เกริ่นก่อนนะคะ หนูอายุ16จะ17ค่ะ
ชีวิตอยู่ในสังคมที่เรียกว่าสลัมเเออัด วุ่นวาย
เเต่ฐานะตอนนั้นก็ยังถือว่าพออยู่ได้ค่ะ พ่อกับเเม่ทำงานโรงงาน หนูเป็นลูกสาวคนเดียว อาศัยอยู่กับยายเเล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องอยู่ด้วย หนูค่อนข้างเรียนดี เรียนได้เลขตัวเดียวมาตลอดส่วนมากจะลำดับ1-2 ทุกวันหยุดประจำปีจะได้เจอพ่อเเม่
ได้ของขวัญตามที่ขอเเลกกับการทำคะเเนนดีๆ
จุดเริ่มต้นตอนนั้น อายุประมาน10ขวบ
พ่อกับเเม่เลิกกันค่ะ ทุกคนในครอบครัวบอกว่า พ่อมีกิ๊กติดเหล้าเมายา หนูเกลียดพ่อมากเกลียดมา4-5ปีเลย สิ่งที่ทุกคนบอกมัน ฝังลงไปในใจว่าพ่อทำลายทุกอย่างในชีวิตไปเลย55555
จากที่เคยได้ของที่อยากได้ จากขนมที่เคยได้กิน
จากโรงเรียนดีๆที่ครูเเละพ่อเเม่เคยจะส่งให้ไปเรียน ทุกอย่างดับวูบไปในพริบตาเลยค่ะ
หนูรู้สึกเจ็บปวดมากเเต่เลือกอะไรไม่ได้ ได้เเต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมตัวเองไป...
เเม่ย้ายจากกรุงเทพกลับมาอยู่จังหวัดบ้านเกิด
ทำงานที่ห้างได้ไม่ถึงปีเเม่ก็มีเเฟนใหม่ เขาจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยเเละเขาเลิกทำงานกลับมาอยู่บ้าน พร้อมกับท้องลูกชายอีกคน
หนูตอนนั้นกำลังจะขึ้นม.1ก็ต้องเทียวไปใช้เขา
มีครั้งนึงหนูเอาปลั๊กไฟไปให้เเม่ช้าหนูก็โดนฟาดด้วยปลั๊กไฟซะงั้น ตอนนั้นคือหน้าชารู้สึกช็อคมากไม่คิดว่าจะโดนเเบบนี้เลยค่ะ หนูพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอเเม่เพราะกลัวอารมณ์ของเขามากๆ หนูไปเล่นกับน้าข้างบ้าน ซึ่งเขาใจดีกับหนูมากค่ะ เขาจ้างหนูเลี้ยงน้องเเฝด หนูรักน้องมากๆเลย น้าคนนั้นเขาเอ็นดูหนูมากๆ ตอนไปเรียนมัธยมก็ให้หนูเอาสินค้ากิ๊ฟช็อปไปขายให้เพื่อนๆที่โรงเรียน ขายได้วันละ4-5ร้อย น้าก็จะเเบ่งให้หนูเก็บไว้ไปโรงเรียน2ร้อยตลอด
ไม่รวมค่าเลี้ยงน้องวันละ100บาท สำหรับหนูมันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากๆเลยค่ะ เด็กบ้านนอกวัยนั้นได้จับเเบงค์20ก็ถือว่าหรูเเล้ว ฮ่าา😂
