สวัสดีค่ะ คือเราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจในตัวเองเลย ไม่ว่าจะด้านรูปลักษณ์ ผลงาน หรือแม้แต่การได้ทำในสิ่งที่ตัวเองรัก ก็ยังไม่สามารถทำได้อย่างเต็มที่ เพราะขาดความมั่นใจ
เราเป็นลูกคนที่สองของบ้าน เรามีพี่ชายค่ะ ซึ่งพี่ชายเป็นคนที่หน้าตาดี เวลาอยู่ด้วยกันแม่ก็มักจะชื่นชมพี่ชายเสมอเลยค่ะ แต่เรากลับโดนล้อเลียนเรื่องรูปร่างหน้าตา ทั้งคนในครอบครัว และเพื่อนๆในโรงเรียน เรารู้ตัวค่ะว่าเราหน้าตาไม่ดี ไม่เหมือนพี่ชาย เราเรียนที่เดียวกับพี่ชายมาตลอด ซึ่งเราเป็นน้องเราเข้าทีหลัง พอมีคนรู้ว่าเรากับพี่ชายเป็นพี่น้องกันก็มักจะไม่ค่อยมีใครเชื่อสักเท่าไร พวกเขาพูดว่าพี่กับน้องหน้าตาอย่างกับฟ้ากับเหว ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าใครจะพูดอะไรเราพยายามไม่ใส่ใจมัน ไม่เก็บเอามาคิด แต่พอมาโดนคนในครอบครัวติเรื่องรูปร่างหน้าตาแล้วเราไม่ไหวจริงๆ พวกเขามักจะล้อเรื่องที่ฉันไม่มีคิ้ว ผมบาง แล้วก็เรื่องน้ำหนัก เราเจอเรื่องแบบนี้ตลอดตั้งแต่จำความได้ เราควรจะชินแน่เหรอ? แล้วยังมีเหตุการณ์ฝังใจที่เรายังจำได้ดี คือตอนนั้นเรามีโอกาสได้แต่งตัวเดินขบวนในงานประจำหมู่บ้าน พี่ช่างแต่งหน้าบอกกับเราว่าโตขึ้นคงต้องทำเยอะเลยนะ (หมายถึง ศัลยกรรมน่ะค่ะ) เขาพูดล้อเลียนหน้าตาของเราเม้ามอยกับแม่และป้าที่อยู่ตรงนั้นอย่างกับเป็นเรื่องสนุก มันไม่ตลกเลย ทำไมพวกเขาถึงได้ยิ้มเยาะให้กับคำพูดแทงใจดำเหล่านั้นด้วยล่ะ ตอนนั้นเราอยากจะหนีไปให้ไกล ไกลพอที่จะไม่ให้ใครเห็นหน้าของเราได้ เราไม่เคยมีรูปถ่าย และไม่เคยใช้รูปตัวเองลงโปรไฟล์เลย เพราะเราไม่กล้า เราไม่กล้าแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย เราเกลียดตัวเองทุกครั้งเลยที่ส่องกระจก แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้หรอกค่ะ เพราะเราเป็นคนเก็บอาการเก่ง และเราไม่คิดจะบอกพวกเขาตรงๆด้วย เราไม่กล้า ไม่อยากให้เขาคิดว่าเราสำออย แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่ชอบออกไปพบใคร ชอบอยู่แต่ในห้องเงียบๆคนเดียว
จริงๆไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราก็แค่อยากระบาย เราคุยเรื่องนี้กับใครไม่ได้เลย ปรึกษาใครไม่ได้เลย ทุกครั้งเราก็ได้แต่แอบไปร้องไห้คนเดียว เรามักจะตัดพ้อกับตัวเองตลอดเลยว่าทำไมถึงหน้าตาไม่ดีเหมือนคนอื่นบ้าง เราสูญเสียความมั่นใจจริงๆ รู้สึกว่าตัวเองห่วย ทำอะไรก็มักจะไม่ได้เรื่องเป็นประจำ เราโคตรเกลียดตัวเองเลย555555555
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ไร้สาระเป็นบ้าเลย
เคยรู้สึกไม่ชอบตัวเองมากๆไหมคะ?
