คิดว่าตัวเองเป็นแพนิค+ซึมเศร้าแต่พ่อกลับบอกว่าเป็นเรื่องปัญญาอ่อน

คือช่วงหลังๆก่อนที่เราจะขึ้นม.ปลาย เราเริ่มว่าตัวเองรู้สึกมีอาการแปลกๆ เริ่มไม่เข้าใจตัวเอง พยายามเข้าใจชีวิต แต่กลับหน่วงมากๆอยู่ๆก็เศร้าอยู่ๆท้อ จนถึงขั้นทำร้ายตัวเอง ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไปทำไม ทำแล้วได้อะไร แต่พอได้ทำรู้สึกดีแบบบอกไม่ถูก พยายามคุยปรึกษากับพ่อแม่ ว่าทำยังไงดีอยากพบหมอ แต่เขากลับพูดว่า "อะ ปัญญาอ่อน ไร้สาระ กูเจอคนแบบมาเยอะละ ทำเพื่อเรียกร้องความสนใจ ทำไม พ่อแม่รักไม่พอรึไง ปัญญาอ่อน" เมื่อพ่อพูดแบบนี้จึงเป็นประโยคที่ทำให้เรารู้สึกแย่มาก อาทิตย์นั้นเราใจลอยใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เก็บตัวเป็นอาทิตย์ ร้องไห้เกือบทุกคืน ทำร้ายตัวเองอีกไปมา จนเกิดอาการแพนิค ตอนแรกเราก็ไม่รู้ว่าทำไมเป็นตอนแรกนึกว่าแค่รู้สึกหนาวเพราะแค่ตัวสั่น อยู่ๆใจเริ่มสั่น หน้าช้า แขนขาชาไปหมด หายใจติดขัด พยายามจะพูดหรืออะไรปากสั่นไปหมดเป็นแบบนี้ประมาณเกือบครึ่งชั่วโมง เรารู้สึกว่าเป็นครึ่งชั่วโมงที่ทรมาณมาก จนเราได้มีแฟนช่วงนั้นพอดี เขาเข้ามาช่วยอาการเราได้มากในตอนนั้น จนอาการเราเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆ จนเรานึกว่าตัวเองจะหายแล้ว คงไม่ได้เป็นไรมาก อาจคิดไปเองก็ได้ เรากับแฟนเลิกกันช่วงนั้นก็ไม่ได้มีอะไร แต่พอผ่านไป3เดือน เลยกลายเป็นว่า ความเครียดดันเข้ามาถาโถมใส่หนักมากในช่วงนั้น ความกดดัน ความเครียด อะไรต่างๆ ทำให้เราเกิดอะการอีกครั้ง ไม่แพนิคหนักเท่าครั้งนั้น แต่เป็นถี่ขึ้นเรื่อยๆ จากเดือนละครั้ง กลายเป็นอาทิตย์ละ2~3ครั้ง บางทีอยู่ๆก็เกิดนอกบ้าน แต่ยังพอคุมสติไหว เลยไม่ได้อะไรมาก จนรู้สึกอยากจะจริงจังแล้ว จะไปบอกพ่อกับแม่อีกครั้งว่าเราร่างกายไม่ไหวแล้ว พอไปอีกครั้ง สิ่งที่ได้คือคำตอบแบบเดิม แถมทำร้ายจิตใจด้วยคำพูดซ้ำไปซ้ำมา จนเราเกิดแพนิคต่อหน้าเขา เราเป็นหนักถึงขนาดแม่ต้องทรงตัวให้ไม่ล้มลงไป แต่พ่อเรากลับพูดไม่หยุด ให้แม่เราเลิกช่วยเรา "ก็เลิกไปเอาใจมัน มันก็แค่อีบ้าคนนึง เรียกร้องความสนใจไปวันๆ"ตอนนั้นเราหัวขาวโพลนยิ่งกว่าเดิมไม่รู้จะทำยังไงพยายามจะประครองตัวเองยังไม่ไหว จนสลบไป ตื่นมาเขาก็บอกว่า "พวกกูไม่พาไปหรอกนะ เพราะไม่ได้เป็นอะไร แค่บ้า" เรารู้สึกแย่มากจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว อาการก็ไม่หาย เรายิ่งโทษตัวเองหนักขึ้นมากด้วย ว่าทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้ ถ้าไม่เป็นแบบนี้ก็คงจะดีกว่านี้ เริ่มคิดลบ เริ่มโทษตัวเอวในทุกเรื่อง จากที่เลิกกรีดแขนก็กลับมากรีดอีก พอเขาเห็นก็ตบตีแถมด่าอีก แต่เรายิ่งรู้สึกแย่มากกว่าเดิม จากคนที่เคยมั่นใจในตัวเอง กล้าทำกล้าแสดงออก ยิ้มแย้มแจ่มใสเสมอ กลับเงียบๆ เริ่มไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยเข้าหาเพื่อน อยู่กับตัวเอง เก็บตัว จนตอนนี้ม.5 อาการเพลาๆลงบ้าง แต่ก็มีบางช่วงกลับมาเป็นหนักจนไม่รู้ต้องทำยังไง อยากไปปรึกษาแพทย์ แต่ก็ทำไม่ได้ ที่มาพูดในวันนี้ก็แค่อยากมาระบายเก็บสิ่งที่เก็บมาเกือบจะ3ปี แล้วอยากได้คำปรึกษาว่าควรทำเช่นไรดี ขอบคุณไว้ล่วงหน้านะคะ