หนูจำได้ก็ตั้งเเต่นั้นมาก็เริ่มหาลู่ทางทำเงินมาตลอดค่ะ ขายสินค้าออนไลน์ต่างๆ ได้เงินมาพอไปโรงเรียนนิดหน่อย พอหนูอยู่ม.3 โดนเพื่อนเเกล้งหนักมากๆ จำได้ว่าหนูไม่ใช่คนผิดเเต่โดนหมั่นไส้โดนไล่ไปตาย ตอนนั้นวูบนั้นจะผูกคอตายเเต่เพื่อนคนนึงมาหาที่บ้านก่อน คิดว่าเริ่มมีภาวะซึมเศร้ามาตั้งเเต่นั้นเลยค่ะ หนูอดทนเเข็งใจไปเรียนจนจบม.3พร้อมกับ0,ร,มส.เกือบ10ตัว เเต่ก็อดทนเเก้จนเสร็จ เเน่นอนว่าครูที่โรงเรียนบางคนก็หมั่นไส้ กว่าจะเเก้เสร็จก็เปิดเทอมปาไปเกือบเดือน😊
หนูบอกที่บ้านว่าไม่อยากเรียนเเล้วหรือถ้าให้เรียนก็ขอที่อื่น เพราะไม่ชอบสังคมที่โรงเรียนเดิม เเม่หนูไม่ยอมค่ะบังคับหนูเรียนที่เดิม ซื้อชุดนักเรียนมาเสร็จสรรพ เทอมเเรกดูจะผ่านไปด้วยดีนะคะ หนูเริ่มจับทางหาเงินออนไลน์จากการทำSEOออนไลน์ พอมีเงินได้นิดหน่อย หนูก็อยากไปเที่ยวทะเลเพราะเป็นความฝันของหนูเลย ปิดเทอมหนูก็ไป พอกลับมาเท่านั้นเเหละ โดนเพื่อนบูลลี่เพราะไปเที่ยวทะเล เเทบจะอยู่ไม่ได้เลยค่ะ TT ภาวะซึมเศร้าก็กลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้หนักเลยค่ะ หนูเเอบไปหาจิตเเพทย์ที่โรงพยาบาล โดนประเมินว่าเป็นโรคซึมเศร้ารุนเเรง
ตอนนั้นรู้สึกช็อคมากๆ เพราะกลัวตัวเองไม่หาย
หนูกลับมาบ้านก็นอนซึมอยู่บ้านหลายวันไม่ยอมไปเรียนบอกว่าจะออกไม่เรียนเเล้ว เเม่ก็อาละวาดใส่ใหญ่เลยค่ะ ทวงบุญคุณทวงเงินค่าเทอมค่าเสื้อผ้าที่จ่ายให้ หนูสติแตกร้องไห้โวยวายว่า จะเอาเท่าไหร่จะหามาคืนให้ สุดท้ายหนูเลิกร้องไห้ก็นั่งเลื่อนลอยต่อ เเม่ก็บังคับเก็บเสื้อผ้าขนของไปนอนที่บ้านเขาอีกหลังนึงพร้อมกับข้อต่อรองว่าจบม.4 จะให้ย้ายโรงเรียนเเต่ขอให้ไปเรียนให้จบ อีก3เดือน
หนูรู้สึกมีความหวังขึ้นมาเลยค่ะ อาทิตย์เเรกๆเเม่ทำดีด้วยทุกอย่างเลยค่ะ ตื่นเช้ามามีขนมปังมีนมมีไข่ให้เลือกกินกินเสร็จเเม่ไปส่งที่หน้าโรงเรียน ให้เงินไปเรียน หนูรู้สึกว่าทุกอย่างมันดีมากๆจนหนูมีความหวังเลยค่ะ แต่ต่อจากนั้นไม่นานเเม่เริ่มกลับมาเป็นเเบบเดิมพูดจาใส่อารมณ์ให้หนูรู้สึกเจ็บปวด จะพูดเเซะว่า ‘’มีลูกก็มีลูกเป็นประสาท อนาคตมันไม่มีหรอก มีเเต่จะจับส่งโรงบาลบ้า’’ หนูได้ยินคำพวกนี้ซ้ำๆมาเป็นปีค่ะ
จนบางวูบหนูอยากจะกระโดดเข้าไปทำร้ายให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน
หนูพยายามหาเงินซื้อของที่อยู่อยากได้มาตลอด
ตั้งเเต่อายุ13ปี จนถึงตอนนี้อายุ17ปี
