คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 41
อ่านหลายเม้นท์ก็ขออภัยที่อาจเข้าใจผิดกับ comfort zone อยากเปลี่ยนหัวข้อเลย(แต่ไม่รู้วิธีเปลี่ยนหรือเปลี่ยนไม่ได้?)
ไม่รู้คิดผิดรึเปล่าที่ตั้งกระทู้ฆ่าตัวตาย?
รู้สึกหน้าชาราวกับถูกตบกลางสี่แยกปทุมวัน?!
บางเม้นท์ก็ว่ารักสบาย ถูกตามใจบ้าง
ทั้งที่เราเก็ไม่ใช่ว่าจะสบายเป็นลูกเทวดา มีคนทำอะไรให้หมดเลย
ทำอะไรก็ทำเอง ช่วยอะไรได้ก็ช่วย แถมต้องเป็นฝ่ายตามใจ
เชื่อฟังพ่อแม่เพื่อให้ถูกตำหนิและพ่อแม่เราพอใจมากที่สุด
เม้นท์นี้ไม่ตั้งใจระบายเยอะแบบนี้ ขี้เกียจอ่านก็ข้ามได้เลย
ตลอดเวลาอยู่บ้านก็ไม่ได้รู้สึกเบิกบานลั้นลา อยากจะเกาะพ่อแม่ตลอดชีวิตหรอก
มันมีแต่ความรู้สึกผิดกับละอายใจตัวเองและพ่อแม่ตลอดเวลา
รู้สึกวางแผนผิดกลายเป็นชีวิตพังพินาศ โมโหตัวเองแทบทุกวัน
รู้สึกทำไมตัวเองกระจอก เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ(เหมือนบางเม้นท์)
พยายามเปิดเว็บสมัครงาน ปรึกษาคนรู้จักบ้าง
เริ่มเข้าใจความรู้สึกคนที่คิดฆ่าตัวตายว่าทำไมทำแบบนั้น
เขาอาจรู้สึกชีวิตมืดมน อยู่ไปก็เป็นภาระคนอื่น ไม่อยากทนกับความทุกข์ซํ้าๆที่ต้องแบกไว้ลำพัง
ต่อหน้าคนอื่นดูเหมือนเฉยๆ เฮฮาไปเรื่อย แต่ข้างในเหมือนตึกที่เริ่มสั่นคลอนไม่รู้ว่าวันไหนจะถล่มลงมา
บางคืนทนไม่ไหวก็แอบร้องไห้แบบไม่มีเสียงตอนนอน ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหน
หรือเราไม่ควรเกิดเพื่อเป็นภาระคนอื่น ตายๆไปเลยจะดีไหม
พยายามสร้างงานจากที่บ้านขายตาม website ถ้าขายสำเร็จคงจะดีแต่ก็ยังไม่เห็นผล
ที่บ้านก็อยากให้ทำงานเป็นตัวเป็นตน ทำอะไรก็แทบไม่เคยถูกใจเค้าเลย ถูกตำหนิจับผิดตลอดตั้งแต่เด็ก
ความดีแทบไม่พูด แต่พอทำพลาดแทบกลายเป็นความผิดราวกับไปฆ่าใครมา
สัมภาษณ์งานไม่ผ่านสิ่งแรกที่ได้รับคือเราถูกตำหนิ ทำไมนั่งสัมภาษณ์แบบนั้น ทำไมการพูดเป็นแบบนี้
ครั้งนั้นสัมภาษณ์ที่ food court ของห้างแล้วเค้าตามมาส่งด้วย(หรือเราจะผิดจริงๆ) ทั้งที่อาจเป็นสาเหตุอื่นก็ได้ไร้กำลังใจ
ทุกวันนี้ก็พยายามรวบรวมความกล้าในการสมัครงานอีกครั้งแม้จะลำบากก็ตาม พยายามมองตามความจริง
