ทำไมครอบครัวถึงชอบขัดขวางไม่ให้เราทำตามความชอบของตัวเอง

เราชอบในการแต่งนิยายซึ่งมันก็กำลังไปได้สวย ครั้งแรกที่เราบอกแม่ แม่ก็มองหน้าเรานิ่งๆสายตาเดาไม่ออกเลยอ่ะว่าคิดอะไรอยู่ จริงๆเราอยากเรียนสายตรง แต่แม่บอกว่าให้เรียนสายอาชีพ เราก็ไม่ได้ขัดอะไรเพราะยังไงก็ขัดไม่ได้ ครอบครัวบังคับให้เราเรียนการตลาด แต่เราไม่ชอบอะไรที่มันเป็นตัวเลข ไม่ชอบคณิตศาสตร์ เราชอบภาษาอังกฤษ หลายครั้งที่เราแอบร้องไห้คนเดียว ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยเห็นครอบครัวส่งเสริมเราในทางที่เราชอบเลย ความฝันเราเราอยากเป็นดีเจ เราอยากทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง ตอนแรกเราขอแม่ว่าอยากขายของออนไลน์ แต่แม่ก็บอกว่า 'จะขายไปทำไม เงินที่กูให้มันไม่พอหรอ' จริงๆมันก็ไม่พอสำหรับเราหรอก เราก็ได้แค่ก้มหน้าเงียบ แต่พอเราขอเงินแม่ก็บอกว่าใช้เงินเก่ง หาเองไม่ได้ยังจะใช้เปลือง ไอ้เราก็น้อยใจ เราไม่ชอบการโดนบังคับอยู่แล้ว เราชอบคิดนอกกรอบอยู่เสมอ เราอยากมีเงินใช้ไม่ขาด อยากสร้างบ้านซื้อรถให้ครอบครัว เราไม่รู้หรอกว่าคนเป็นแม่คิดยังไง สำหรับเราเราจะเลือกทางที่ดีที่สุดให้ตนเอง ในวันนี้เราอาจอยู่ในกรอบ แต่สักวันเราจะเดินทางที่ตัวเองชอบ เราไม่อยากให้ใครมาดูถูก ครอบครัวว่าเราโง่ สำหรับเราเราก็ไม่ถึงขั้นว่าโง่นะ เราชอบหาความรู้เข้าตัว แต่อาจไม่ใช่วิชาเรียนหรืออะไร เราชอบการเอาตัวรอดจากโลกภายนอก คนมันเหลี่ยมกันทุกคน  

เราอยากหนีออกจากบ้านนะแต่ไม่รู้จะไปที่ไหนเพราะเราไม่รู้จักใครเท่าไหร่ เราเคยคิดจะผูกคอตายเพราะคำพูดของครอบครัว กดดันทุกอย่าง เกลียดทุกคนที่บังคับเรา

ขอบคุณที่เป็นที่ระบาย.☹️