ทำไมคนเราต้องมีเรื่องให้คิดสับสนได้หลายต่อหลายเรื่อง ทั้งๆที่เรื่องบาง
เรื่องมันเกิดจากต้นเหตุเดียวแต่มันดันสามารถตีความที่มาของเหตุได้เป็น 108 ทุกคนที่ได้อ่านคงไม่เข้าใจที่เราจะสื่อ แม้แต่เรารอนนี้ก็ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดออกมายังไงให้คนอ่านได้เข้าใจเช่นกัน
ตอนนี้เราไม่เข้าใจตัวเอง ไม่ใช่สิจริงๆเราก็ไม่เข้าใจมาซักพักแล้วล่ะ โดยรวมๆแล้วเราเป็นแบบนี้มาได้11 เดือนแล้ว บางทีเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไบโพร่า ยังไงไม่รู้ บางวันเราก็รู้สึกว่าวันนี้เราอารมณ์ดี สดชื่นแจ่มใสแต่พอวันถัดมาเราลับรู้สึกเปงา เศร้า อยากร้องไห้ อ้างว้างแบบบอกไม่ถูก บางวันก็มีทั้ง2อาการรวมกันในวันเดียว วันไหนที่เรารู้สึกว่าเราเศร้าและดาวน์มากๆเราจะร้องไห้ออกมา แต่เราจะไปร้องไห้คนเดียวเงียบๆ เราจะไม่ทำให้เห็นว่าเราร้องไห้ หรือถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่ใครมาเห็นเราจะดึงความตลก หัวเราะ หรือความสุขของเราออกมากลบเกลื่อนทันที ถ้าถามว่าทำไมไม่คุยกับคุณพ่อคุณแม่ เพื่อน หรือแฟน เราเคยอยากจะพูดกับพวกเขานะ แต่รู้มั้ยทำไมเราเลือกที่จะไม่พูด? จะว่าเรามันงี่เง่าหรือบ้าก็ได้นะ เราคิดว่าเรามาถึงจุดที่ไม่สามารถเล่าให้พวกเขาฟังได้แล้วอ่ะ มันอยากเหล่าให้ใครก็ได้ที่ไม่รู้จักเราดีกว่า ทำไมเราถึงทำแบบนี้? เราคิดว่าเราไม่อยากให้พวกเขาต้องมาฟังอะไรไร้สาระจากคนแบบเรา เราไม่อยากให้พวกเขาต้องมาคิดมากกับคนแบบเรา เราคิดว่าที่ผ่านมาเราทำให้พวกเขารู้สึกแย่กับเรามากมากพอแล้ว เราคิดว่าเราเป็นตัวอะไรซักอย่างที่ไม่ควรอยู่ในชีวิตพวกเขาเลย ถ้าเราไม่อยู่ในชีวิตพวกเขามันคงจะดีกว่า แต่ในขณะเดียวกันเรากลับอบากได้ใครซักคนแค่คนเดียวก็ได้ อยู่ตรงหน้าแล้วกอดเราก็พอ ไม่จำเป็นต้องมีความสัมพีนธ์ที่ลึกซึ้ง ไม่จำเป็นต้องเข้าใจเรา
มันขัดกันเนอะว่ามั้ย? ถ้าใครที่อ่านแล้วหงุดหงิดมันไม่แปลกเลย เราเองก็หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน
แต่ที่เรามาพูดในวันนี้เราไม่รู้นะที่เราทำอยู่เราเรียกร้องอะไรหรือป่าว แต่เราคิดว่าเรากำลังระบายสิ่งที่อัดอั้นและบอกใครไม่ได้แม้คนที่เราควรบอกที่สุดควรจะเป็นพ่อแม่หรือใครๆที่เขารักเราก็ตาม แต่เราขอโทษนะ เราไม่อยากแสดงด้านที่หน้าสมเพชให้พวกเขาได้เห็น…
วันนี้ที่เราจะพูดก็มีเท่านี้แหละ
11 07 2563.
