สวัสดีค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้มาตั้งกระทู้ในนี้ อยากจะมาขอระบายและคำแนะนำค่ะ
เรื่องมีอยู่ว่าคบกับแฟนคนนี้มาเจ็ดปีค่ะ แต่พักหลังตั้งแต่เรียนจบมาก็เริ่มทำงานกัน ที่ทำงานของแฟนนั้น ห้ามพกมือถือและมีเวลาพักทานข้าวแค่ชั่วโมงเดียว แทบจะติดต่อกันไม่ได้เลย พอเลิกงานแฟนก็เหนื่อยจนไม่มีอารมคุยด้วย เพราะงั้นเวลาคุยกันนั้นแทบจะน้อยนิด เหตุทุกอย่างมันเกิดจากเวลาเราเหงา เครียด อยากจะคุยกับเขานั้นก็ยาก เพราะเราจะคิดถึงใจเขาเสมอ เวลาคุยกันจึงฟังแต่เขาระบายเรื่องเครียดเรื่องงานของเขา จนเราไม่ได้ระบายหรือได้รับคำปลอบใจจากเขาเลย เพราะเราไม่อยากให้เขามาเครียดเรื่องของเราด้วย เราจึงได้แต่เก็บไว้ (แฟนเราเป็นคนขี้หงุดหงิดและโมโหง่ายมากด้วย) ส่วนแฟนเราก็เป้นคนใจดีกับคนอื่นหรือกับรุ่นน้องที่ทำงานเสมอ จนมีรุ่นน้องpart time มาติดใจแฟนเรา(เอาจริงๆ แฟนเราต้องเป้นหัวหน้านะถ้าตามตำแหน่ง) รุ่นน้องคนนั้นให้ช็อคโกแล็ตแฟนเราบ้าง ชวนไปดูหนังบ้างอ้างว่าอยากขอบคุณที่ช่วยเรื่องงานบ้าง วันเกิดแฟนเราพับดาวมาให้และทำการ์ดวันเกิดใหญ่มากมาให้ ชวนไปซื้อเสื้อผ้าสองต่อสอง ทำทุกอย่างทั้งทีรู้ว่ามีแฟนแล้ว ส่วนเราก็มาเจอพี่ที่ทำงานคนหนึ่งเป็นผู้ชายเขาายุมากกว่าเรา เขารับฟังเราและให้คำแนะนำที่ดีเสมอ จนพักหลังเวลาเรามีปัญหาอะไรก็จะปรึกษาพี่เขา จนวันหนึ่งพี่เขาแตะตัวเรา ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไร คิดว่าพี่เขาคงแค่ปลอบ แต่นานเข้า พี่เขาก็กอดเราเลย เราเลยเลิกเจอพี่เขา คุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น เรารักแฟนเราไม่อยากมีคนอื่น เราเล่าเรื่องนี้ให้แฟนฟังเพราะอยากเป็นคนซื่อสัตย์ และเราสัญญากันแล้วว่าจะไม่มีอะไรปิดบังกัน แต่ผลตอบรับนั้นตรงข้าม แฟนเราเกลียดเราและโกรธเรามาก จนทิ้งเราไป นอกจากนี้เขายังอ้างอีกว่า เราไม่ค่อยได้ปลอบดูแลเขาไม่เหมือนรุ่นน้องที่ทำงาน ทุกคนลองคิดดูนะ ติดต่อกันก็ยาก พอวันหยุดก็หยุดไม่ตรงกันบ้าง บางทีเป้นห่วงเขาจะไปหาอยากไปให้กำลังใจ เขาก็บอกว่าไม่ต้องมา หงุดหงิด รำคาญเราบ้าง เราทรมานมากหลักจากเขาทิ้งเราไป ตอนนี้ก็เลิกกันมาหลายเดือนแล้ว แฟนเราก็ไปคบกันรุ่นน้องคนนั้นแล้ว เราเลยเขาไปว่า ให้เลิกติดต่อกับเรา เราไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเจ้บ มันทรมาน ไปมีความสุขกับผุ้หญิงคนนั้นเถอะ แต่ในใจเราก็ยังรักเขา พยายามไม่คิด พยายามทำตัวให้ยุ่ง ก็ไม่ได้ผล ตอนนอนก็นอนไม่รับ แต่ที่บ้านไม่มีใครรู้ว่าเราแย่แค่ไหน เพราะเราจะทำตัวร่าเริง เสมอ เหมือนกับไม่เป็นอะไร ท้อมากค่ะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ
คบกับแฟนมาเจ็ดปี แฟนขอเลิกเพราะเหตุนี้..............
