เคยไปอ่านมาหบายกระทู้อยู่เกี่ยวกับอยากตายเนี้ย ถ้าคนมาเห็นก็จะบอกว่า "อย่าทำอะไรโง่ๆ" หรือไม่ก็ "จะเป็นกำลังใจให้ บลาฯ" เลื่อนไปอ่านเจออีกอันก็จะบอกว่า "นึกถึงหน้าพ่อเเม่ไว้" เเต่ก็เพราะพ่อเเม่นี้เเหละทีทำให้เราอย่าจะหายๆไป ตายๆไปจากโลกนี้ ไปตายซ้ำๆในนรกหรือที่ไหนก็ตามเเต่คงจะรู้สึกดีกว่านี้ เอาตรงๆ คนที่ผิดเนี้ยมันก็มาจากตัวเราเองนี่เเหละ เราผิดเองที่นิสัยมันเเก้ไม่หายเรารู้นะว่าไอ้เรื่อง  ๆที่เราทำไมมันผิด เรารู้เเต่เเก้ไม่หาย พยายามก็เเต่ก็ไม่ได้ผล ไอ้พวกโลกสวยบางคนก็จะบอกว่า "ความพยายามยังไงก็เห็นผล" ฮัลโหลขอโทษที่คือเรามันเห**เกินอะ ทำไปก็ยังเห** อยู่ดี อยากจะตายๆไปซะ เอาตรงๆเราไม่เคยมองครอบครัวเป็นครอบครัวเลย คนอื่นๆบอกว่ามีปัญหาก็ปรึกษาครอบครัว เเต่เราไม่เชื่อใจคนพวกนั้นเลยรึไงนี่เเหละเลยไม่กล้าปรึกษา ไม่กล้าคุย รู้ว่าไม่ใช่เเละไม่ควรเป็นความรู้สึกอะไรก็ไม่รู้ เเล้วถ้าถามว่าเเล้วไปปรึกษาใครละ ไม่มีไง ไม่มี เเล้วคือเราอะตอนนี้ก็ 15 เเต่เชื่อไหมเราเคยมีความคิดที่จะฆ่าตัวตายตั้งเเต่อายุ ... 8 ปี อายุ 8 ปีเราก็คิดว่าเราไม่น่าเกิดมาเลย เราไม่ใช่ลูกบ้านนี้ เรามันภาระ เราเห** เราไม่สมควรเกิดมาบลาฯ เเล้วหลังจาก 8 ปีก็ลากยาวมาเรื่อยๆจนอายุ 15 ความคิดที่อยากฆ่าตัวตายก็มีอยู่ในหัวอกือบตลอด เเต่ที่ยังไม่ตายก็เพราะไม่กล้า เราไม่กล้าทำ ขี้ขลาด เราไม่เคยจินตนาการถึงอนาคตเลยเพราะเราคิดเเค่ว่า "กูคงอยู่ไม่ถึงตอนนั้น" "กูน่าจะตายก่อน" เเต่ก็ดี คิดอยู่เเบบนี้ มานานเเล้ว เคยคิดที่จะเอามีดกรีดเส้นเลือดที่ข้อมือเเล้วไปเเช่น้ำร้อน ให้เลือดไหลตายไปซะ เเต่พอเอามีดจ่อข้อมือเเล้วกดลงไปเรื่อยก็เกิดกลัวเเล้วก็หยุดไปกลางคันเเล้วก็วางมีดเเล้วกลับไปนั่งเศร้าให้มันผ่านๆไปซะ บางครั้งก็คิดที่จะผูกคอตัวเองพอเริ่มขาดอากาศก็เพลอปล่อยมือ เราไม่อยากได้ข้อความให้กำลังใจหรอกนะเพราะเรามองว่ามัน น้ำเน่า เราคิดเเบบนั้นจริงๆก็เเค่อยากหาที่ระบาย เรา...