ผมไม่ได้จะวิจารณ์อะไร คนที่เป็นพ่อแม่ผมนะครับ
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นคนเนรคุณหรือเปล่าครับ แต่คือความรู้สึกของคนแต่ละคน ถ้าให้ไปรักใครสักคน คือมันบังคับกันไม่ได้
แต่ผมไม่รู้สึกรักคนในครอบครัวเลย โดยเฉพาะแม่
ตอนที่ผมจำความได้ผมเห็นแต่พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน พ่อผมจะเป็นผู้ชายคล้ายๆประเภทแมงดา แม่ผมทำงานโรงงานคนเดียว ส่วนพ่อผมรับจ้างร้องเพลงอย่างเดียว ว่างๆก็ไปแต่กินเหล้า เล่นการพนัน แทบทุกวัน แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
ตั้งแต่พ่อแม่ผมแยกทางตอนอนุบาล ผมก็ย้ายมาอยู่กับตายาย ส่วนแม่กับแม่ผมก็หนีไปอยู่กับแฟนใหม่
ตอนที่ผมอยู่กับตายาย ผมได้เงินไปโรงเรียนวันละ 10 บาทเอง เพราะโรงเรียนที่ผมเรียนตอนนั้น เป็นโรงเรียนประถมในชนบท อาหารกลางวันฟรี ตายายก็ทำไร่ ดำนา ส่วนพ่อกับแม่ตอนนั้น ไม่ได้หันมาเหลียวแลหรือส่งเสียอะไรผมเลย ผมไม่ได้เลี้ยงมาแบบหรูหราอะไร แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
ตอนผมขึ้น ป.3 ก็ย้ายไปอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง ซึ่งเขามีลูกติด 2 คน ผมย้ายไปอยู่ได้ไม่นาน เขากับลูกกติดเขาก็จิกหัวกลั่นแกล้งทารุณผมสาระพัดเหมือนกับผมไม่ใช่คนเลย เขาจะทารุณเวลาลับหลังพ่อผมเท่านั้น ต่อหน้าพ่อผมทำกับผมดีมาก (สร้างภาพและสตรอเก่ง) ผมเกลียดมาก ผมอยู่เพียงแค่ จบ ป.3 ขึ้น ป.4 ผมก็บอกพ่อขอย้ายหนีทันที เรื่องนี้มันเป็นอดีตมาแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
ขึ้น ป.4 มาผมก็ย้ายมาอยู่กับลุงป้า แต่เขาก็เหมือนไม่ชอบผมเท่าไหร่ มักจะดุใส่ตลอด ตีบางครั้ง แต่ก็ไม่ถึงขนาดกับทำร้ายร่างกายอะไร เพราะตอนนั้นผมเป็นเด็กค่อนข้างดื้อพอสมควร เรื่องนี้มันเป็นอดีตมาแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
พอขึ้น ป.4 ผมก็ย้ายมาอยู่กับยายที่เดิม และแม่ก็ย้ายมาอยู่ด้วย (แม่ผมเลิกกับพ่อเลี้ยง ตอนที่ผมอยู่ ป.3)
ทั้งบ้านมีเพียง ยาย แม่ และผม (ซึ่งตอนนั้นตาผมเสียไปแล้ว) ตั้งแต่ตาเสียไป ยายก็มักจะขี้บ่น และดุด่าผมตลอด ด้วยความที่ผมมีความเจียมตัวอยู่บ้าง ก็เลยไม่อยากจะด่าหรือเถียงยายอะไร เพราะบ้านที่ผมอยู่เป็นบ้านของตาที่สร้างด้วยกันมากับยาย สมัยที่แม่ผมยังเด็ก
แต่ความรู้สึกผมคือเกลียดยายมาก
