สวัสดีค่ะ เราพึ่งเขียนกระทู้นี้ครั้งแรกเราอยากได้ความคิดเห็นของเพื่อนในพันทิปค่ะ
เราเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 18 ปีเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ ครอบครัวเราค่อนข้างที่จะเข้มงวดกับเรามากๆตั้งแต่เรายังเด็กเราไม่เคยมีชีวิตแบบเด็กธรรมดาเลยค่ะ บ้านเราเป็นร้านขายของเปิดมาหลายปีแล้วเวลาว่างเราต้องขายของเราไม่เคยได้ไปเที่ยวเล่นแบบเด็กทั่วๆไปเลย เราเห็นเด็กคนอื่นเล่นกันเราอยากเล่ยด้วยแต่เราต้องช่วยแม่ขายของ แม่เราก็ไม่ให้ไปด้วยถ้าได้ไปนี่คือวันนั้นแม่อารมณ์ดี เราเหมือนเป็นที่รองรับอารมณ์ เราพยายามชินแล้วแต่เราก็ทำไม่ได้
เราอยู่ในกรอบตลอดไม่เคยอยู่นอกกรอกและเหมือนพ่อแม่จะไม่รู้เลยค่ะว่าเขากำลังสร้างกรอบให้เรา เขาพูดเหมือนเขาเข้าใจเราตลอดเวลาแต่จริงๆแล้วก็ไม่ เขาไม่เคยเข้าใจเราเลย เขาจะพยายามหาเหตุผลมาเกทับเราเสมอจนเราเสียความเป็นตัวเองไปเลยค่ะ
เขาอยากให้เราสอบเข้ามหาวิทยาลัย สายแพทย์เราก็สอบให้ยอมรับว่าเรากดดันมากๆ เราเรียนพิเศษทุกวัน จันทร์-อาทิตย์ เลิก 2 ทุ่มทุกวัน เราป่วยหนักแต่เราก็ต้องอ่านหนังสือตอนนี้เราสอบได้แล้วเขาไม่เคยชมเราเลยค่ะ ไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยมีคำว่าสู้ๆ จนตอนนี้เรามีแฟน แฟนเราให้กำลังใจเราทุกอย่างเขามีความคิดที่ยอมรับฟังเรา ให้กำลังใจเสมอเราเลยเหมือนคนที่ขาดความอบอุ่น เราต้องไปหากำลังใจจากข้างนอก คือเราเห็นครอบครัวคนอื่นๆเขาดูยอมรับฟังลูกๆ แล้วเราใจแป้วเลยค่ะ
เราลืมบอกเรามีน้องชายคนหนึ่ง พ่อแม่ตามใจมากๆ กอด หอม พูดดีด้วยทุกอย่างซึ่งตรงข้ามกับเราทุกอย่างจะว่าเราอิจฉาก็ได้นะคะ น้องเราอายุ 14 ปีค่ะแม่ไม่ให้อยู่ร้านเลยอ้างว่ายังเด็กเกินไป แต่ตอนเรา 14 แม่ให้เราอยู่คนเดียวแล้วค่ะ อาจจะคิดว่าเราเก่ง เราเป็นพี่แต่ไม่เลยค่ะ เราอ่อนในแข็งนอก เราอยากจะเถียงมากๆเวลาแม่เราด่าว่าเราไม่ทำอะไร แต่เราทำได้แค่ร้องไห้ เราไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลย ไม่มีเลย เรากดดันมาก
ครอบครัวเราแคร์ขี้ปากชาวบ้านมากกว่าเราอีกค่ะ เห็นว่าเรามีแฟนก็บอกว่าจะเป็นขี้ปากชาวบ้านเพราะเราเรียนดีมาตลอด ด่าเราสารพัดเลยค่ะ จนวันที่เราทนไม่ไหวเราเลยกรีดข้อมือตัวเอง เราว่ามันมีความสุขมากเลยค่ะ เหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่มันหนักอึ้งในใจเรา5555 เรารู้ค่ะว่ามันไม่ดีแต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่เราจะทำได้ เราอยากเป็นคนไม่มีความรู้สึกมากๆ
เราจะบอกว่าครอบครัวเราก็รักเรานะคะแต่เขาแสดงวิธีความรักที่ผิด จะว่าเรายังไงก็ได้นะคะแต่เราคิดแบบนั้น เขาไม่เคยพูดดีๆกับเรา ชื่อเราจะขึ้นต้นด้วย อี เสมอ อย่าอ้างว่าด่าเพราะรักค่ะ ด่าไปแล้วมันกระทบจิตใจเราเสมอ เราอยากตายตลอดเวลา เรารู้สึกโหวงมากๆ ถ้าเราจะระบายเราก็ไประบายกับแค่แฟนเราค่ะ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากให้กำลังใจกับปลอบแค่นั้น เพราะถ้าทำมากกว่านี้เราโดนสั่งเลิกแน่ๆค่ะ
ปล. เพราะเรื่องพวกนนี้แหละค่ะ มันคือปัญหาทุกวันของเราเราเลยไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขซักครั้งเดียว ...
อยู่กับครอบครัวแล้วไม่มีความสุข?
เราเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 18 ปีเริ่มเข้ามหาวิทยาลัยปีนี้ ครอบครัวเราค่อนข้างที่จะเข้มงวดกับเรามากๆตั้งแต่เรายังเด็กเราไม่เคยมีชีวิตแบบเด็กธรรมดาเลยค่ะ บ้านเราเป็นร้านขายของเปิดมาหลายปีแล้วเวลาว่างเราต้องขายของเราไม่เคยได้ไปเที่ยวเล่นแบบเด็กทั่วๆไปเลย เราเห็นเด็กคนอื่นเล่นกันเราอยากเล่ยด้วยแต่เราต้องช่วยแม่ขายของ แม่เราก็ไม่ให้ไปด้วยถ้าได้ไปนี่คือวันนั้นแม่อารมณ์ดี เราเหมือนเป็นที่รองรับอารมณ์ เราพยายามชินแล้วแต่เราก็ทำไม่ได้
เราอยู่ในกรอบตลอดไม่เคยอยู่นอกกรอกและเหมือนพ่อแม่จะไม่รู้เลยค่ะว่าเขากำลังสร้างกรอบให้เรา เขาพูดเหมือนเขาเข้าใจเราตลอดเวลาแต่จริงๆแล้วก็ไม่ เขาไม่เคยเข้าใจเราเลย เขาจะพยายามหาเหตุผลมาเกทับเราเสมอจนเราเสียความเป็นตัวเองไปเลยค่ะ
เขาอยากให้เราสอบเข้ามหาวิทยาลัย สายแพทย์เราก็สอบให้ยอมรับว่าเรากดดันมากๆ เราเรียนพิเศษทุกวัน จันทร์-อาทิตย์ เลิก 2 ทุ่มทุกวัน เราป่วยหนักแต่เราก็ต้องอ่านหนังสือตอนนี้เราสอบได้แล้วเขาไม่เคยชมเราเลยค่ะ ไม่เคยให้กำลังใจ ไม่เคยมีคำว่าสู้ๆ จนตอนนี้เรามีแฟน แฟนเราให้กำลังใจเราทุกอย่างเขามีความคิดที่ยอมรับฟังเรา ให้กำลังใจเสมอเราเลยเหมือนคนที่ขาดความอบอุ่น เราต้องไปหากำลังใจจากข้างนอก คือเราเห็นครอบครัวคนอื่นๆเขาดูยอมรับฟังลูกๆ แล้วเราใจแป้วเลยค่ะ
เราลืมบอกเรามีน้องชายคนหนึ่ง พ่อแม่ตามใจมากๆ กอด หอม พูดดีด้วยทุกอย่างซึ่งตรงข้ามกับเราทุกอย่างจะว่าเราอิจฉาก็ได้นะคะ น้องเราอายุ 14 ปีค่ะแม่ไม่ให้อยู่ร้านเลยอ้างว่ายังเด็กเกินไป แต่ตอนเรา 14 แม่ให้เราอยู่คนเดียวแล้วค่ะ อาจจะคิดว่าเราเก่ง เราเป็นพี่แต่ไม่เลยค่ะ เราอ่อนในแข็งนอก เราอยากจะเถียงมากๆเวลาแม่เราด่าว่าเราไม่ทำอะไร แต่เราทำได้แค่ร้องไห้ เราไม่มีสิทธิ์พูดอะไรเลย ไม่มีเลย เรากดดันมาก
ครอบครัวเราแคร์ขี้ปากชาวบ้านมากกว่าเราอีกค่ะ เห็นว่าเรามีแฟนก็บอกว่าจะเป็นขี้ปากชาวบ้านเพราะเราเรียนดีมาตลอด ด่าเราสารพัดเลยค่ะ จนวันที่เราทนไม่ไหวเราเลยกรีดข้อมือตัวเอง เราว่ามันมีความสุขมากเลยค่ะ เหมือนได้ปลดปล่อยสิ่งที่มันหนักอึ้งในใจเรา5555 เรารู้ค่ะว่ามันไม่ดีแต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่เราจะทำได้ เราอยากเป็นคนไม่มีความรู้สึกมากๆ
เราจะบอกว่าครอบครัวเราก็รักเรานะคะแต่เขาแสดงวิธีความรักที่ผิด จะว่าเรายังไงก็ได้นะคะแต่เราคิดแบบนั้น เขาไม่เคยพูดดีๆกับเรา ชื่อเราจะขึ้นต้นด้วย อี เสมอ อย่าอ้างว่าด่าเพราะรักค่ะ ด่าไปแล้วมันกระทบจิตใจเราเสมอ เราอยากตายตลอดเวลา เรารู้สึกโหวงมากๆ ถ้าเราจะระบายเราก็ไประบายกับแค่แฟนเราค่ะ แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากให้กำลังใจกับปลอบแค่นั้น เพราะถ้าทำมากกว่านี้เราโดนสั่งเลิกแน่ๆค่ะ
ปล. เพราะเรื่องพวกนนี้แหละค่ะ มันคือปัญหาทุกวันของเราเราเลยไม่เคยยิ้มอย่างมีความสุขซักครั้งเดียว ...