คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 2
เรามีแฟนคนเดียวแล้วแต่งงานกับแฟนคนเดียวของเรา แต่คบกันมา 10 ปีถึงได้แต่ง เริ่มจากการเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียน
เราว่าจุดเริ่มต้นของเรามันเริ่มจากการเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขาก่อน เห็นนิสัยด้านลบ ได้ยินเพื่อนบ่น ด่า นินทาเขาว่าเขามีข้อเสียยังไงตั้งแต่ต้น มันทำให้เรารับเขาได้ตั้งแต่แรก เราว่าสามีเราก็เห็นข้อเสียของเราตั้งแต่ยังไม่จีบกัน มันทำให้เรามองกันด้วยตัวตนที่แท้จริง ไม่ใช่ความหวาน ไม่จินตนาการไปไกลว่าเขาเป็นแบบนั้นแบบนี้แล้วมาผิดหวังมากมาย
ความผิดหวังมีจริง ไม่มีใครที่ดีเหมือนเดิมตลอดไปตั้งแต่แรกคบหรอก แต่ความผิดหวังมันอยู่บนพื้นฐานของการรู้นิสัยด้านลบตั้งแต่แรก มันก็เลยทะเลาะกันแค่ช่วงที่ผิดหวัง ไม่ลงรอย แต่ท้ายสุดพอช่วงภาวะอารมณ์หายไปก็มักจะบอกตัวเองว่า ก็นิสัยเขาเป็นแบบนี้ รู้มาตั้งแต่ต้นจะไปคาดหวังอะไรมากมาย ลองมองไปข้อดีของเขาสิ เขาพยายามทำดีกับเราตั้งหลายอย่าง แทบจะทุกอย่างด้วยซ้ำ ทำไมเราจะให้อภัยไม่ได้
และสิ่งที่เราทำต่อไปคือ พยายามหาทางเลี่ยงการกระทำที่ทำให้มีปัญหากัน ไม่ได้หมายถึงยอมตามนะ แต่ถ้าเราจะทำอะไรที่รู้ว่าเขาต้องมีปัญหาไม่ชอบใจแน่ๆ เราก็บอกก่อนว่าเราจะทำ แล้วหวังว่าเขาจะยอมรับมันให้ได้ เราสังเกตตลอดว่าถ้าเราแจ้งล่วงหน้าปัญหาไม่เกิด ถึงแม้ว่าเขาไม่ชอบเท่าไหร่แต่เขายอมรับ
การคบกันนานๆ ไม่ได้มีแต่ความสุขหรอก แต่ถ้าเรามีเป้าหมายว่าเราจะไม่ปล่อยมือจากกัน ก็ต้องเรียนรู้กันและหาวิธี ไม่ใช่ทำอะไรตามธรรมชาติ ตามอารมณ์หรือตามความต้องการ เวลาขัดใจกันเราบอกตัวเองเสมอว่า เขารักเรานะ เขารักลูกมาก เราไม่มีทางหาผู้ชายที่มั่นคงขนาดนี้ได้อีกแล้ว ข้อเสียบางเรื่องก็พยายามยอมรับ วันไหนอารมณ์ไม่ดีก็งอนบ้าง ทะเลาะบ้าง ไม่เก็บกด วันไหนสติมาก็พิจารณาให้ดีว่าจะมีปฏิกริยาตอบกลับนิสัยที่เราไม่ชอบยังไง
เราคบกันมา 10 ปี แต่งงานมา 20+ปี ชีวิตคู่เราไม่หว่นแหววแต๋วจ๋า แต่เราทั้งคู่รับรู้ว่ามือของเราจับกันไว้ตลอด สิ่งสำคัญที่สุดคือ ลูกและครอบครัว ถ้าพ่อแม่มีปัญหากัน คนที่ได้รับผลกระทบคนแรกคือลูก ถ้าอยากให้ลูกมีความสุข ต้องทำให้สามีและภรรยามีความสุข
เราว่าจุดเริ่มต้นของเรามันเริ่มจากการเห็นตัวตนที่แท้จริงของเขาก่อน เห็นนิสัยด้านลบ ได้ยินเพื่อนบ่น ด่า นินทาเขาว่าเขามีข้อเสียยังไงตั้งแต่ต้น มันทำให้เรารับเขาได้ตั้งแต่แรก เราว่าสามีเราก็เห็นข้อเสียของเราตั้งแต่ยังไม่จีบกัน มันทำให้เรามองกันด้วยตัวตนที่แท้จริง ไม่ใช่ความหวาน ไม่จินตนาการไปไกลว่าเขาเป็นแบบนั้นแบบนี้แล้วมาผิดหวังมากมาย
ความผิดหวังมีจริง ไม่มีใครที่ดีเหมือนเดิมตลอดไปตั้งแต่แรกคบหรอก แต่ความผิดหวังมันอยู่บนพื้นฐานของการรู้นิสัยด้านลบตั้งแต่แรก มันก็เลยทะเลาะกันแค่ช่วงที่ผิดหวัง ไม่ลงรอย แต่ท้ายสุดพอช่วงภาวะอารมณ์หายไปก็มักจะบอกตัวเองว่า ก็นิสัยเขาเป็นแบบนี้ รู้มาตั้งแต่ต้นจะไปคาดหวังอะไรมากมาย ลองมองไปข้อดีของเขาสิ เขาพยายามทำดีกับเราตั้งหลายอย่าง แทบจะทุกอย่างด้วยซ้ำ ทำไมเราจะให้อภัยไม่ได้
