พ่อแม่ไม่เข้าใจไม่มองในมุมของเราบ้าง

คือพ่อแม่ของเราเขาชอบพูดให้เรากดดันจนบางทีลืมความรู้สึกของเราเลยค่ะ ก่อนอื่นต้องบอกก่อนว่าเราเป็นลูกคนโต โดนปลูกฝังว่าต้องยอม ต้องดีมาตลอดต้องทำให้พ่อแม่ไม่เหนื่อย ตั้งแต่เด็กๆเราร่าเริงมากตอนเด็กครอบครัวเราไม่ค่อยมีอะไรเลยค่ะจนแม่เริ่มมีเงิน พอแม่กับพ่อเริ่มมีเงินเวลาครอบครัวก็น้อยลงเรื่อยๆ เมื่อก่อนเราคุยกับที่บ้านได้หมดแต่ตอนนี้กลับไม่มีใครอยู่ฟังเลย ตอนม.3เราโดนเพื่อนไม่เล่นด้วย เราจะไปเล่าให้แม่ฟังแต่ว่าแม่ก็ติดงานตลอดเราเลยต้องผ่านเรื่องนั้นมาเองค่ะ พอจากนั้นเราก็เริ่มมีกำแพงกับที่บ้าน เริ่มเงียบมากขึ้น เริ่มติดเพื่อนใหม่ เราเริ่มมีแฟนตอนม.ปลายค่ะ พ่อแม่เราไม่เปิดใจเลย มีมาคุยให้เราเลิกกับแฟนแล้วบางทีก็บอกว่าแฟนเราไม่ได้เลี้ยงเรามาแบบพ่อแม่จะมีไปทำไมเรียนไปก่อนทั้งที่ตอนเราคบกับแฟนก็ไม่ได้ทำอะไรเกินเลย ไม่ดี ไม่ควรให้ไม่ชอบเลยนะคะ แค่ไปดูหนังบ้างกินข้าวบ้างแล้วก็อยู่ในกรอบตลอดแต่แม่อยากให้โฟกัสเรื่องเรียน แล้วเวลาที่เราออกปากหรือแสดงความคิดเห็นก็จะบอกว่าเถียง ฟังแม่แม่เกิดก่อน พูดแบบนี้กับพ่อแม่บาปนะ ถ้าเก่งมากก็หาตังเรียนเอง ประมาณนี้น่ะค่ะ ถ้าเราพูดเขาก็โกรธไม่ได้ฟังความเห็นเราเลย เราเคยพูดไปตอนทะเลาะกับแม่ว่าตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วที่แม่ไม่เคยคิดจะเดินมาดูแล้วก็สนใจความรู้สึกของเราบ้าง แม่ตอบกลับมาว่าเราไม่เป็นคนไปเข้าหาแม่เอง คือว่าเราต้องเป็นฝ่ายที่เข้าไปตลอดเลยค่ะ เราพยายามไม่อะไรแล้วปรับตัวเองให้เขารู้สึกว่าเราดีขึ้นแต่เขาไม่เคยเห็นเลยเอาแต่ความผิดเก่าๆมาพูด พอตอนด่าเราเราหน้านิ่งก็บอกว่าเราทำหน้าใส่ จนช่วงที่เราจะขึ้นมหาลัยแล้ว แกไม่อยากให้ไปก็พูดว่าเก่งมากก็หาเงินเรียนเองเลยนะ ทำไมเป็นคนแบบนี้ทำเพื่อที่บ้านแค่นี้ไม่ได้หรอ เอาแต่ที่ตัวเองอยากไป คือแม่อยากให้เราเรียนอีกที่แต่เราอยากไปอีกที่ค่ะ แม่เลยพูดแบบนี้ แล้วก็บอกว่าดูเป็นลูกอกตัญญูเกิดมาเป็นเจ้ากรรมนายเวร เรายอมรับนะคะแม่ที่เราก็ดื้อบ้าง แต่เรายอมมาตลอดแต่เด็กๆเพราะโดนปลูกฝังมาแล้วเขาก็ไปทำงานไม่เคยมาอยู่เห็นเราตลอดแต่ก็เห็นในมุมที่เราเปลี่ยนแล้วน่ะค่ะ เข้าใจว่างานทำให้มีเงิน แต่เราแค่อยากให้ท่านสนใจความรู้สึกของเราบ้าง ท่านมัวแต่บอกให้เราสนใจของความรู้ตัวเอง ชอบอ้างบุญบาปชอบพูดกดดดันเอาลูกคนนู้นคนนี้มาพูดว่าทำไมเราไม่ดูแบบเขา จนตอนนี้เรารู้สึกเหนื่อยกับที่บ้านมากค่ะ ถ้าเราทำไม่ดีก็จะกลายเป็นเด็กอกตัญญู ไม่รักพ่อแม่ ไม่เข้าใจพ่อแม่ บางทีเราพูดความคิดเราท่านว่าเถียงท่านก็จะบอกว่าบาป เถียงพ่อเถียงแม่ คือเด็กคนหนึ่งที่อยากจะแสดงความคิดเห็น อยากจะพูดในสิ่งที่เขารู้สึกบ้างมันผิดขนาดนั้นเลยหรอคะ พอโดนบ่อยๆเราก็เก็บกดกับที่บ้านนับวันยิ่งเงียบ จากที่เมื่อก่อนร่าเริงมาก จนตอนนี้เราท้อมากค่ะ พูดอะไรออกไปที่ตัวเองคิดและรู้สึกเขาก็ว่าเราเห็นแก่ตัว ไม่รักพ่อแม่ ไม่น่ารัก เอาแต่ใจ ทำเพื่อตัวเองไม่ทำเพื่อครอบครัว ชอบบอกว่าพ่อแม่เกิดก่อนมีประสบการณ์มากกว่าทำไมไม่ฟัง ทำไมไม่ทำแบบนี้ ตอนนี้เราต้องสนใจแต่ความรู้สึกของท่านจนบั่นทอนความรู้สึกของเรามากเลยค่ะ เรารู้สึกเสียใจมาก ท่านไม่เคยอยู่บ้านดูเราจริงจังเลย กลับบ้านมาแต่ละวันก็เราหลับไปแล้ว แต่มาตัดสินว่าเข้าใจเราที่สุด รู้นิสัยเราที่สุด เอาบาปเอาประสบการณ์มาบอกเรายินดีรับฟังนะคะ แต่อยากให้ท่านรับฟังความรู้สึกของเราบ้างไม่ใช่พอเราพูดมุมเราก็ขัดใจ ว่าเราตลอด เราจะเป็นบ้าเพราะที่บ้านแล้วนะคะมันเครียดมันเหนื่อยที่ต้องพูดคนเป็นลูกบางทีเราแค่อยากมีอิสระให้การแสดงความคิดเห็นเปิดใจคุยกันไม่ใช่พูดแล้วท่านก็บอกว่าเราเด็กเกินไป เราเถียง เราเอาแต่ใจ คือว่ารับฟังเราแล้วเปิดใจกับความรู้สึกเราลองฟังเหตุผลก่อนตัดสินเราสักนิดก็ดีค่ะ ตอนนี้เราไม่ได้รู้สึกกับครอบครัวเราเหมือนเดิมแล้วค่ะ ไม่อบอุ่นเหมือนเดิม ทั้งที่เมื่อก่อนเรากล้าที่จะเล่าและบอก จนเรากลายเป็นคนเก็บกด มีอะไรก็ไม่พูด เริ่มสร้างโลกส่วนตัว แล้วท่านไม่เคยบอกว่าท่านผิดสักครั้ง เราจะผิดตลอดเลยค่ะ ผิดทุกครั้งท่านชนะทุกครั้ง เราไม่สามารถพูดได้เลย พูดก็เหมือนท่านจะฟังนะคะแต่ก็ไม่ได้สนใจเลยค่ะความรู้สึกเรา อาจจะมีคิดแต่คงลืมค่ะเพราะทำแต่งาน ตั้งแต่มีเงินก็วนแบบนี้ตลอด เราอยากปลงแล้วค่ะเบื่อกับคำว่าถ้าแกเก่งมากแกก็ไปหาตังส่งตัวเอง ไม่ต้องมาให้ฉันช่วย