซ้ำ ก็เข้าใจว่าพ่อแม่กลับไปเป็นเหมือนเก่าไม่ได้แล้ว จนล่าสุดก็มีคนเห็นพ่อเรานั่งกับผู้หญิงคนใหม่ที่พึ่งเจอ และใช่ค่ะ พ่อพามาแนะนำเราเองไม่ใช่ต่อต้านแต่ไม่เข้าใจมากกว่า แล้วพ่อก็คบกับหญิงคนนั้นซึ่งมีลูกสาว2คนเรียนเก่งและสวยกว่าเรามาก มันทำเราน้อยใจจนเก็บไปคิดว่า"พ่อคงไม่เห็นเราเป็นลูกแล้วเพราะเราทำพ่อผิดหวังเยอะ พ่อคงคาดหวังกับลูกคนใหม่มากกว่าและคงรับผิดชอบดูแลลูกของคนนั้นด้วยความภูมิใจในความเก่งของลูกคนใหม่"
พ่อเราเองก็ชอบโทรมากดดันบอกให้เราเรียนตามที่เขาสั่ง บังคับให้ทำงานหาเงินเองเพราะเขาไม่อยากให้ เราก็พอเข้าใจถ้าเค้าจะไม่เห็นใจเราและยอมเห็นเราทุกข์และลำบากแบบนี้ ต่อให้พ่อสงสารหรือเห็นใจก็ยังไม่พอที่จะให้อภัยได้เลยเพราะเราเอาแต่นึกเห็นภาพพ่อกินของดีๆไปเที่ยวที่ดีๆแต่ไม่เคยพาเราไปเลยทำไมถึงพาครอบครัวใหม่ไป แล้วหนูกับน้องชายล่ะ?
แต่เราโกรธทุกอย่างที่เขาทำมันทำร้ายเราจนเป็นซึมเศร้าเรื่องครอบครัวไม่สมบูรณ์แบบมันทำให้รู้สึกเกิดมาเป็นภาระของเขา
แล้วแบบนี้พ่อยังจะรักเราไหม...ติดต่อก็ยากพูดคุยแต่เรื่องกดดันแต่ไม่เคยถามหรือให้กำลังใจเลย..
หรือเราพลาดตรงไหนแย่มากใช่มั้ย
เรามีสิทธิ์ที่จะโกรธพ่อไหม
พ่อแม่เราแยกทางกันตั้งแต่เรา2ขวบหลังจากนั้นพ่อแนะนำให้รู้จักผู้หญิงคนนึงซึ่งให้เรียกว่า น้า เราตอนเด็กไม่เข้าใจเรื่องความสัมพันธ์เลยไม่รู้ว่ามันผิดปกติที่พ่อไม่อยู่แม่และพ่ออยู่กับผู้หญิงคนนั้นตลอด ระหว่างการเติบโตเรากับน้องชายมีตายายเป็นคนเลี้ยง แม่เองก็ต้องทำงานต่างจังหวัดส่วนพ่อแค่มารับพาไปเล่นไปนอนบ้างบางครั้ง พอโตขึ้นเราก็เข้าใจว่าคนๆนั้นเป็นอะไรกับพ่อเรา ก็นึกเสียใจแต่ยังไม่เข้าใจอยู่ดี จากนั้นชีวิตเป็นไปแบบไม่มีพ่อแม่ไป16ปีจนเข้ามหาลัยพ่อมาบังคับทุกอย่างที่เราไม่โอเคเรารู้สึกว่าพ่อไม่รู้จักตัวเรา พ่อไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชีวิตประวันหรือนิสัยเราเป็นแบบไหนพ่อไม่รู้เลยอะ พ่อตัดสินแค่สิ่งที่เห็น มันก็ทำเสียใจแล้วที่ไม่อยู่ใช้ชีวิตประจำวันด้วยกัน ตั้งแต่เกิดมาเคยนั่งกินข้าวพร้อมหน้ากันไม่ถึง5ครั้งด้วยซ้ำ ก็เข้าใจว่าพ่อแม่กลับไปเป็นเหมือนเก่าไม่ได้แล้ว จนล่าสุดก็มีคนเห็นพ่อเรานั่งกับผู้หญิงคนใหม่ที่พึ่งเจอ และใช่ค่ะ พ่อพามาแนะนำเราเองไม่ใช่ต่อต้านแต่ไม่เข้าใจมากกว่า แล้วพ่อก็คบกับหญิงคนนั้นซึ่งมีลูกสาว2คนเรียนเก่งและสวยกว่าเรามาก มันทำเราน้อยใจจนเก็บไปคิดว่า"พ่อคงไม่เห็นเราเป็นลูกแล้วเพราะเราทำพ่อผิดหวังเยอะ พ่อคงคาดหวังกับลูกคนใหม่มากกว่าและคงรับผิดชอบดูแลลูกของคนนั้นด้วยความภูมิใจในความเก่งของลูกคนใหม่"
พ่อเราเองก็ชอบโทรมากดดันบอกให้เราเรียนตามที่เขาสั่ง บังคับให้ทำงานหาเงินเองเพราะเขาไม่อยากให้ เราก็พอเข้าใจถ้าเค้าจะไม่เห็นใจเราและยอมเห็นเราทุกข์และลำบากแบบนี้ ต่อให้พ่อสงสารหรือเห็นใจก็ยังไม่พอที่จะให้อภัยได้เลยเพราะเราเอาแต่นึกเห็นภาพพ่อกินของดีๆไปเที่ยวที่ดีๆแต่ไม่เคยพาเราไปเลยทำไมถึงพาครอบครัวใหม่ไป แล้วหนูกับน้องชายล่ะ?
แต่เราโกรธทุกอย่างที่เขาทำมันทำร้ายเราจนเป็นซึมเศร้าเรื่องครอบครัวไม่สมบูรณ์แบบมันทำให้รู้สึกเกิดมาเป็นภาระของเขา
แล้วแบบนี้พ่อยังจะรักเราไหม...ติดต่อก็ยากพูดคุยแต่เรื่องกดดันแต่ไม่เคยถามหรือให้กำลังใจเลย..
หรือเราพลาดตรงไหนแย่มากใช่มั้ย