หนูก็ซื้อด้วยเงินตัวเอง โทรศัพท์มือถือ2เครื่อง (เครื่องเก่าของหนูเเม่เอาไปครองเรียบร้อยทั้งๆที่หนูไม่ได้อนุญาตให้เขาใช้☹️) เงินไปโรงเรียน ข้าว ของกิน เสื้อผ้าหนูไม่เคยมีใหม่ค่ะถ้าไม่เงินซื้อเอง เพราะเเม่ไม่เคยซื้อให้เลย55555
มีครั้งนึงหนูไปเล่นบาสกับเพื่อน ตอนนั้นหนูเงินหมดค่ะไม่ได้ซื้อข้าวกลับบ้าน พอกลับถึงบ้านฝนก็ตกเลยคิดว่าจะต้มไข่กินกับข้าวพออิ่ม พอหนูจะทำไข่ต้มกับกาน้ำร้อนเท่านั้นเเหละ เเม่หนูด่าเสียสาดเสียเทเลยค่ะ เขากลัวจะทำเลอะเทอะกาน้ำร้อนลูกชายเขา หนูหิวมากได้เเต่นอนร้องไห้ใต้ผ้าห่ม คิดเเล้วก็ขำตัวเองดีเหมือนกันที่โชคร้ายเกิดมากับคนเเบบนี้ เเม่หนูด่าหนูทุกวันเลยค่ะ
หนูกลัวหนูทำอะไรร้ายๆลงไปเหลือเกิน
(หนูต้องเรียนใหม่ม.4เพราะที่เดิมไม่จบ
เเม่ไม่ให้ย้ายเพราะไม่มีเงิน55555)
ตอนที่หนูไปสอบโรงเรียนนึงซึ่งหนูสอบได้ห้องรองคิง เขาก็เยาะเย้ยว่าหน้าเเบบเรียนยังไงก็ไม่จบหรอก เรียนไปก็เปลืองเงิน (ค่าเทอมหนูหามาจ่ายเองค่ะโดยการรับงานถ่ายเเบบ
ขายของออนไลน์บ้าง เเต่ช่วงนี้ขายไม่ได้เเล้วค่ะ) ส่วนเเม่เขาไม่ทำงานอะไรเลยค่ะ
นอนเล่นเเชท อยากมีเเฟนฝรั่งมาเลี้ยง วาดฝันที่จะไปอยู่เมืองนอก อ้อ เเม่หนูกับพ่อเลี้ยงจะเลิกกันเเล้วค่ะเเต่ยังไม่ได้หย่า เพราะพ่อเลี้ยงไปมีผู้หญิงอื่น (ซึ่งหนูได้รู้เรื่องอีกอย่างคือ ที่พ่อของหนูเลิกกับเเม่เพราะเขาขัดใจกันเรื่องพ่อกินเหล้าเเม่เก็บข้าวของหนีมาจังหวัดบ้านเกิดเเล้วก็มีสามีใหม่ ทั้งที่ยังไม่เลิกกับพ่อ พ่อรู้ก็โกรธมากจะตามมาฆ่าทั้งสองคนเเต่ดีที่มีคนเบรคพ่อไว้ทัน)
พอได้รู้ทุกอย่างหนูรู้สึกเจ็บปวดมากค่ะ
หนูอยากได้ชีวิตหนูคืน คนรอบข้างจะชื่นชมหนูตลอดว่าหนูเก่ง หนูไม่อยากเป็นคนเก่งเลยค่ะ หนูอยากเป็นเด็กธรรมดาที่มีครอบครัวอบอุ่นมีเงินใช้พอดีกับทุกวัน หนูเหนื่อยเหลือเกินกับคำพูดของผู้หญิงคนนี้ อยากให้ตายจากกันไปไวๆ ไม่หนูก็เขาที่ตายไปจากกัน หนูเหนื่อยค่ะคุณ
หนูยอมเป็นเด็กอกตัญญูค่ะ
ทุกครั้งที่เเม่เริ่มด่า หนูจะเริ่มเขียนคำอำลาลงในโน๊ตโทรศัพท์ของหนู รอวันที่ถึงวันนั้น หนูจะโพสต์มันให้ทุกคนได้รับรู้ในหน้าเฟซบุ๊คของหนูว่าสิ่งที่หนูเจอมันเจ็บปวดแค่ไหน หนูอดทนมาตั้งเเต่วันที่พ่อกับเเม่เลิกกันเเล้ว รวมเเล้ว7ปีที่หนูทนทุกข์ทรมานมาตลอดโดยมีคำว่าอดทนฝังหัว พร้อมกับการคิดที่จะฆ่าตัวตายที่มากกว่า10ครั้ง
