มาอยู่หอพักประจำ คิดถึงพ่อกับแม่มาก ทำยังไงดีคะ

คือจริงๆบ้านเราห่างจากโรงเรียน30นาทีเองค่ะ แต่ว่าแม่อยากให้อยู่ประจำ ตอนแรกไม่ได้คิดอะไรเลยยอมมา พอมาที่นี่จริงๆคิดถึงพ่อกับแม่มาก อยากเจอทุกวันเลยค่ะ เค้าให้มาหาได้แค่วันเสาร์อาทิตย์เพราะช่วงนี้ติดโควิด เดือนหน้าถึงจะกลับบ้านได้ แต่ก็ต้องกลับสัปดาห์เว้นสัปดาห์อีก เราร้องไห้ทุกวันเลยค่ะ ห้องเรานอน10คน เราต้องแอบร้องไห้ดึกๆเงียบๆคนเดียวทุกคืน อยากนอนก็นอนไม่หลับ อยากร้องไห้มากเวลาพ่อกับแม่โทรมาหา แต่เราไม่อยากให้เค้าเป็นห่วงเราไปมากกว่านี้ ทำได้แต่น้ำตาคลอแล้วก็ต้องยิ้ม คิดถึงเสียงพ่อ คิดถึงรอยยิ้มของแม่ เราควรทำยังไงกับความคิดถึงแบบนี้ดีคะ เพื่อนช่วยให้กำลังใจเราหน่อยได้มั้ย แนะนำเราด้วยก็ได้ กว่าเราจะย้ายไปเป็นไปกลับก็อีกตั้ง3ปี เห้อ