เราเป็นลูกคนที่สองของบ้าน เรามีพี่ชายค่ะ ซึ่งพี่ชายเป็นคนที่หน้าตาดี เวลาอยู่ด้วยกันแม่ก็มักจะชื่นชมพี่ชายเสมอเลยค่ะ แต่เรากลับโดนล้อเลียนเรื่องรูปร่างหน้าตา ทั้งคนในครอบครัว และเพื่อนๆในโรงเรียน เรารู้ตัวค่ะว่าเราหน้าตาไม่ดี ไม่เหมือนพี่ชาย เราเรียนที่เดียวกับพี่ชายมาตลอด ซึ่งเราเป็นน้องเราเข้าทีหลัง พอมีคนรู้ว่าเรากับพี่ชายเป็นพี่น้องกันก็มักจะไม่ค่อยมีใครเชื่อสักเท่าไร พวกเขาพูดว่าพี่กับน้องหน้าตาอย่างกับฟ้ากับเหว ตลอดเวลาที่ผ่านมาไม่ว่าใครจะพูดอะไรเราพยายามไม่ใส่ใจมัน ไม่เก็บเอามาคิด แต่พอมาโดนคนในครอบครัวติเรื่องรูปร่างหน้าตาแล้วเราไม่ไหวจริงๆ พวกเขามักจะล้อเรื่องที่ฉันไม่มีคิ้ว ผมบาง แล้วก็เรื่องน้ำหนัก เราเจอเรื่องแบบนี้ตลอดตั้งแต่จำความได้ เราควรจะชินแน่เหรอ? แล้วยังมีเหตุการณ์ฝังใจที่เรายังจำได้ดี คือตอนนั้นเรามีโอกาสได้แต่งตัวเดินขบวนในงานประจำหมู่บ้าน พี่ช่างแต่งหน้าบอกกับเราว่าโตขึ้นคงต้องทำเยอะเลยนะ (หมายถึง ศัลยกรรมน่ะค่ะ) เขาพูดล้อเลียนหน้าตาของเราเม้ามอยกับแม่และป้าที่อยู่ตรงนั้นอย่างกับเป็นเรื่องสนุก มันไม่ตลกเลย ทำไมพวกเขาถึงได้ยิ้มเยาะให้กับคำพูดแทงใจดำเหล่านั้นด้วยล่ะ ตอนนั้นเราอยากจะหนีไปให้ไกล ไกลพอที่จะไม่ให้ใครเห็นหน้าของเราได้ เราไม่เคยมีรูปถ่าย และไม่เคยใช้รูปตัวเองลงโปรไฟล์เลย เพราะเราไม่กล้า เราไม่กล้าแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย เราเกลียดตัวเองทุกครั้งเลยที่ส่องกระจก แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องนี้หรอกค่ะ เพราะเราเป็นคนเก็บอาการเก่ง และเราไม่คิดจะบอกพวกเขาตรงๆด้วย เราไม่กล้า ไม่อยากให้เขาคิดว่าเราสำออย แต่เราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ ไม่อยากให้ใครเห็น ไม่ชอบออกไปพบใคร ชอบอยู่แต่ในห้องเงียบๆคนเดียว
จริงๆไม่มีอะไรหรอกค่ะ เราก็แค่อยากระบาย เราคุยเรื่องนี้กับใครไม่ได้เลย ปรึกษาใครไม่ได้เลย ทุกครั้งเราก็ได้แต่แอบไปร้องไห้คนเดียว เรามักจะตัดพ้อกับตัวเองตลอดเลยว่าทำไมถึงหน้าตาไม่ดีเหมือนคนอื่นบ้าง เราสูญเสียความมั่นใจจริงๆ รู้สึกว่าตัวเองห่วย ทำอะไรก็มักจะไม่ได้เรื่องเป็นประจำ เราโคตรเกลียดตัวเองเลย555555555
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ ไร้สาระเป็นบ้าเลย