หญิงสาวลืมตาขึ้นมาอย่างพร่ามัว เธอหลับตา ลืมตา สลับกันไปมาอยู่สองสามครั้ง เธอลุกขึ้นมานั่งและสำรวจร่างกายตัวเอง เธอพบว่าเธอได้เป็นคนใหม่แล้ว เธอมองไปรอบ ๆห้องและภาพที่เห็นคือห้องที่ตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นโทนสีน้ำตาล ทุกอย่างดูสวยหรู สะอาดตา เธอค่อยๆลุกออกจากเตียง  เพื่อจะเดินไปนอกห้อง และหวังว่าจะพบกับตา ผู้ที่ทำให้เธอมาอยู่ในร่างนี้ เธอค่อยๆเปิดประตูออกมา

     โอ้โห!!  อลังเว่อร์) เธอพูดกับตัวเองเพราะอึ้งกับความอลังการของบ้านมันดูกว้างขวางและใหญ่โตมาก เธอเดินสำรวจไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้ออกห่างจากห้องที่ออกมามากนัก

"คุณจะไปไหน"  เธอสะดุ้งเมื่อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากข้างหลัง เธอหันกลับหาต้นเสียงนั้น

"นายเป็นใคร" เธอรีบถามกลับเมื่อหันมาพบกับชายหนุ่มคนหนึ่ง

"ผมจำได้ว่า ผมถามคุณก่อนนะ" ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ

"ฉันตามหาตา ตาอยู่ในบ้านหลังนี้ใช่ไหม" หญิงสาวตอบแล้วถามกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"แล้วตาที่คุณตามหาชื่ออะไรล่ะ" ชายหนุ่มไม่ยอมตอบแต่ถามกลับด้วยน้ำเสียงกวนๆอีกครั้ง

"นี่นายอย่ามากวนนะ ถ้านายอยู่ในบ้านหลังนี้ บ้านของตา นายจะไม่รู้จักตาได้ยังไง ส่วนชื่อของตาฉันไม่รู้" เพียงพูดด้วยน้ำเสียงโมโห

"ผมไม่ได้กวน ผมแค่อยากรู้ว่าคุณรู้จักชื่อตาไหม เอาเป็นว่าตาให้ผมมาดูแลคุณก็แล้วกัน จบนะ ส่วนผมชื่อราฟ แล้วคุณก็ต้องเรียกผมว่า พี่ราฟ ด้วย โอเค"

"ไม่โอเค ทำไมฉันต้องเรียกนายว่าพี่ด้วย ฉันว่านายอายุไม่ถึงยี่สิบด้วยซ้ำ" เธอตอบกลับทันทีที่ราฟพูดจบ

"นี่ผมหน้าเด็กขนาดนั้นเลยเหรอ โอ้โห...นี่ผมทั้งหล่อ ทั้งหน้าเด็กเลยใช่ไหมเนี่ย" ราฟพูดชมตัวเองพร้อมทำท่าทางกวนๆใส่หญิงสาว

"แหวะ! หลงตัวเอง"  หญิงสาวพูดใส่ราฟด้วยสีหน้าหมั่นไส้

"เลิกทะเลาะกันได้แล้ว" เสียงของชายแก่ดังขึ้นจากมุมบ้านมุมหนึ่ง

"ตา!!" 
"ตา!!" 
สองเสียงประสานกันเรียกตาด้วยความตกใจ

"ตา คือ..." หญิงสาวกำลังจะเอ่ยถามตา แต่ตาก็พูดขัดขึ้น

"อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้เลย ไปอายน้ำอาบท่า กินข้าวกินปลา ให้เรียบร้อยก่อน แล้วค่อยมาคุยกัน" ชายแก่พูดกับหญิงสาว

"ค่ะตา" หญิงสาวรับคำที่ตา บอกอย่างว่าง่าย

"ส่วนเจ้าราฟ ไปเตรียมข้าวปลาอาหารให้เรียบร้อย ถ้ายัยหนูกินข้าวเสร็จ ก็พาไปหาตา เข้าใจนะ" ชายแก่พูดออกคำสั่งกับราฟ

"ครับตา" ราฟรับคำสั่งของตาอย่างว่าง่ายเช่นเดียวกัน

เวลาผ่านไปสักพักหญิงสาวก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ และกำลังจะเตรียมตัวออกจากห้อง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูดังขึ้นแล้วก็เปิดเข้ามาทันที

"ถ้าจะเคาะแล้วเปิดเข้ามาเลย โดยไม่รอฟังคำอนุญาตเนี่ย ทีหลังก็ไม่ต้องเคาะก็ได้นะ" หญิงสาวพูดทันทีที่เห็นว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาคือราฟ

"ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้ไม่ต้องเคาะให้เจ็บมือ" ราฟตอบกลับหญิงสาวแบบกวนๆ

"ประชดนะ ประชด " หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆตั้งใจไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน

"แล้วนี่แต่งตัวเรียบร้อยหรือยัง ข้าวของขาดเหลืออะไรไหม อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกแล้วกัน รีบไปกินข้าวเถอะจะได้ไปหาตา " ราฟพูดกับหญิงสาวด้วยคำถามมากมาย แต่ก็ไม่มีจังหวะให้หญิงสาวตอบเลยสักคำพอพูดจบ ราฟก็เดินออกจากห้องไปทันที

"จะถามทำไม ไม่ฟังคำตอบอะไรสักอย่าง จะถามเพื่อ"  หญิงสาวพูดกับตัวเองและรีบเดินตามราฟไปทันที

พอมาถึงห้องครัวราฟก็ยกโจ๊กหมูมาให้หญิงสาว พร้อมกับน้ำเปล่าหนึ่งแก้ว

"โจ๊กเหรอ!!  ไม่ชอบกินโจ๊ะอะ มันเละๆยังไงไม่รู้" หญิงสาวพูดพร้อมนำช้อนมาเขี่ยๆโจ๊กในชาม

"เธอนี่มัน..." ราฟพูดด้วยน้ำดูหน่ายๆ

"กินก็ได้ ไม่ต้องทำหน้ารำคาญฉันแบบนั้นหรอก" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อยลงๆ

"ไม่ได้รำคาญ แค่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ ก็ไม่รู้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาวันนี้ เอานี่ไปกินกับโจ๊กก่อนละกัน" ราฟพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆพร้อมทั้งหยิบหมูฝอยมาให้หญิงสาว

"ขอบใจนะ" หญิงสาวบอกขอบใจ
หญิงสาวนั่งกินโจ๊กไปยังไม่ถึงครึ่งชามก็อิ่ม

"อิ่มแล้ว" หญิงสาววางช้อนลงแล้วเงยหน้าบอกกับราฟ

"อิ่มหรือไม่อยากกินกันแน่ เอาไว้มื้อเย็นค่อยหาอะไรอร่อยๆที่อยากกินอีกทีก็แล้วกัน" ราฟพูดพร้อมทั้งหยิบชามไปเก็บ

"เราไปหาตากันเถอะ" ราฟบอกแล้วนำทางหญิงสาวไปทันที

     หญิงสาวเดินตามราฟมาถึงห้องๆหนึ่ง ซึ่งเป็นห้องขนาดเล็ก มีโต๊ะตั้งพื้นทรงกลมอยู่กลางห้อง มีชั้นหนังสืออยู่ข้างหน้าและด้านซ้ายด้านขวา 

"ถ้าจะให้เดานะ คงมีประตูลับอยู่ทางด้านใดด้านหนึ่งของชั้นหนังสือแน่เลยใช่มะ" หญิงสาวพูดกับราฟด้วยการพูดเดา

"คิดว่างั้นเหรอ" ราฟไม่พูดเปล่าเดินมาที่โต๊ะทรงกลมที่อยู่กลางห้อง หมุนโต๊ะสามรอบ แล้วห้องทั้งห้องก็เลื่อนลงมาอย่างช้าๆ

" เฮ้ย!! นี่มันเป็นลิฟเหรอเนี่ย"  หญิงสาวอุทานด้วยความประหลาดใจ  และตื่นตาตื่นใจ ที่ห้องทั้งห้องมันค่อยๆเลื่อนลงมา

"ถึงแล้ว แต่ทางเข้าต้องใส่รหัสและสแกนใบหน้า ลองทำดูสิ"  ราฟบอกกับหญิงสาวและให้หญิงสาวเป็นคนใส่รหัสและสแกนใบหน้า

~ติ่ง.... 