เรื่องมีอยู่ว่าคบกับแฟนคนนี้มาเจ็ดปีค่ะ แต่พักหลังตั้งแต่เรียนจบมาก็เริ่มทำงานกัน ที่ทำงานของแฟนนั้น ห้ามพกมือถือและมีเวลาพักทานข้าวแค่ชั่วโมงเดียว แทบจะติดต่อกันไม่ได้เลย พอเลิกงานแฟนก็เหนื่อยจนไม่มีอารมคุยด้วย เพราะงั้นเวลาคุยกันนั้นแทบจะน้อยนิด เหตุทุกอย่างมันเกิดจากเวลาเราเหงา เครียด อยากจะคุยกับเขานั้นก็ยาก เพราะเราจะคิดถึงใจเขาเสมอ เวลาคุยกันจึงฟังแต่เขาระบายเรื่องเครียดเรื่องงานของเขา จนเราไม่ได้ระบายหรือได้รับคำปลอบใจจากเขาเลย เพราะเราไม่อยากให้เขามาเครียดเรื่องของเราด้วย เราจึงได้แต่เก็บไว้ (แฟนเราเป็นคนขี้หงุดหงิดและโมโหง่ายมากด้วย) ส่วนแฟนเราก็เป้นคนใจดีกับคนอื่นหรือกับรุ่นน้องที่ทำงานเสมอ จนมีรุ่นน้องpart time มาติดใจแฟนเรา(เอาจริงๆ แฟนเราต้องเป้นหัวหน้านะถ้าตามตำแหน่ง) รุ่นน้องคนนั้นให้ช็อคโกแล็ตแฟนเราบ้าง ชวนไปดูหนังบ้างอ้างว่าอยากขอบคุณที่ช่วยเรื่องงานบ้าง วันเกิดแฟนเราพับดาวมาให้และทำการ์ดวันเกิดใหญ่มากมาให้ ชวนไปซื้อเสื้อผ้าสองต่อสอง ทำทุกอย่างทั้งทีรู้ว่ามีแฟนแล้ว ส่วนเราก็มาเจอพี่ที่ทำงานคนหนึ่งเป็นผู้ชายเขาายุมากกว่าเรา เขารับฟังเราและให้คำแนะนำที่ดีเสมอ จนพักหลังเวลาเรามีปัญหาอะไรก็จะปรึกษาพี่เขา จนวันหนึ่งพี่เขาแตะตัวเรา ตอนแรกเราก็ไม่คิดอะไร คิดว่าพี่เขาคงแค่ปลอบ แต่นานเข้า พี่เขาก็กอดเราเลย เราเลยเลิกเจอพี่เขา คุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น เรารักแฟนเราไม่อยากมีคนอื่น เราเล่าเรื่องนี้ให้แฟนฟังเพราะอยากเป็นคนซื่อสัตย์ และเราสัญญากันแล้วว่าจะไม่มีอะไรปิดบังกัน แต่ผลตอบรับนั้นตรงข้าม แฟนเราเกลียดเราและโกรธเรามาก จนทิ้งเราไป นอกจากนี้เขายังอ้างอีกว่า เราไม่ค่อยได้ปลอบดูแลเขาไม่เหมือนรุ่นน้องที่ทำงาน ทุกคนลองคิดดูนะ ติดต่อกันก็ยาก พอวันหยุดก็หยุดไม่ตรงกันบ้าง บางทีเป้นห่วงเขาจะไปหาอยากไปให้กำลังใจ เขาก็บอกว่าไม่ต้องมา หงุดหงิด รำคาญเราบ้าง เราทรมานมากหลักจากเขาทิ้งเราไป ตอนนี้ก็เลิกกันมาหลายเดือนแล้ว แฟนเราก็ไปคบกันรุ่นน้องคนนั้นแล้ว เราเลยเขาไปว่า ให้เลิกติดต่อกับเรา เราไม่อยากรับรู้ ไม่อยากเจ้บ มันทรมาน ไปมีความสุขกับผุ้หญิงคนนั้นเถอะ แต่ในใจเราก็ยังรักเขา พยายามไม่คิด พยายามทำตัวให้ยุ่ง ก็ไม่ได้ผล ตอนนอนก็นอนไม่รับ แต่ที่บ้านไม่มีใครรู้ว่าเราแย่แค่ไหน เพราะเราจะทำตัวร่าเริง เสมอ เหมือนกับไม่เป็นอะไร ท้อมากค่ะ ขอคำแนะนำด้วยค่ะ