(ไม่ได้อยู่แต่โลกเพ้อฝันอย่างเดียว) ไม่อยากกลายเป็นพวกไม่รู้จักโต
ปล.บางเม้นท์ไม่อยากช่วยอะไรก็ไม่จำเป็นต้องตอบไม่มีใครว่า
ขอบคุณหลายเม้นท์ที่ให้คำแนะนำ+กำลังใจ
ปล.ที่ไม่อยากลงท้าย ครับ/ค่ะ เพราะไม่อยากระบุเพศสภาพ ไม่อยากใครรู้ตัวตนมากนัก
(หรือตัวเองจะระแวงเกินไปจริงๆ)
เวลาขอบคุณหนูก็ขอบคุณจากใจ แต่หนูอาจให้ความสำคัญกับคำลงท้ายน้อยไปหน่อย
จนดูเหมือนห้วน เหมือนกวน ดูเหมือนไม่เคารพผู้ใหญ่(แต่เจอผู้ใหญ่ในชีวิตจริงก็ยกมือไหว้ทุกครั้ง ถาม-ตอบก็ลงท้าย ครับ/ค่ะ เสมอ)
อาจเน้นแต่ให้สำคัญกับเนื้อหาในกระทู้จนลืมนึกถึงเรื่อง ครับ/ค่ะ นี้ไป
ก็ต้องขอโทษด้วยสำหรับบางเม้นท์(หรือหลายเม้นท์)ที่ทำให้ใครอ่านแล้วไม่สบายใจคะ
ไม่รู้คิดผิดรึเปล่าที่ตั้งกระทู้ฆ่าตัวตาย?
รู้สึกหน้าชาราวกับถูกตบกลางสี่แยกปทุมวัน?!
บางเม้นท์ก็ว่ารักสบาย ถูกตามใจบ้าง
ทั้งที่เราเก็ไม่ใช่ว่าจะสบายเป็นลูกเทวดา มีคนทำอะไรให้หมดเลย
ทำอะไรก็ทำเอง ช่วยอะไรได้ก็ช่วย แถมต้องเป็นฝ่ายตามใจ
เชื่อฟังพ่อแม่เพื่อให้ถูกตำหนิและพ่อแม่เราพอใจมากที่สุด
เม้นท์นี้ไม่ตั้งใจระบายเยอะแบบนี้ ขี้เกียจอ่านก็ข้ามได้เลย
ตลอดเวลาอยู่บ้านก็ไม่ได้รู้สึกเบิกบานลั้นลา อยากจะเกาะพ่อแม่ตลอดชีวิตหรอก
มันมีแต่ความรู้สึกผิดกับละอายใจตัวเองและพ่อแม่ตลอดเวลา
รู้สึกวางแผนผิดกลายเป็นชีวิตพังพินาศ โมโหตัวเองแทบทุกวัน
รู้สึกทำไมตัวเองกระจอก เหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ(เหมือนบางเม้นท์)
พยายามเปิดเว็บสมัครงาน ปรึกษาคนรู้จักบ้าง
เริ่มเข้าใจความรู้สึกคนที่คิดฆ่าตัวตายว่าทำไมทำแบบนั้น
เขาอาจรู้สึกชีวิตมืดมน อยู่ไปก็เป็นภาระคนอื่น ไม่อยากทนกับความทุกข์ซํ้าๆที่ต้องแบกไว้ลำพัง
ต่อหน้าคนอื่นดูเหมือนเฉยๆ เฮฮาไปเรื่อย แต่ข้างในเหมือนตึกที่เริ่มสั่นคลอนไม่รู้ว่าวันไหนจะถล่มลงมา
บางคืนทนไม่ไหวก็แอบร้องไห้แบบไม่มีเสียงตอนนอน ไม่รู้จะทนได้นานแค่ไหน
หรือเราไม่ควรเกิดเพื่อเป็นภาระคนอื่น ตายๆไปเลยจะดีไหม
พยายามสร้างงานจากที่บ้านขายตาม website ถ้าขายสำเร็จคงจะดีแต่ก็ยังไม่เห็นผล
ที่บ้านก็อยากให้ทำงานเป็นตัวเป็นตน ทำอะไรก็แทบไม่เคยถูกใจเค้าเลย ถูกตำหนิจับผิดตลอดตั้งแต่เด็ก
