แต่ก่อนอยู่หอค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วงโรคระบาดเลยต้องกลับมาอยู่บ้าน อยู่บ้านแล้วอึดอัดค่ะ ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็โดนบ่นโดนห้าม พ่อชอบพูดทำร้ายจิตใจตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยได้รับคำชม มีแต่คำตำหนิตลอด ตั้งแต่กลับมาอยู่บ้าน ร้องไห้ทุกวัน เพราะทะเลาะกับพ่อทุกวัน รู้สึกโดดเดี่ยวรู้สึกว่าไม่เหลือใครเลย ไม่อยากปรึกษาคนรู้จักกลัวเขาจะหนักใจไปกับเราด้วย บางครั้งคิดอยากจะฆ่าตัวตายแต่ไม่ทำเพราะนึกถึงหน้าแฟนตลอด กลัวเขาเสียใจ กลัวเขาอยู่ไม่ได้ อยากอยู่มีความสุขกับแฟน ที่นึกถึงแต่แฟน เพราะเขาเป็นคนเดียวที่ทำให้เราสบายใจ เขาไม่เคยกดดันเราเรื่องเรียน เราเรียนแย่เขาก็คอยให้กำลังใจเราตลอด เราทำอะไรได้ดีเขาก็ชมเรา เวลาเรารู้สึกแย่เขาก็คอยปลอบเรา คอยอยู่ข้างๆเราไม่ทิ้งเราไม่ไหน ไม่เคยเบื่อหรือรำคาญเรา ไม่รู้ว่าเขารักเราขนาดไหน แต่รู้สึกว่าอยู่กับเขาแล้วสบายใจกว่าอยู่ที่บ้าน
ทำยังไงดีคะ เราผิดปกติรึเปล่า คือเราเป็นคนคิดมาก คนอื่นอาจจะบอกว่าทำไมแค่นี้ทนไม่ได้คนอื่นโดนมาเยอะกว่านี้ เข้าใจค่ะ แต่เรารับได้แค่นี้จริงๆ เราไม่ไหวแล้ว
ไม่อยากอยู่บ้าน อึดอัด
ทำยังไงดีคะ เราผิดปกติรึเปล่า คือเราเป็นคนคิดมาก คนอื่นอาจจะบอกว่าทำไมแค่นี้ทนไม่ได้คนอื่นโดนมาเยอะกว่านี้ เข้าใจค่ะ แต่เรารับได้แค่นี้จริงๆ เราไม่ไหวแล้ว