ในวันที่คุณท้อ คุณเหนื่อย คุณร้องไห้ คุณกลัวการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักจะรับมือกับความรู้สึกนี้อย่างไงดี

ตอนนี้สภาพจิตใจติดลบสุดๆ อาจจะเพราะเราตัวคนเดียวไม่มีญาติที่น้องที่ไหน เพื่อนไม่ค่อยจะมี ในชีวิตนี้เหลือแม่แค่คนเดียว แต่ตอนนี้แม่ป่วยหนักขึ้นเรื่อยๆ เข้าและออกโรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง เดือนหนึ่งนอนโรงพยาบาลอย่างต่ำ10วัน การปวดที่สร้างความทรมานจากมะเร็งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ  การรักษาที่ทำได้แค่ประคับประคองอาการ การเริ่มทำใจให้รับกับการสูญเสียที่ใกล้เข้ามามันยากที่จะรับมือ  การที่จะต้องนั่งคิดคนเดียวในห้องเช่าเล็กๆคนเดียว ร้องไห้คนเดียวมันสุดจะบรรยายความรู้สึก เราเข้าใจในสัจจะธรรมของชีวิต แก่ เจ็บ ตาย มีพบก็ต้องมีจาก เราไม่ได้วาดฝันว่ามันจะเกิดขึ้นเร็วนี้  เราไม่รู้จะดำเนินชีวิตอย่างไรดี การอยู่ในโลกใบใหญ่ใบนี้คนเดียวมันโดดเดียวมากน้อยแค่ไหน  การกินข้าวคนเดียว เดินห้างคนเดียว ทำอาหารกินคนเดียว นอนคนเดียวโดยปราศจากแม่มันเป็นอย่างไง  ทุกวันก่อนนี้กลับมาจากทำงานถึงห้องเช่าเล็กๆเราจะพบแม่รอเราที่ห้อง เห็นรอยยิ้มของแม่ ทำกิจกรรมต่างๆด้วยกัน เดินห้สง ทำอาหาร ความรู้สึกตอนนี้มันยากที่จะบรรยาย ตัวคนเดียว คิดคนเดียว มันทั้งเหงา ทั้งเครียด เรากลัวการสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักที่เหลือคนเดียวในโลกใบนี้ การจากลามันชั่งเจ็บปวด การได้แต่นั่งเฝ้าดูถึงการปวดอย่างทรมานของบุคคลอันเป็นที่รักมันเหมือนมีดกรีดลงกลางใจ  เราเข้าใจว่า ณ ตอนนี้เราต้องเจรียมรับมือกับสิ่งที่เกิดในภายภาคหน้า การเตรียมใจถึงการสูญเสีย แต่มันยากสุด