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ หนูพิมพ์สับสนประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ น้ำตามันเต็มจอไปหมดเลย
เกลียดเเม่มากๆ เครียดจนอยากฆ่าตัวตาย
ชีวิตอยู่ในสังคมที่เรียกว่าสลัมเเออัด วุ่นวาย
เเต่ฐานะตอนนั้นก็ยังถือว่าพออยู่ได้ค่ะ พ่อกับเเม่ทำงานโรงงาน หนูเป็นลูกสาวคนเดียว อาศัยอยู่กับยายเเล้วก็มีลูกพี่ลูกน้องอยู่ด้วย หนูค่อนข้างเรียนดี เรียนได้เลขตัวเดียวมาตลอดส่วนมากจะลำดับ1-2 ทุกวันหยุดประจำปีจะได้เจอพ่อเเม่
ได้ของขวัญตามที่ขอเเลกกับการทำคะเเนนดีๆ
จุดเริ่มต้นตอนนั้น อายุประมาน10ขวบ
พ่อกับเเม่เลิกกันค่ะ ทุกคนในครอบครัวบอกว่า พ่อมีกิ๊กติดเหล้าเมายา หนูเกลียดพ่อมากเกลียดมา4-5ปีเลย สิ่งที่ทุกคนบอกมัน ฝังลงไปในใจว่าพ่อทำลายทุกอย่างในชีวิตไปเลย55555
จากที่เคยได้ของที่อยากได้ จากขนมที่เคยได้กิน
จากโรงเรียนดีๆที่ครูเเละพ่อเเม่เคยจะส่งให้ไปเรียน ทุกอย่างดับวูบไปในพริบตาเลยค่ะ
หนูรู้สึกเจ็บปวดมากเเต่เลือกอะไรไม่ได้ ได้เเต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรมตัวเองไป...
เเม่ย้ายจากกรุงเทพกลับมาอยู่จังหวัดบ้านเกิด
ทำงานที่ห้างได้ไม่ถึงปีเเม่ก็มีเเฟนใหม่ เขาจดทะเบียนสมรสกันเรียบร้อยเเละเขาเลิกทำงานกลับมาอยู่บ้าน พร้อมกับท้องลูกชายอีกคน
หนูตอนนั้นกำลังจะขึ้นม.1ก็ต้องเทียวไปใช้เขา
มีครั้งนึงหนูเอาปลั๊กไฟไปให้เเม่ช้าหนูก็โดนฟาดด้วยปลั๊กไฟซะงั้น ตอนนั้นคือหน้าชารู้สึกช็อคมากไม่คิดว่าจะโดนเเบบนี้เลยค่ะ หนูพยายามเลี่ยงที่จะไม่เจอเเม่เพราะกลัวอารมณ์ของเขามากๆ หนูไปเล่นกับน้าข้างบ้าน ซึ่งเขาใจดีกับหนูมากค่ะ เขาจ้างหนูเลี้ยงน้องเเฝด หนูรักน้องมากๆเลย น้าคนนั้นเขาเอ็นดูหนูมากๆ ตอนไปเรียนมัธยมก็ให้หนูเอาสินค้ากิ๊ฟช็อปไปขายให้เพื่อนๆที่โรงเรียน ขายได้วันละ4-5ร้อย น้าก็จะเเบ่งให้หนูเก็บไว้ไปโรงเรียน2ร้อยตลอด
ไม่รวมค่าเลี้ยงน้องวันละ100บาท สำหรับหนูมันเป็นจำนวนเงินที่เยอะมากๆเลยค่ะ เด็กบ้านนอกวัยนั้นได้จับเเบงค์20ก็ถือว่าหรูเเล้ว ฮ่าา😂