และสิ่งที่เราทำต่อไปคือ พยายามหาทางเลี่ยงการกระทำที่ทำให้มีปัญหากัน ไม่ได้หมายถึงยอมตามนะ แต่ถ้าเราจะทำอะไรที่รู้ว่าเขาต้องมีปัญหาไม่ชอบใจแน่ๆ เราก็บอกก่อนว่าเราจะทำ แล้วหวังว่าเขาจะยอมรับมันให้ได้ เราสังเกตตลอดว่าถ้าเราแจ้งล่วงหน้าปัญหาไม่เกิด ถึงแม้ว่าเขาไม่ชอบเท่าไหร่แต่เขายอมรับ
การคบกันนานๆ ไม่ได้มีแต่ความสุขหรอก แต่ถ้าเรามีเป้าหมายว่าเราจะไม่ปล่อยมือจากกัน ก็ต้องเรียนรู้กันและหาวิธี ไม่ใช่ทำอะไรตามธรรมชาติ ตามอารมณ์หรือตามความต้องการ เวลาขัดใจกันเราบอกตัวเองเสมอว่า เขารักเรานะ เขารักลูกมาก เราไม่มีทางหาผู้ชายที่มั่นคงขนาดนี้ได้อีกแล้ว ข้อเสียบางเรื่องก็พยายามยอมรับ วันไหนอารมณ์ไม่ดีก็งอนบ้าง ทะเลาะบ้าง ไม่เก็บกด วันไหนสติมาก็พิจารณาให้ดีว่าจะมีปฏิกริยาตอบกลับนิสัยที่เราไม่ชอบยังไง
เราคบกันมา 10 ปี แต่งงานมา 20+ปี ชีวิตคู่เราไม่หว่นแหววแต๋วจ๋า แต่เราทั้งคู่รับรู้ว่ามือของเราจับกันไว้ตลอด สิ่งสำคัญที่สุดคือ ลูกและครอบครัว ถ้าพ่อแม่มีปัญหากัน คนที่ได้รับผลกระทบคนแรกคือลูก ถ้าอยากให้ลูกมีความสุข ต้องทำให้สามีและภรรยามีความสุข
แสดงความคิดเห็น
ไปต่อหรือพอแค่นี้....ปัญหาเล็กๆที่ไม่ใช่แค่เรื่องเล็กๆ
คนสองคนที่รักกัน ห่วงใยกัน นอนกอดกันทุกคืน แต่ทุกครั้งที่มีปัญหา ทำไมถึงทะเลาะกัน ทำไมถึงขึ้นเสียงใส่กัน ทำไมต่างคนต่างโกรธกัน ทำไมถึงทำลายข้าวของ ทำไมถึงร้องไห้ ทำไมอารมณ์สามารถทำลายช่วงเวลาดีๆ ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กันทุกวัน
มันเป็นคำถามโลกแตกสำหรับเราหรือของใครหลายๆคน ทำไมเราถึงต้องทะเลาะกัน เราเคยคิดหาคำตอบและเราก็ลองพยายามแก้ไขมันแต่ผลสุดท้ายมันก็พังแบบเดิม เหมือนเรากำลังเดินวนเป็นวงกลมๆ เมื่อปัญหาที่หนึ่งจบไป ปัญหาที่สอง ปัญหาที่สาม และสี่ก็จะตามมา เราก็หาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน เพราะการใช้ชีวิตในแต่ละวันมันก็จะมีอะไรใหม่ๆให้เราต้องพบเจอและเรียนรู้ทุกๆวัน วันกลับมาที่คำถามเดิม ทำไมความรักจึงกลายเป็นความทุกข์ เพราะต่างคนต่างคาดหวัง หรือเพราะเราไม่เคารพกันและกันมากพอ หรือเพราะเรายึดเหตุผลของตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลหรือเราคาดหวังให้คนที่เรารักคิดและรู้สึกเหมือนกับเรา มันคงเหมือนกับการที่เราตื่นจากฝัน ฝันว่าจะมีเจ้าชายมาคอยตามใจและเข้าใจเรา ดูแลเราเหมือนเจ้าหญิง พอเราตื่นจากฝันเราก็แค่คนธรรมดาที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบและคนรักของเราเขาก็ไม่ใช่เข้าชายหรือเจ้าหญิงที่สมบูรณ์แบบ.......
การที่คู่รักทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กๆ มันอาจจะเล็กในสายตาคนอื่น แต่สำหรับหลายๆคน เรื่องเล็กๆในครอบครัวคือปัญหาใหญ่ระดับชาติ บางคู่หาวิธีแก้ปัญหา คือแก้ไขข้อบกพร่องของตัวเอง เจอกันครึ่งทาง เพื่อให้ความสัมพันธ์มันไปต่อได้ แต่หลายๆคนคงจะทำมันพัง เพราะคุณจะพยายามทำมันได้ไม่นาน คุณจะกลับมาเดินวนเจอปัญหาเดิมๆอีกครั้ง แล้วอะไรเหรอ คือการแก้ปัญหาที่แท้จริง เลิกกันเลยดีไม่ ? เมื่อทุกคนเดินมาเจอทางตัน สิ่งแรกที่หลายๆคนอาจจะทำคือ เดินย้อนกลับไปถนนเส้นเดิมที่เคยเดินผ่านมาเพื่อหาทางออก แต่จะมีสักกี่คนที่จะพยายามขุดอุโมงค์เพื่อที่จะพาตัวเองออกมาจากทางตันนั้น
ความรักมันยากแต่ถ้าเรารักกันมากพอ คำตอบของคุณก็อาจจะมีอยู่ในใจของคุณแล้ว ว่า ไปต่อหรือพอแค่นี้