ความดีแทบไม่พูด แต่พอทำพลาดแทบกลายเป็นความผิดราวกับไปฆ่าใครมา
สัมภาษณ์งานไม่ผ่านสิ่งแรกที่ได้รับคือเราถูกตำหนิ ทำไมนั่งสัมภาษณ์แบบนั้น ทำไมการพูดเป็นแบบนี้
ครั้งนั้นสัมภาษณ์ที่ food court ของห้างแล้วเค้าตามมาส่งด้วย(หรือเราจะผิดจริงๆ) ทั้งที่อาจเป็นสาเหตุอื่นก็ได้ไร้กำลังใจ
ทุกวันนี้ก็พยายามรวบรวมความกล้าในการสมัครงานอีกครั้งแม้จะลำบากก็ตาม พยายามมองตามความจริง
(ไม่ได้อยู่แต่โลกเพ้อฝันอย่างเดียว) ไม่อยากกลายเป็นพวกไม่รู้จักโต
ปล.บางเม้นท์ไม่อยากช่วยอะไรก็ไม่จำเป็นต้องตอบไม่มีใครว่า
ขอบคุณหลายเม้นท์ที่ให้คำแนะนำ+กำลังใจ
ปล.ที่ไม่อยากลงท้าย ครับ/ค่ะ เพราะไม่อยากระบุเพศสภาพ ไม่อยากใครรู้ตัวตนมากนัก
(หรือตัวเองจะระแวงเกินไปจริงๆ)
เวลาขอบคุณหนูก็ขอบคุณจากใจ แต่หนูอาจให้ความสำคัญกับคำลงท้ายน้อยไปหน่อย
จนดูเหมือนห้วน เหมือนกวน ดูเหมือนไม่เคารพผู้ใหญ่(แต่เจอผู้ใหญ่ในชีวิตจริงก็ยกมือไหว้ทุกครั้ง ถาม-ตอบก็ลงท้าย ครับ/ค่ะ เสมอ)
อาจเน้นแต่ให้สำคัญกับเนื้อหาในกระทู้จนลืมนึกถึงเรื่อง ครับ/ค่ะ นี้ไป
ก็ต้องขอโทษด้วยสำหรับบางเม้นท์(หรือหลายเม้นท์)ที่ทำให้ใครอ่านแล้วไม่สบายใจคะ
สุดยอดความคิดเห็น
ความคิดเห็นที่ 6
พี่ขอแชร์เป็นเสียงละกัน พิมพ์น่าจะยาว
สมาชิกหมายเลข 4359946 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 5553961 ขำกลิ้ง, สมาชิกหมายเลข 904017 ถูกใจ, หนึ่งกระบี่ แปรสามแจ้ง ถูกใจ, KIRO64 ทึ่ง, creus ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 3531449 ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 3375541 ทึ่ง, สมาชิกหมายเลข 5266268 ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 893025 ทึ่งรวมถึงอีก 7 คน ร่วมแสดงความรู้สึก
แสดงความคิดเห็น
ติด comfort zone จนกลัวไม่กล้าออกไปทำยังไงดี
แต่แค่ความผิดหวังจากชีวิตทำงานจนไม่กล้าออกไปซะมากกว่า
นิสัยตั้งแต่ตอนเด็กเป็นคนขี้อาย มีปัญหาการเข้าสังคมเลยกลายเป็นคนเพื่อนน้อยหรือแทบไม่มีเลย
มักจะถูกพ่อแม่ ครูตำหนิบ่อยๆหรือโดนคำพูดที่ทำให้ตัวเองด้อยค่าบ่อยๆ
เรียนกลางๆ เหม่อลอยตอนประถม(อาจจะมีลักษณะเหมือนสมาธิสั้น?)จนดูเหมือนแปลกแยกจากคนอื่น
