วิธีหาแรงบันดาลใจ

ผมท้อมากเลยครับ ไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี เล่าไปก็ดูจะเยอะมาก แต่จะพยายามเขียนให้เข้าใจครับ ผมชื่อเต้ อายุ15ปีครับ พ่อกับแม่ผมแยกกันอยู่ครับ ผมจึงอาศัยอยู่กับปู่และย่าครับ พ่อผมเป็นคนประเภทที่ชั่วมากเลยครับ เข้าออกคุกเรื่องยาเสพติดบ่อยมาก ใช้ความรุนแรงกับผู้หญิง เด็ก และสาวสอง รวมทั้งพ่อแม่ของตน ส่วนแม่ผมตอนที่ท้องผมอายุ16ครับ ตอนผมได้1เดือนพ่อก็มาลักพาตัวผมไปเลี้ยงที่บ้านปู่ครับ หลังจากนั้นแม่ก็ไม่ติดต่อกับพ่ออีก หลังตจากนั้นก็ได้ข่าวว่าแม่มีผู้ชายใหม่ไปเรื่อยๆเลยครับ พอผมโตที่จะรับรู้เรื่องผมก็รู้ว่าปู่เล่นยามาตั้งแต่อายุ30กว่าๆเลยครับ มีทั้งขาย-ส่ง ภายในบ้านเอง จนตอนนี้ปู่ผม59ก็ยังไม่เลิกเลยครับ ส่วนย่าผมนั้นถึงจะเป็นคนที่เลี้ยงผมมา ผมก็ไม่ค่อยเคารพครับ เพราะทุกครั้งที่ผมทำผิดพลาด ย่าจะไม่ฟังผมอธิบายและกระหน่ำฟาดโดยใช้ทุกอย่างเลยครับ ชีวิตวัยเด็กของผมผ่านมาได้ไม่ดีเท่าไหร่นัก ไม่มีแม้แต่การช่วยเหลือหรือความเห็นใจ ตอนประถมผมเรียนในโรงเรียนรัฐบาลเล็กๆแห่งหนึ่ง ผมสอบได้ที่1ทุกปีเลย และอาจารย์ต่างจับจ้องตัวผม ผมได้ลองทำหลายสิ่งหลายอย่าง จนตอนที่ผมเจอสิ่งที่อยากทำ ที่บ้านก็ไม่สนับสนุนหรือให้การใส่ใจเลยครับ ถึงผมจะสอบได้ที่1ทุกปี ผมก็ไม่เคยได้รับคำชมหรือของขวัญเลยครับ ผมอิจฉาเพื่อนๆคนอื่นมาก เพราะถึงแม้จะสอบไม่ได้ที่1 ก็ยังมีรางวัลปลอบใจ แต่ผมกลับไม่ได้อะไรเลย ผมได้เป็นทั้ง นายรำ,นักดนตรี(โปงลาง),เด็กหัวกระทิ, เด็กวิทย์,เด็กอังกฤษ และอื่นๆ วันนึงโรงเรียนได้เปลี่ยน ผอ. และได้ทำการยุบชั้น มัธยมศึกษา ผมจึงต้องลาจากสถานที่นั้น ผมได้ไปสอบเข้าใน รร.มัธยมชื่อดังของจังหวัด จากคน3000กว่าคน ผมสอบได้ลำดับที่4ครับ (ผมไม่เคยได้เรียนพิเศษเลยครับ มาจากการค้นคว้าของผมทั้งนั้น) มีห้องทั้งหมด13ห้องครับ มี4ห้องที่เป็นห้องพิเศษไม่เกี่ยวครับ เหลืออยู่9ห้อง ผมที่ได้ลำดับที่4คิดว่าจะได้อยู่ห้องแรก แต่ไม่เลยครับ ผมได้อยู่ที่ห้องที่5แทน ซึ่งไม่ใช่ที่ถนัดเลยครับ ผมทนอยู่ในที่ที่มีแต่สิ่งที่ผมไม่เข้าใจ และเพื่อนที่ดูไม่จริงใจ
ผมได้ใช้เวลา2-3สามปีในการศึกษางานกราฟฟิกด้วยตัวผมเอง ผมได้จบ ม.3ออกมาและตอนนี้กำลังจะเข้าศึกษาที่วิทยาลัยอาชีวะครับ ระหว่างรอเปิดเทอมผมพยายามหางานพาร์ทไทม์แต่ก็ดันมีโควิดระบาด ผมจึงต้องอยู่บ้านแบบทุกข์ทรมาร บางวันก็ไม่มีอะไรเหลือให้ผมกินเลย ผมเหมือนคนอดอยาก ผมอยากสูงให้มาก แต่ไม่มีสิ่งที่มีสารอาหารเลยครับ อดมื้อกินมื้อ    ทำได้แต่เก็บความคับแค้นนี้อยู่ในใจ ผมอยากโตขึ้นและมีงานดีๆทำครับ เพื่อที่จะได้สร้างครอบครัวและสอนลูกด้วยทางที่ดี ไม่ให้ต้องโตมาทุกข์ทรมารแบบผม แต่ไม่รู้จะมีวันนั้นรึป่าว วัยเด็กของผมไม่ได้งดงามเหมือนใครหลายๆคน ครอบครัวผมมีปัญหาทุกวัน จนผมชินแล้ว ผมถูกเลี้ยงดูมาในสภาพแวดล้อมที่แย่มาก แต่ผมก็สามารถผลักดันตัวเองให้ลุกขึ้นสู้กับโชคชะตาได้ ผมไม่รู้อนาคตผมจะเป็นอย่างไร แน่นอนไม่มีใครรู้ แต่ผมจะทำสิ่งในปัจจุบันให้ดีที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ ผมอยากได้คอมมากเพื่อที่จะได้มาทำงานกราฟฟิกแต่ก็ไม่เคยมีคอมซักครั้งในชีวิต แม้แต่มือถือ ผมก็ได้ตอน ม.1 ผมน้อยใจกับหลายๆสิ่งในชีวิตมาก บางครั้งผมก็ร้องไห้ในใจว่าทำไมผมต้องเกิดมาทุกข์ทรมารชาติที่แล้วผมไปทำอะไรไว้ ผมแทบจะเขียนไปร้องไห้ไปแต่ผมจะไม่ร้องไห้อีกจนกว่าผมจะประสบความสำเร็จ สุดท้ายนี้ขอสิ่งที่พอจะเป็นแรงบันดาลใจให้ผมสู้ชีวิตต่อไปได้หน่อยสิครับ หวังว่าคงมีคนที่ลำบากว่าผมมาอ่านและมีกำลังใจขึ้นมาบ้างนะครับ ขอบคุณครับ