สวัสดีค่ะ
เราได้ทำงาน บ. ใหญ่แห่งหนึ่ง ถือได้ว่าใครๆก็อยากเข้า โบัสดี สวัสดิการดี ตอนเข้าได้ก็ดีใจมาก ที่บ้านก็ภูมิใจเพราะใีเงินแต่ละเดือนใช้แบบสบาย เงินยังเหลือช่วยแม่ผ่อนรถอีก ตอนนี้อายุ 24 ก็ทำงานได้มาประมาณ 9 เดือนแล้ว แต่ตลอดเวลาคือไม่มีความสุขเลย ไม่ชอบงาน บวกกับพี่ที่ควรจะให้คำแนะนำ หรือช่วยเหลือเราก็ไม่ค่อยใจดีกับเราสักเท่าไหร่ ทำให้ช่วง 2-3 เดือนก่อนหน้านี้ เครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน จนตัดสินใจจะลาออก แต่ผู้ใหญ่ก็รั้งไว้ เพราะเห็นว่าก็ทำงานได้ เพิ่งทำได้ไม่ถึงปี เราก็ลองใหม่สักตั้ง อดทนกัดฟัน จนถึงตอนนี้ เริ่มกลับมาความรู้สึกเดิมๆ อยากลาออก ทุกเช้าไม่อยากตื่น ทรมานมาก จากตอนเรียนเคยเป็นคนสนุกกับการเรียน สนุกกับการออกไปอ่านหนังสือสอบ ตอนนี้เหมือนคนละคนเลย
อยากลาออกไม่อยากทนแล้ว เรามองว่าเราอายุแค่ 24 เอง มีนคือช่วงค้นหาตัวเอง ไม่ใช่ก็ออกมา แค่นั้น แต่ความเป็นจริงมันยากที่จะทำแบบนั้น ติดตรงที่ที่บ้านไม่โอเคถ้าลาออกไปเฉยๆ แล้วไม่มีงานรองรับ เพราะที่บ้านฐานะปานกลาง แต่จริงๆก็มีเงินเก็บพอให้ตัวเองใช้ แต่คงไม่สามารถให้เงินที่บ้านได้ทุกเดือน ตอนนี้ก็พยายามหางานใหม่ ลึกๆก็อยากให้ที่บ้านเข้าใจและสนับสนุน เคยบ่นว่าไม่ชอบ งาน เหนื่อย แต่ก็จะถูกตอบกลับมาว่า ทำที่ไหนก็เหมือนกันแหละ เหนื่อยเหมือนกัน เหมือนประมาณว่าเราอดทนไม่พอ แต่เรามองว่าไม่จริงอ่ะ ถ้าเราได้ทำสิ่งที่เราชอบ เราคงไม่มีความรู้สึกแย่ๆอย่างทุกวันนี้
ใครเคยเป็นไหมคะ แล้วก้าวผ่านจุดนั้นมาได้อย่างไง
ปล.งานที่ทำไม่ตรงสาย
อายุ24 ไม่มีความสุขกับงาน
เราได้ทำงาน บ. ใหญ่แห่งหนึ่ง ถือได้ว่าใครๆก็อยากเข้า โบัสดี สวัสดิการดี ตอนเข้าได้ก็ดีใจมาก ที่บ้านก็ภูมิใจเพราะใีเงินแต่ละเดือนใช้แบบสบาย เงินยังเหลือช่วยแม่ผ่อนรถอีก ตอนนี้อายุ 24 ก็ทำงานได้มาประมาณ 9 เดือนแล้ว แต่ตลอดเวลาคือไม่มีความสุขเลย ไม่ชอบงาน บวกกับพี่ที่ควรจะให้คำแนะนำ หรือช่วยเหลือเราก็ไม่ค่อยใจดีกับเราสักเท่าไหร่ ทำให้ช่วง 2-3 เดือนก่อนหน้านี้ เครียดมาก ร้องไห้ทุกวัน จนตัดสินใจจะลาออก แต่ผู้ใหญ่ก็รั้งไว้ เพราะเห็นว่าก็ทำงานได้ เพิ่งทำได้ไม่ถึงปี เราก็ลองใหม่สักตั้ง อดทนกัดฟัน จนถึงตอนนี้ เริ่มกลับมาความรู้สึกเดิมๆ อยากลาออก ทุกเช้าไม่อยากตื่น ทรมานมาก จากตอนเรียนเคยเป็นคนสนุกกับการเรียน สนุกกับการออกไปอ่านหนังสือสอบ ตอนนี้เหมือนคนละคนเลย
อยากลาออกไม่อยากทนแล้ว เรามองว่าเราอายุแค่ 24 เอง มีนคือช่วงค้นหาตัวเอง ไม่ใช่ก็ออกมา แค่นั้น แต่ความเป็นจริงมันยากที่จะทำแบบนั้น ติดตรงที่ที่บ้านไม่โอเคถ้าลาออกไปเฉยๆ แล้วไม่มีงานรองรับ เพราะที่บ้านฐานะปานกลาง แต่จริงๆก็มีเงินเก็บพอให้ตัวเองใช้ แต่คงไม่สามารถให้เงินที่บ้านได้ทุกเดือน ตอนนี้ก็พยายามหางานใหม่ ลึกๆก็อยากให้ที่บ้านเข้าใจและสนับสนุน เคยบ่นว่าไม่ชอบ งาน เหนื่อย แต่ก็จะถูกตอบกลับมาว่า ทำที่ไหนก็เหมือนกันแหละ เหนื่อยเหมือนกัน เหมือนประมาณว่าเราอดทนไม่พอ แต่เรามองว่าไม่จริงอ่ะ ถ้าเราได้ทำสิ่งที่เราชอบ เราคงไม่มีความรู้สึกแย่ๆอย่างทุกวันนี้
ใครเคยเป็นไหมคะ แล้วก้าวผ่านจุดนั้นมาได้อย่างไง
ปล.งานที่ทำไม่ตรงสาย