เรียนจบมาทำงานบริษัทเป็นเวลายาวนาน 8 ปี สิ่งที่เรียนกับงานที่ทำไม่ไปในทิศทางเดียวกัน หน้าที่การงานแต่ละวันแทวไม่รู้เลยว่าต้องได้รับคำสั่งต้องทำอะไร ไม่เข้าใจตัวเองว่าอดทนเพื่อรออะไร ระหว่างการทำงานนั้นต้องเรียนรู้ด้วยตัวเองเสมอแทบไม่มีใครสอนเรื่องงานเลย ปัญหาก็วุ่นวายเข้าทึกที คนนี้เข้า คนนั้นออก การทำงานร่วมกับเพื่อนร่วมงานก็อึดอัดเพราะวัยวุฒิเยอะกว่าประสบการณ์มากกว่าต้องคอยรับฟังคำสั่งต่อหันหน้าเพิ่งใครละทีนี้
มีครั้งที่ลาออก 3-4 เดือนก็มีความสุขสนุกกับการทำงานในอีกรูปแบบหนึ่ง
แร่กลับมองว่าเรื่องเงินมาเกี่ยวข้องและเป็นอุปสรรคของชีวิต ต้องลงมาทำงาน กทม.เช่นเคยทั้งๆที่รู้ว่าเป็นงานที่เรารู้ดีอยู้แล้วว่ามันไม่ก้าวหน้าไปได้เลยเพราะเราคือลูกน้องไม่สามารุเป็นอะไรไปได้มากกว่านี้ แค่พนักงานเงินเดือนธรามดา มีค่าใช้จ่ายไปวันๆ
พูดได้ตรงนี้เลยว่าไม่มีใครช่วยอะไรได้เลยจริงๆบางครั้งแทบคิดหลงผิดไปว่าเราควรมีคุณค่ามากกว่าที่เรายืนอยู่ ณ จุดหนึ่ง เรื่องการเงิน การงาน หน้าที่ก็แทบไม่ความก้าวหน้าอะไรบทบาทแต่ละอย่างก็โดนควบคุมไว้ในพื้นที่ที่เหมาะสม บางครั้งท้อแท้และหดหู่ตัวเองมากเราทำไมทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจตัวเองไม่เก่งไม่ฉลาดกลายเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญาถูกใช้งานไปวันๆ
หา passion ของตัวเองยังไม่เจอ
มีครั้งที่ลาออก 3-4 เดือนก็มีความสุขสนุกกับการทำงานในอีกรูปแบบหนึ่ง
แร่กลับมองว่าเรื่องเงินมาเกี่ยวข้องและเป็นอุปสรรคของชีวิต ต้องลงมาทำงาน กทม.เช่นเคยทั้งๆที่รู้ว่าเป็นงานที่เรารู้ดีอยู้แล้วว่ามันไม่ก้าวหน้าไปได้เลยเพราะเราคือลูกน้องไม่สามารุเป็นอะไรไปได้มากกว่านี้ แค่พนักงานเงินเดือนธรามดา มีค่าใช้จ่ายไปวันๆ
พูดได้ตรงนี้เลยว่าไม่มีใครช่วยอะไรได้เลยจริงๆบางครั้งแทบคิดหลงผิดไปว่าเราควรมีคุณค่ามากกว่าที่เรายืนอยู่ ณ จุดหนึ่ง เรื่องการเงิน การงาน หน้าที่ก็แทบไม่ความก้าวหน้าอะไรบทบาทแต่ละอย่างก็โดนควบคุมไว้ในพื้นที่ที่เหมาะสม บางครั้งท้อแท้และหดหู่ตัวเองมากเราทำไมทำอะไรแล้วไม่ได้ดั่งใจตัวเองไม่เก่งไม่ฉลาดกลายเป็นคนโง่เขลาเบาปัญญาถูกใช้งานไปวันๆ