ส่วนแม่ผม มักจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ดุมาก ตอนเด็กผมกลัวแม่ผมมาก ไม่เคยคุยอะไรดีกับผมเลย ไม่สามารถปรึกษาอะไรจากแม่ได้เลย แต่แม่ผมก็ยังส่งเสียผมเรียน ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมไม่เคยมีความรู้สึกรักกับแม่ผมเลย ผมเฉยๆปนเกลียดด้วยซ้ำ แม่ผมแทบไม่เคยให้อะไรกับผมเลย นอกจากซื้อเสื้อผ้าให้แค่ไม่กี่ตัว โทรศัพท์เครื่องนึง กับค่าขนมไปโรงเรียนอาทิตย์ละ 500 บาทกับค่ารถรับส่ง นอกจากนั้น ผมอยากจะขอเงินแม่ไปซื้อของนิดๆหน่อยๆ แม่ผมแทบอยากจะไม่ให้เลย แม่ผมทำงานโรงงาน เงินเดือนก็เยอะพอสมควร ค่าใช้จ่ายที่เอามาให้ผมในแต่ละเดือนก็น้อยมาก โบนัสแต่ละครั้งก็ได้เยอะ
ตอนผมขึ้น ม.6 คุยปรึกษากับแม่เรื่องที่จะเรียนต่อมหาลัย แม่ผมก็ดุด่า บอกไม่มีเงินส่งเสียผม ผมแปลกใจมาก แม่ผมทำงานมาหลายปี ค่าใช้จ่ายให้ผมในแต่ละเดือนก็น้อย จะไม่มีเงินเก็บสักก้อนให้เป็นค่าเทอม บ้างเหรอ ผมโมโหแม่มาก
พอผมสอบติดมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง แม่ผมก็ดูไม่ค่อยปลื้มเรื่องที่ผมสอบติดมหาลัยสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่พ่อแม่คนอื่น ดีใจที่ลูกตัวเองสอบติดมหาลัย
พอผมไปเรียนมหาลัยแล้ว เรียนแค่ 3 เดือน แล้วซิ่วออก เพราะเรียนแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ รู้สึกเหงาด้วยเพราะผมไม่มีเพื่อนคบ
ตอนนี้ผมก็ทำงานเก็บเงินสักก้อนก่อน แล้วค่อยไปเรียนต่อใน ปีหน้า 2564
ผมรู้สึกว่าที่ผมยังคุยกับแม่ ไม่อยากจากแม่ไปไหน เพราะผมอยากให้แม่ผมส่งเสียผมเรียนมหาลัยให้จบก่อน เพราะวุฒิ ป.ตรี และจบสถาบันที่มีชื่อเสียง คือเป้าหมายสูงสุดสำหรับผม และผมยังพูดกับแม่ผมว่า ถ้าไม่ส่งเสียผมเรียนจบ ป.ตรี ผมจะไม่บวชให้แม่
ผมไม่ได้มีความรู้สึกรักแม่ตัวเอง เจอหน้าแม่ผมหงุดหงิดตลอด
ผมเป็นลูกทรพีไหมครับ เพราะผมไม่ได้มีความรู้สึกรักแม่ของผมแม่ ซึ่งความรู้สึกของแต่ละคนมันไม่สามารถฝืนหรือไปบังคับจิตใจใครได้นะ
รู้สึกไม่ได้รักคนในครอบครัว โดยเฉพาะคนที่เป็นแม่ แต่ผม.........
ผมไม่รู้ว่าผมเป็นคนเนรคุณหรือเปล่าครับ แต่คือความรู้สึกของคนแต่ละคน ถ้าให้ไปรักใครสักคน คือมันบังคับกันไม่ได้
แต่ผมไม่รู้สึกรักคนในครอบครัวเลย โดยเฉพาะแม่
ตอนที่ผมจำความได้ผมเห็นแต่พ่อแม่ทะเลาะกันทุกวัน พ่อผมจะเป็นผู้ชายคล้ายๆประเภทแมงดา แม่ผมทำงานโรงงานคนเดียว ส่วนพ่อผมรับจ้างร้องเพลงอย่างเดียว ว่างๆก็ไปแต่กินเหล้า เล่นการพนัน แทบทุกวัน แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
ตั้งแต่พ่อแม่ผมแยกทางตอนอนุบาล ผมก็ย้ายมาอยู่กับตายาย ส่วนแม่กับแม่ผมก็หนีไปอยู่กับแฟนใหม่
ตอนที่ผมอยู่กับตายาย ผมได้เงินไปโรงเรียนวันละ 10 บาทเอง เพราะโรงเรียนที่ผมเรียนตอนนั้น เป็นโรงเรียนประถมในชนบท อาหารกลางวันฟรี ตายายก็ทำไร่ ดำนา ส่วนพ่อกับแม่ตอนนั้น ไม่ได้หันมาเหลียวแลหรือส่งเสียอะไรผมเลย ผมไม่ได้เลี้ยงมาแบบหรูหราอะไร แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
