พ่อแม่ไม่เข้าใจ ชอบตะคอก

คือเราเป็นคนที่ยอมพ่อแม่มาตลอด เค้าให้ทำอะไรเราทำหมด เค้ากำหนดชีวิตเราทุกอย่างเราก็โอเค เค้าอยากให้เป็นหมอฟันเราก็เป็นให้ได้ ตอนนี้เราขึ้นม.3 เราคิดว่าตอนม.4เราอยากไปสอบบดินทร1 แต่ติดที่บ้านเราไกลจากบดินทร เราอยู่ลำลูกกา เดินทางลำบาก จะไปอยู่หอกับเพื่อนก็คิดว่าเขาคงไม่ยอมแน่ๆ เขาชอบด่าเรา ตะคอกใส่เรา โมโหอย่างอื่นมาแล้วมาลงที่เรา  เรารู้ว่าบางเรื่องเราผิดจริง แต่มันทำให้เราไม่กล้าพูดอะไรเลย ถ้าเราพูดอะไรไม่เข้าหูเขาเขาก็จะด่าว่าตะคอกเราทุกครั้ง เราอยู่บ้านเราก็ต้องมาระแวงว่าเขาจะโมโหอะไรใส่เราอีกไหม เราก็เป็นคนนิสัยชอบตะคอก โมโหง่าย แต่เราคิดว่าที่เราเป็นมันก็มาจากเขาทั้งหมด เรารู้สึกเหมือนเป็นเด็กเก็บกดในหลายๆเรื่อง เวลาพูดอะไรใช้เหตุผลกับเขาไม่ค่อยได้ เขาจะเอาอารมณ์เป็นศูนย์กลาง เรายอมเขามาตลอด แต่พอมันมาถึงจุดนึงเราเบื่อ เราไม่อยากทน เขาไม่เข้าใจอะไรเราสักเรื่อง เขาจะวางแผนให้เป็นไปตามที่เขาตั้งไว้ตลอด เขาไม่สนใจความรู้สึกเรา ไม่คิดว่าคำพูดของเขามันจะทำให้เราคิดมากหรือรู้สึกแย่ขนาดไหน  เราคิดว่าเราโตพอที่จะคิดได้ เข้าใจเรื่องต่างๆมากขึ้น มีความคิดเป็นของตัวเอง เราคิดว่าที่เราทำมันยังไม่ดีพออีกหรอ เราคิดว่าเรายอมมาตลอด เราขอเลือกอยากไปเรียนโรงเรียนที่เราอยากอยู่บ้าง แต่เราไม่กล้าพูดกับเขา เรากลัวว่าถ้าพูดเขาจะดุด่าว่าเราอีก