จนมัธยมก็พยายามตั้งใจเรียนขึ้น แม้จะรู้สึกการเรียนสายสามัญอาจไม่ใช่แนวเราก็ได้
อาจมีบางส่วนสงสัยว่าทำไมทำงานตามคณะที่จบมา จริงๆก็เคยแต่แค่รู้สึกไม่ ok นัก
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตอนนี้เรียนจบมหาลัยสักพัก เคยสัมภาษณ์งานหลายที่แต่ไม่รับจนเสียความมั่นใจ
โรคซึมเศร้าถามหาจนต้องพบจิตแพทย์เลยทีเดียว
ล่าสุด 2 ปีก่อนแม้ได้งานเป็นพนง.ขายแต่กลับเสียความมั่นใจกว่าเก่า กลัวการทำงานไปพักใหญ่
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตอนนี้ช่วยดูแลห้องเช่าเล็กน้อยช่วยแม่ทำงานบ้าน+เลี้ยงหลาน
ที่บ้านแบ่งเงินจากกิจการในบ้านเก็บให้เราบางส่วน
แต่ไม่รู้สึกภูมิใจ เหมือนไม่ใช่เงินเอง ไม่ค่อยกล้าใช้จ่ายเต็มที่ เหมือนเกาะที่บ้านตลอดเวลา
อยากทำงานที่บ้าน รับงาน freelance (รับทำเอกสาร+รายงาน/info.) แต่ก็เงียบเป็นป่าช้า
อยากมีงาน จะได้มีเงินเก็บของตัวเองจริงๆ
สนใจงาน graphic designer แต่ไม่ได้จบด้านนี้โดยตรง หรือไปขอฝึกงานแทนดี?
เกิดความกลัวหลายอย่างกลัวสัมภาษณ์งานไม่ผ่าน กลัวที่บ้านตำหนิ วิจารณ์หรือผิดหวัง
หรือถ้าผ่านก็กลัวการเปลี่ยนแปลง(อะไรของเมิงอีกเนี่ย?
นิสัยเราไม่ชอบตื่นเช้า(มีปัญหาการตื่นนอนตั้งแต่ตอนเป็นนร.)
ไม่อยากเจอบรรยากาศเร่งรีบเพื่อทำงานให้ทันเวลา แถมถูกที่บ้านคอยตามบ่นตามจิกถ้าออกจากบ้านสายเหมือนตอนไป รร.
(อยู่บ้านหลังเดียวกับพ่อแม่+พวกเค้าค่อนข้างเจ้าระเบียบ มีกฏเกณฑ์)
อีกทั้งไม่รู้ว่าเจ้านาย เพื่อนร่วมงานจะดีกับเราไหม กลัวไม่ผ่านโปรที่บ้านก็ผิดหวังอีก
มีใครเจอเหตุการณ์แบบนี้บ้าง แล้วมีวิธีเอาชนะมันยังไง...
ปล.ที่ไม่อยากลงท้าย ครับ/ค่ะ เพราะไม่อยากระบุเพศสภาพ ไม่อยากใครรู้ตัวตนมากนัก
(หรือตัวเองจะระแวงเกินไปจริงๆ)
เวลาขอบคุณหนูก็ขอบคุณจากใจ แต่หนูอาจให้ความสำคัญกับคำลงท้ายน้อยไปหน่อย
จนดูเหมือนห้วน เหมือนกวน ดูเหมือนไม่เคารพผู้ใหญ่(แต่เจอผู้ใหญ่ในชีวิตจริงก็ยกมือไหว้ทุกครั้ง ถาม-ตอบก็ลงท้าย ครับ/ค่ะ เสมอ)
อาจเน้นแต่ให้สำคัญกับเนื้อหาในกระทู้จนลืมนึกถึงเรื่อง ครับ/ค่ะ นี้ไป
ก็ต้องขอโทษด้วยสำหรับบางเม้นท์(หรือหลายเม้นท์)ที่ทำให้ใครอ่านแล้วไม่สบายใจคะ