หนูจำได้ก็ตั้งเเต่นั้นมาก็เริ่มหาลู่ทางทำเงินมาตลอดค่ะ ขายสินค้าออนไลน์ต่างๆ ได้เงินมาพอไปโรงเรียนนิดหน่อย พอหนูอยู่ม.3 โดนเพื่อนเเกล้งหนักมากๆ จำได้ว่าหนูไม่ใช่คนผิดเเต่โดนหมั่นไส้โดนไล่ไปตาย ตอนนั้นวูบนั้นจะผูกคอตายเเต่เพื่อนคนนึงมาหาที่บ้านก่อน คิดว่าเริ่มมีภาวะซึมเศร้ามาตั้งเเต่นั้นเลยค่ะ หนูอดทนเเข็งใจไปเรียนจนจบม.3พร้อมกับ0,ร,มส.เกือบ10ตัว เเต่ก็อดทนเเก้จนเสร็จ เเน่นอนว่าครูที่โรงเรียนบางคนก็หมั่นไส้ กว่าจะเเก้เสร็จก็เปิดเทอมปาไปเกือบเดือน😊
หนูบอกที่บ้านว่าไม่อยากเรียนเเล้วหรือถ้าให้เรียนก็ขอที่อื่น เพราะไม่ชอบสังคมที่โรงเรียนเดิม เเม่หนูไม่ยอมค่ะบังคับหนูเรียนที่เดิม ซื้อชุดนักเรียนมาเสร็จสรรพ เทอมเเรกดูจะผ่านไปด้วยดีนะคะ หนูเริ่มจับทางหาเงินออนไลน์จากการทำSEOออนไลน์ พอมีเงินได้นิดหน่อย หนูก็อยากไปเที่ยวทะเลเพราะเป็นความฝันของหนูเลย ปิดเทอมหนูก็ไป พอกลับมาเท่านั้นเเหละ โดนเพื่อนบูลลี่เพราะไปเที่ยวทะเล เเทบจะอยู่ไม่ได้เลยค่ะ TT ภาวะซึมเศร้าก็กลับมาอีกครั้ง ครั้งนี้หนักเลยค่ะ หนูเเอบไปหาจิตเเพทย์ที่โรงพยาบาล โดนประเมินว่าเป็นโรคซึมเศร้ารุนเเรง
ตอนนั้นรู้สึกช็อคมากๆ เพราะกลัวตัวเองไม่หาย
หนูกลับมาบ้านก็นอนซึมอยู่บ้านหลายวันไม่ยอมไปเรียนบอกว่าจะออกไม่เรียนเเล้ว เเม่ก็อาละวาดใส่ใหญ่เลยค่ะ ทวงบุญคุณทวงเงินค่าเทอมค่าเสื้อผ้าที่จ่ายให้ หนูสติแตกร้องไห้โวยวายว่า จะเอาเท่าไหร่จะหามาคืนให้ สุดท้ายหนูเลิกร้องไห้ก็นั่งเลื่อนลอยต่อ เเม่ก็บังคับเก็บเสื้อผ้าขนของไปนอนที่บ้านเขาอีกหลังนึงพร้อมกับข้อต่อรองว่าจบม.4 จะให้ย้ายโรงเรียนเเต่ขอให้ไปเรียนให้จบ อีก3เดือน
หนูรู้สึกมีความหวังขึ้นมาเลยค่ะ อาทิตย์เเรกๆเเม่ทำดีด้วยทุกอย่างเลยค่ะ ตื่นเช้ามามีขนมปังมีนมมีไข่ให้เลือกกินกินเสร็จเเม่ไปส่งที่หน้าโรงเรียน ให้เงินไปเรียน หนูรู้สึกว่าทุกอย่างมันดีมากๆจนหนูมีความหวังเลยค่ะ แต่ต่อจากนั้นไม่นานเเม่เริ่มกลับมาเป็นเเบบเดิมพูดจาใส่อารมณ์ให้หนูรู้สึกเจ็บปวด จะพูดเเซะว่า ‘’มีลูกก็มีลูกเป็นประสาท อนาคตมันไม่มีหรอก มีเเต่จะจับส่งโรงบาลบ้า’’ หนูได้ยินคำพวกนี้ซ้ำๆมาเป็นปีค่ะ
จนบางวูบหนูอยากจะกระโดดเข้าไปทำร้ายให้เขาเจ็บปวดเหลือเกิน
หนูพยายามหาเงินซื้อของที่อยู่อยากได้มาตลอด
ตั้งเเต่อายุ13ปี จนถึงตอนนี้อายุ17ปี
หนูก็ซื้อด้วยเงินตัวเอง โทรศัพท์มือถือ2เครื่อง (เครื่องเก่าของหนูเเม่เอาไปครองเรียบร้อยทั้งๆที่หนูไม่ได้อนุญาตให้เขาใช้☹️) เงินไปโรงเรียน ข้าว ของกิน เสื้อผ้าหนูไม่เคยมีใหม่ค่ะถ้าไม่เงินซื้อเอง เพราะเเม่ไม่เคยซื้อให้เลย55555