     เมื่อประตูเปิดออกหญิงสาวก็เดินเข้ามาข้างในโดยมีราฟเดินตามมาด้านหลัง ทางเดินเป็นพื้นเรียบๆ กำแพงทั้งสองด้านเป็นลักษณะกำแพงหินโดยที่หินไม่ได้ทำให้เรียบเสมอกัน มีโคมไฟติดผนังดวงเล็กๆโทนสีส้มๆ ติดไปตลอดทาง พอเดินเข้ามาเรื่อยๆจนสุดทางเดิน ก็จะพบกับห้องขนาดกลาง ที่ภายตกแต่งแบบครบครัน แล้วก็มีทางเดินเล็กๆด้านหลัง เหมือนสามารถเชื่อมไปไหนได้อีกที่หนึ่ง

  "มากันแล้วรึ นั่งกันก่อน" ตาเดินออกมาจากทางเดินเล็กๆด้านหลังนั้นพร้อมทั้งเรียกให้หญิงสาวและราฟมานั่งที่โต๊ะ แล้วตาก็ยื่นแฟ้มให้กับหญิงสาว

  "อะไรเหรอคะตา" หญิงสาวถามด้วยความสงสัย

  "ลองเปิดอ่านดูก่อนแล้วจะเข้าใจเอง" ตาบอกกับหญิงสาวด้วยเสียงเรียบ
 
นางสาวเพียงจันทร์  อัศวรักษ์โกศล

อายุ18ปี    ว/ด/ป เกิด 21/2/2002

การศึกษา:ปี1 มหาวิทยาลัยเทรย์เวอร์

คณะเทคโนโลยีอุตสาหกรรม

สาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ 

บิดา: เสียชีวิต

มารดา: เสียชีวิต

บุคคลที่ติดต่อได้:
นายราฟ อัครโสภณเดชา  เกี่ยวข้องเป็น พี่ชายบุญธรรม

"ประวัติของหนูเหรอคะ" หญิงสาวถามเมื่ออ่านกระดาษในแฟ้มเรียบร้อยแล้ว

"ใช่แล้วยัยหนู นี่คือชื่อจริง นามสกุลจริง จะแทนตัวเองว่าเพียงเหมือนเดิมก็ได้ไม่ว่ากัน ประวัติของตัวเองจำไว้ให้ดีละ เพราะนี่แค่ประวัติเบื้องต้นเท่านั้น
และอีกเรื่องที่ยัยหนูต้องรู้ คือการรับตำแหน่งเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่บริษัทสุริยันจันทรา "

"บริษัทสุริยันจันทรา เป็นบริษัทอะไรเหรอคะ" เพียงถามด้วยน้ำเสียงที่ดูตกใจ

"จำได้ไหมยัยหนูว่าต้องช่วยตาทุกอย่างที่ตาต้องการ" ตาถามเพียงถึงข้อตกลงก่อนหน้า

"จำได้ค่ะตา" เพียงตอบอย่างหนักแน่น

"ดีมากยัยหนู ตาจะเล่าให้ฟังคร่าวๆ
บริษัทสุริยันจันทรา เป็นบริษัทนำเข้าและส่งออกอุปกรณ์คอมพิวเตอร์,โน๊ตบุ๊ค เคยมีตาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ แต่ถูกพวกคนทรยศหักหลังเอาบริษัทไปหน้าด้านๆ พวกมันใช้บริษัทนี้บังหน้า แต่เบื้องหลังทำแต่เรื่องผิดกฎหมายมากมาย ตอนนี้มีคนทำให้เรากลับมามีอำนาจสูงสุดในบริษัทโดยผู้ถือหุ้นรายใหญ่คือนางสาวเพียงจันทร์  อัศวรักษ์โกศล ยัยหนูต้องช่วยตากำจัดพวกคนทรยศให้พ้นทาง มันเคยทำกับตาไว้ พวกมันต้องเจอยิ่งกว่าตา เข้าใจใช่ไหมยัยหนู "

"ค่ะตา" เพียงตอบรับเพราะไม่สามารถหลีกเลี่ยงอะไรได้

"แต่ไม่ต้องห่วง เจ้าราฟจะคอยช่วยทุกอย่าง และเจ้าราฟจะบอกอีกทีว่าใครที่จะสามารถไว้ใจได้"ตาพูดจบ เพียงก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

"เอาละไปพักผ่อนได้แล้วยัยหนู" 

"ค่ะตา" 

เพียงลุกออกจากที่นั่งและเดินออกไปเพื่อไปยังทางขึ้น 

"เดี๋ยวเจ้าราฟ" เสียงตาเรียกราฟขณะราฟกำลังจะลุกตามเพียงออกไป

"ดูแลเพียงจันทร์ให้ดี รู้ใช่ไหมว่าเธอสำคัญกับตามากขนาดไหนปกป้องเธอให้ยิ่งกว่าชีวิตตัวเองเข้าใจไหม" 

"ครับตา ผมจะดูแลและปกป้องเพียงจันทร์ให้ดีที่สุดเท่าที่ตาต้องการครับ" หลังจากนั้นราฟก็เดินออกจากห้องไปหาเพียง

