ใครเคยดูถูกตัวเองบ้าง

ปัจจุบันผมอายุ34 เลิกกับภรรยามาแล้ว5ปี มีลูก1คน  ตั้งแต่ครอบครัวแตกแยกจนถึงวันนี้ทุกอย่างแย่ลงเลื่อยๆ  สำหรับผมมันหนักมากผมกลายเป็นคนเสียหลัก  ผมรับไม่ได้ที่ครอบครัวพัง  ผมกลัวลูกมีปมด้อยอย่างที่ผมเคยเจอมา  ผมไม่มีจุดหมายไม่มีเป้าหมายในการใช้ชีวิตเหมือนก่อน  สำมะเลเทเมา ประชดชีวิต  พยายามตั้งสติหักห้ามใจว่ายังมีลูกต้องดูแล  แต่ก็ห้ามตัวเองไม่อยู่สุดท้ายก็พังมาถึงงานที่ทำ  ผมต้องเลิกกิจการและขายทุกอย่างที่มี  ทุกวันนี้ไม่เหลืออะไรเลยบ้านจะอยู่ไม่มี  ผมมาพักอาศัยอยู่กับพี่  ผมโชคดีตรงที่คนรอบข้างรักและห่วงใยไม่เคยซ้ำเติม   ผมไม่ทำงานมาเกือบปี  ทุกวันนี้ที่บ้านให้เงินใช้ทุกเดือน  ส่วนผมช่วยงานเล็กน้อยในบ้าน  จริงๆงานในบ้านแถบจะไม่ได้ทำอะไรเลยเพราะมีแม่บ้าน  ทุกวันนี้อยู่สุขสบายแต่ทุกข์ใจทุกวันเวลาผ่านไปเลื่อยๆ  ยิ่งอยู่ยิ่งอึดอัดเหมือนมาเพิ่มภาระให้พี่  เหมือนตัวเองไร้ค่า  อันที่จริงผมเคยจะไปหอะไรทำแต่พี่ห้าม  หากยังแก้นิสัยควบคุมตัวเองไม่ได้ก็อยู่บ้านเฉยเถอะ  พี่บอกว่าผมล้มแหลวในการใช้ชีวิต  ซึ่งผมก็ยอมรับมันจริงอย่างที่เค้าว่า  ก่อนที่จะมาอาศัยอยู่กับพี่ผมดื่มและเที่ยวหนักมาก   จากคนๆหนึ่งที่พ่อและญาติๆภูมิใจกลับกลายเป็นคนที่น่าเป็นห่วงที่สุด  จากคนที่เดินเชิดหน้าชูตากลับกลายเป็นคนที่ไม่กล้าสบตาคน  อยู่ในโลกส่วนตัวไม่เข้าสังคม  จมอยู่กับความคิดตัวเอง  ขาดความมั่นใจในตัวเอง   ยิ่งคิดความกดดันยิ่งเพิ่มความกดดัน  ผมไม่รู้ว่าผมจะพาตัวเองกลับไปเป็นคนเดิมคนที่ทุกคนในครอบครัวภูมิได้อีกหรือไม่  ผมจะกลับไปเป็นคนที่ไม่ย่อท้อ  ผมคนที่มีเป็าหมาย ผมคนที่มีความมุ่งมั่นไม่หวั่นไหว  ผมคนที่มีจิตใจแข้มแข็ง  ผมไม่รู้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน  หรือผมจะกลายเป็นคนไม่เอาไหนแบบนี้ตลอดไป  (ผมจำคำๆหนึ่งที่มีคนพูดกับผม  เป็นใครตอนนี้กุแทบไม่รู้จักเลย  คนเดิมคนนั้นหายไปไหน)  ...ผมพยายามตามหาอยู่เหมือนกัน