มีครั้งนึงหนูไปเล่นบาสกับเพื่อน ตอนนั้นหนูเงินหมดค่ะไม่ได้ซื้อข้าวกลับบ้าน พอกลับถึงบ้านฝนก็ตกเลยคิดว่าจะต้มไข่กินกับข้าวพออิ่ม พอหนูจะทำไข่ต้มกับกาน้ำร้อนเท่านั้นเเหละ เเม่หนูด่าเสียสาดเสียเทเลยค่ะ เขากลัวจะทำเลอะเทอะกาน้ำร้อนลูกชายเขา หนูหิวมากได้เเต่นอนร้องไห้ใต้ผ้าห่ม คิดเเล้วก็ขำตัวเองดีเหมือนกันที่โชคร้ายเกิดมากับคนเเบบนี้ เเม่หนูด่าหนูทุกวันเลยค่ะ
หนูกลัวหนูทำอะไรร้ายๆลงไปเหลือเกิน
(หนูต้องเรียนใหม่ม.4เพราะที่เดิมไม่จบ
เเม่ไม่ให้ย้ายเพราะไม่มีเงิน55555)
ตอนที่หนูไปสอบโรงเรียนนึงซึ่งหนูสอบได้ห้องรองคิง เขาก็เยาะเย้ยว่าหน้าเเบบเรียนยังไงก็ไม่จบหรอก เรียนไปก็เปลืองเงิน (ค่าเทอมหนูหามาจ่ายเองค่ะโดยการรับงานถ่ายเเบบ
ขายของออนไลน์บ้าง เเต่ช่วงนี้ขายไม่ได้เเล้วค่ะ) ส่วนเเม่เขาไม่ทำงานอะไรเลยค่ะ
นอนเล่นเเชท อยากมีเเฟนฝรั่งมาเลี้ยง วาดฝันที่จะไปอยู่เมืองนอก อ้อ เเม่หนูกับพ่อเลี้ยงจะเลิกกันเเล้วค่ะเเต่ยังไม่ได้หย่า เพราะพ่อเลี้ยงไปมีผู้หญิงอื่น (ซึ่งหนูได้รู้เรื่องอีกอย่างคือ ที่พ่อของหนูเลิกกับเเม่เพราะเขาขัดใจกันเรื่องพ่อกินเหล้าเเม่เก็บข้าวของหนีมาจังหวัดบ้านเกิดเเล้วก็มีสามีใหม่ ทั้งที่ยังไม่เลิกกับพ่อ พ่อรู้ก็โกรธมากจะตามมาฆ่าทั้งสองคนเเต่ดีที่มีคนเบรคพ่อไว้ทัน)
พอได้รู้ทุกอย่างหนูรู้สึกเจ็บปวดมากค่ะ
หนูอยากได้ชีวิตหนูคืน คนรอบข้างจะชื่นชมหนูตลอดว่าหนูเก่ง หนูไม่อยากเป็นคนเก่งเลยค่ะ หนูอยากเป็นเด็กธรรมดาที่มีครอบครัวอบอุ่นมีเงินใช้พอดีกับทุกวัน หนูเหนื่อยเหลือเกินกับคำพูดของผู้หญิงคนนี้ อยากให้ตายจากกันไปไวๆ ไม่หนูก็เขาที่ตายไปจากกัน หนูเหนื่อยค่ะคุณ
หนูยอมเป็นเด็กอกตัญญูค่ะ
ทุกครั้งที่เเม่เริ่มด่า หนูจะเริ่มเขียนคำอำลาลงในโน๊ตโทรศัพท์ของหนู รอวันที่ถึงวันนั้น หนูจะโพสต์มันให้ทุกคนได้รับรู้ในหน้าเฟซบุ๊คของหนูว่าสิ่งที่หนูเจอมันเจ็บปวดแค่ไหน หนูอดทนมาตั้งเเต่วันที่พ่อกับเเม่เลิกกันเเล้ว รวมเเล้ว7ปีที่หนูทนทุกข์ทรมานมาตลอดโดยมีคำว่าอดทนฝังหัว พร้อมกับการคิดที่จะฆ่าตัวตายที่มากกว่า10ครั้ง
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ หนูพิมพ์สับสนประการใดก็ขออภัยด้วยค่ะ น้ำตามันเต็มจอไปหมดเลย