"คุยอะไรกับตาเหรอ" เพียงถามราฟเพราะเห็นเหมือนตาเรียกราฟ

"ไม่มีอะไรหรอกไปกันเถอะ" ราฟพูดจบก็พาเพียงขึ้นข้างบนทันที

"ไปห้างไหมเพียง เพื่ออยากได้ของอะไรเพิ่ม จะได้ไปหาอะไรกินด้วย" ราฟพูดขึ้นขณะเพียงกำลังแยกเข้าห้อง

"ไปได้เหรอ จะพาไปจริงนะ อยากได้โทรศัพท์ โน๊ตบุ๊ค เสื้อผ้า และก็อีกเยอะเยะ ว่าแต่จะเอาเงินที่ไหนละ" เพียงพูดด้วยความตื่นเต้นและก็เสียงอ๋อยเมื่อรู้ว่าไม่มีเงิน

"ไปได้สิ ทำไมไปไม่ได้ละ ส่วนเรื่องเงิน มีบางส่วนอยู่ที่หัวเตียงไปเปิดดูเอาแล้วกัน แล้วก็โน๊ตบุ๊คมีให้แล้วลงโปรแกรมที่จำเป็นเรียบร้อย แล้วก็อีกอย่างเงินเอาเผื่อด้วยนะเพราะไม่มีเหมือนกัน ถ้าแต่งตัวเสร็จเจอกันชั้นล่าง โอเค" ราฟพูดจบก็เดินไปห้องตัวเองทันที

(ไม่มี หรือ งก ชิ!)  เพียงพูดกับตัวเองแล้วเดินเข้าห้องทันที

       ราฟพาเพียงไปเดินห้างเลือกซื้อของที่ต้องการ หาอะไรกิน สักพักก็กลับบ้าน ขณะนั่งรถกลับเพียงก็นึกถึงสิ่งที่ราฟทำให้ แล้วก็สงสัยว่าทำไมราฟต้องทำดีกับเธอมากขนาดนี้ ในช่วงชีวิตเก่าของเพียงที่ผ่านมายังไม่มีใครอยู่ข้างเพียงทำดีกับเพียงเท่าราฟเลย ถึงแม้ราฟจะชอบกวนไปบ้างแต่พอเพียงโมโหใส่ ราฟก็เปลี่ยนไปอีกแบบทันที  (หรือเราควรเรียกพี่ราฟซะที) เพียงคิดในใจ

"พี่ราฟ" เพียงเรียกขณะที่ราฟกำลังจะเดินเข้าห้อง

"วันนี้ขอบคุณมากนะพี่" เพียงขอบคุณราฟด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล ส่วนราฟก็ทำหน้าอึ้ง

"ยอมเรียกพี่แล้วเหรอ คิดว่าจะไม่รู้จักบุญคุณคนซะอีก"ราฟพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทางกวนๆ

"นี่! ไอ้พี่ราฟ พูดดีด้วยอย่ากวนได้ป่ะ ไม่แขวะสักสองสามนาทีจะตายไหม ไปดีกว่า ไอ้พี่บ้า" เพียงพูดจบก็หันหลังจะเข้าห้อง

"เดี๋ยว!!  ลืมบอกอะไรไปอย่าง วันนี้วันศุกร์ ส่วนจันทร์มหาลัยเปิดเรียนวันแรก จบนะ ฝันดี" ราฟพูดจบก็เข้าห้องปิดประตูทันที

" แล้วทำไมเพิ่งมาบอกไอ้พี่ราฟ" เพียงตะโกนเสียงสูงใส่หน้าประตูห้องราฟ

(ยังไม่ทันได้ไปเที่ยวไหนเลยต้องไปเรียนอีกแล้ว ชีวิตหนึ่งต้องเรียนอีกสักกี่รอบละเนี่ย) เพียงพูดกับตัวเองเบาๆแล้วเข้าห้องไป

      "อะไรเนี่ย!!  ซื้อนิยายเล่มใหม่มา ทำไมมันดูเก่าแบบนี่ละ หรือว่าจะสลับกับ... ช่างเถอะอย่างน้อยมันก็เรื่องเดียวกัน" เพียงตกใจเมื่อหนังสือนิยายที่เพิ่งซื้อมาตอนเกะที่ห้างยังดูใหม่อยู่แต่พอถึงบ้านมันดันเก่าเหมือนหนังสือที่ถูกเปิดอ่านแล้ว พอนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเดินชนกับคนๆนึงแล้วอาจสลับกัน เพียงเปิดหนังสือไปมา แล้วพบกับชื่อที่เขียนไว้ว่า
//ซี//