เราเคยคุยกับเพื่อนในประเด็นนี้เหมือนกัน
ตอนแรกก็คิดนะว่า “การก้าวออกจาก Comfort Zone” มันคือสิ่งที่ดีสิ ต้องกล้าลอง กล้าลุย ชีวิตถึงจะเติบโต
แต่พอคิดอีกมุม… ถ้าเราอยู่ใน Comfort Zone ต่อไป มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่
มีงานทำ มีเงินใช้ มีข้าวกินทุกวัน ชีวิตก็โอเคในระดับหนึ่ง
แต่ทำไมในใจมันกลับรู้สึก “ห่อเหี่ยว” เหมือนข้างในขาดอะไรบางอย่าง
ทุกวันจะมีคำถามวนเข้ามาในหัวว่า
- ถ้าเราอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตจริง ๆ จะโอเคเหรอ?
- เราจะไม่ได้เจออะไรใหม่ ๆ เลยเหรอ?
- อีก 10–20–30 ปี…เรายังเป็นคนเดิม อยู่ที่เดิม ทำสิ่งเดิม ๆ ไปจนวันตายจริง ๆ เหรอ?
เรารู้ว่าถ้าก้าวออกมา ชีวิตอาจจะเหนื่อยขึ้น ล้มเหลว เจอปัญหาเยอะขึ้น
แต่ก็ยังรู้สึกว่า “ถ้าไม่เริ่มตอนนี้ แล้วจะเริ่มตอนไหน?”
เลยอยากถามเพื่อน ๆ ว่า…
การอยู่ใน Comfort Zone ต่อไป มันอาจจะดีกว่าก้าวออกมาจริงไหม?
หรือสุดท้ายแล้ว ต่อให้เสี่ยงล้มเหลว แต่การได้เจอโลกใหม่ ๆ ก็คือความหมายของชีวิตกันแน่?
“การอยู่ใน Comfort Zone อาจจะดีกว่าก้าวออกมา?” แต่ถ้าอยู่ไปเรื่อย ๆ เราจะไม่พลาดอะไรไปหรือเปล่า…
ตอนแรกก็คิดนะว่า “การก้าวออกจาก Comfort Zone” มันคือสิ่งที่ดีสิ ต้องกล้าลอง กล้าลุย ชีวิตถึงจะเติบโต
แต่พอคิดอีกมุม… ถ้าเราอยู่ใน Comfort Zone ต่อไป มันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนี่
มีงานทำ มีเงินใช้ มีข้าวกินทุกวัน ชีวิตก็โอเคในระดับหนึ่ง
แต่ทำไมในใจมันกลับรู้สึก “ห่อเหี่ยว” เหมือนข้างในขาดอะไรบางอย่าง
ทุกวันจะมีคำถามวนเข้ามาในหัวว่า
- ถ้าเราอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตจริง ๆ จะโอเคเหรอ?
- เราจะไม่ได้เจออะไรใหม่ ๆ เลยเหรอ?
- อีก 10–20–30 ปี…เรายังเป็นคนเดิม อยู่ที่เดิม ทำสิ่งเดิม ๆ ไปจนวันตายจริง ๆ เหรอ?
เรารู้ว่าถ้าก้าวออกมา ชีวิตอาจจะเหนื่อยขึ้น ล้มเหลว เจอปัญหาเยอะขึ้น
แต่ก็ยังรู้สึกว่า “ถ้าไม่เริ่มตอนนี้ แล้วจะเริ่มตอนไหน?”
เลยอยากถามเพื่อน ๆ ว่า…
การอยู่ใน Comfort Zone ต่อไป มันอาจจะดีกว่าก้าวออกมาจริงไหม?
หรือสุดท้ายแล้ว ต่อให้เสี่ยงล้มเหลว แต่การได้เจอโลกใหม่ ๆ ก็คือความหมายของชีวิตกันแน่?