เราไม่ได้จะถามอะไร แต่เราแค่ต้องการพูดออกมา
เรื่องมันเกิดจากต้นเหตุเดียวแต่มันดันสามารถตีความที่มาของเหตุได้เป็น 108 ทุกคนที่ได้อ่านคงไม่เข้าใจที่เราจะสื่อ แม้แต่เรารอนนี้ก็ไม่รู้จะเรียบเรียงคำพูดออกมายังไงให้คนอ่านได้เข้าใจเช่นกัน
ตอนนี้เราไม่เข้าใจตัวเอง ไม่ใช่สิจริงๆเราก็ไม่เข้าใจมาซักพักแล้วล่ะ โดยรวมๆแล้วเราเป็นแบบนี้มาได้11 เดือนแล้ว บางทีเรารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นไบโพร่า ยังไงไม่รู้ บางวันเราก็รู้สึกว่าวันนี้เราอารมณ์ดี สดชื่นแจ่มใสแต่พอวันถัดมาเราลับรู้สึกเปงา เศร้า อยากร้องไห้ อ้างว้างแบบบอกไม่ถูก บางวันก็มีทั้ง2อาการรวมกันในวันเดียว วันไหนที่เรารู้สึกว่าเราเศร้าและดาวน์มากๆเราจะร้องไห้ออกมา แต่เราจะไปร้องไห้คนเดียวเงียบๆ เราจะไม่ทำให้เห็นว่าเราร้องไห้ หรือถ้าเมื่อไหร่ก็ตามที่ใครมาเห็นเราจะดึงความตลก หัวเราะ หรือความสุขของเราออกมากลบเกลื่อนทันที ถ้าถามว่าทำไมไม่คุยกับคุณพ่อคุณแม่ เพื่อน หรือแฟน เราเคยอยากจะพูดกับพวกเขานะ แต่รู้มั้ยทำไมเราเลือกที่จะไม่พูด? จะว่าเรามันงี่เง่าหรือบ้าก็ได้นะ เราคิดว่าเรามาถึงจุดที่ไม่สามารถเล่าให้พวกเขาฟังได้แล้วอ่ะ มันอยากเหล่าให้ใครก็ได้ที่ไม่รู้จักเราดีกว่า ทำไมเราถึงทำแบบนี้? เราคิดว่าเราไม่อยากให้พวกเขาต้องมาฟังอะไรไร้สาระจากคนแบบเรา เราไม่อยากให้พวกเขาต้องมาคิดมากกับคนแบบเรา เราคิดว่าที่ผ่านมาเราทำให้พวกเขารู้สึกแย่กับเรามากมากพอแล้ว เราคิดว่าเราเป็นตัวอะไรซักอย่างที่ไม่ควรอยู่ในชีวิตพวกเขาเลย ถ้าเราไม่อยู่ในชีวิตพวกเขามันคงจะดีกว่า แต่ในขณะเดียวกันเรากลับอบากได้ใครซักคนแค่คนเดียวก็ได้ อยู่ตรงหน้าแล้วกอดเราก็พอ ไม่จำเป็นต้องมีความสัมพีนธ์ที่ลึกซึ้ง ไม่จำเป็นต้องเข้าใจเรา
มันขัดกันเนอะว่ามั้ย? ถ้าใครที่อ่านแล้วหงุดหงิดมันไม่แปลกเลย เราเองก็หงุดหงิดตัวเองเหมือนกัน
แต่ที่เรามาพูดในวันนี้เราไม่รู้นะที่เราทำอยู่เราเรียกร้องอะไรหรือป่าว แต่เราคิดว่าเรากำลังระบายสิ่งที่อัดอั้นและบอกใครไม่ได้แม้คนที่เราควรบอกที่สุดควรจะเป็นพ่อแม่หรือใครๆที่เขารักเราก็ตาม แต่เราขอโทษนะ เราไม่อยากแสดงด้านที่หน้าสมเพชให้พวกเขาได้เห็น…
วันนี้ที่เราจะพูดก็มีเท่านี้แหละ
11 07 2563.