ตอนผมขึ้น ป.3 ก็ย้ายไปอยู่กับพ่อและแม่เลี้ยง ซึ่งเขามีลูกติด 2 คน ผมย้ายไปอยู่ได้ไม่นาน เขากับลูกกติดเขาก็จิกหัวกลั่นแกล้งทารุณผมสาระพัดเหมือนกับผมไม่ใช่คนเลย เขาจะทารุณเวลาลับหลังพ่อผมเท่านั้น ต่อหน้าพ่อผมทำกับผมดีมาก (สร้างภาพและสตรอเก่ง) ผมเกลียดมาก ผมอยู่เพียงแค่ จบ ป.3 ขึ้น ป.4 ผมก็บอกพ่อขอย้ายหนีทันที เรื่องนี้มันเป็นอดีตมาแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
ขึ้น ป.4 มาผมก็ย้ายมาอยู่กับลุงป้า แต่เขาก็เหมือนไม่ชอบผมเท่าไหร่ มักจะดุใส่ตลอด ตีบางครั้ง แต่ก็ไม่ถึงขนาดกับทำร้ายร่างกายอะไร เพราะตอนนั้นผมเป็นเด็กค่อนข้างดื้อพอสมควร เรื่องนี้มันเป็นอดีตมาแล้ว แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่ผมจะเอามาคิดให้เสียสุขภาพจิตอะไร
พอขึ้น ป.4 ผมก็ย้ายมาอยู่กับยายที่เดิม และแม่ก็ย้ายมาอยู่ด้วย (แม่ผมเลิกกับพ่อเลี้ยง ตอนที่ผมอยู่ ป.3)
ทั้งบ้านมีเพียง ยาย แม่ และผม (ซึ่งตอนนั้นตาผมเสียไปแล้ว) ตั้งแต่ตาเสียไป ยายก็มักจะขี้บ่น และดุด่าผมตลอด ด้วยความที่ผมมีความเจียมตัวอยู่บ้าง ก็เลยไม่อยากจะด่าหรือเถียงยายอะไร เพราะบ้านที่ผมอยู่เป็นบ้านของตาที่สร้างด้วยกันมากับยาย สมัยที่แม่ผมยังเด็ก
แต่ความรู้สึกผมคือเกลียดยายมาก
ส่วนแม่ผม มักจะเป็นคนอารมณ์ร้อน ดุมาก ตอนเด็กผมกลัวแม่ผมมาก ไม่เคยคุยอะไรดีกับผมเลย ไม่สามารถปรึกษาอะไรจากแม่ได้เลย แต่แม่ผมก็ยังส่งเสียผมเรียน ตั้งแต่ผมเกิดมา ผมไม่เคยมีความรู้สึกรักกับแม่ผมเลย ผมเฉยๆปนเกลียดด้วยซ้ำ แม่ผมแทบไม่เคยให้อะไรกับผมเลย นอกจากซื้อเสื้อผ้าให้แค่ไม่กี่ตัว โทรศัพท์เครื่องนึง กับค่าขนมไปโรงเรียนอาทิตย์ละ 500 บาทกับค่ารถรับส่ง นอกจากนั้น ผมอยากจะขอเงินแม่ไปซื้อของนิดๆหน่อยๆ แม่ผมแทบอยากจะไม่ให้เลย แม่ผมทำงานโรงงาน เงินเดือนก็เยอะพอสมควร ค่าใช้จ่ายที่เอามาให้ผมในแต่ละเดือนก็น้อยมาก โบนัสแต่ละครั้งก็ได้เยอะ
ตอนผมขึ้น ม.6 คุยปรึกษากับแม่เรื่องที่จะเรียนต่อมหาลัย แม่ผมก็ดุด่า บอกไม่มีเงินส่งเสียผม ผมแปลกใจมาก แม่ผมทำงานมาหลายปี ค่าใช้จ่ายให้ผมในแต่ละเดือนก็น้อย จะไม่มีเงินเก็บสักก้อนให้เป็นค่าเทอม บ้างเหรอ ผมโมโหแม่มาก
พอผมสอบติดมหาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง แม่ผมก็ดูไม่ค่อยปลื้มเรื่องที่ผมสอบติดมหาลัยสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่พ่อแม่คนอื่น ดีใจที่ลูกตัวเองสอบติดมหาลัย
พอผมไปเรียนมหาลัยแล้ว เรียนแค่ 3 เดือน แล้วซิ่วออก เพราะเรียนแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ รู้สึกเหงาด้วยเพราะผมไม่มีเพื่อนคบ
ตอนนี้ผมก็ทำงานเก็บเงินสักก้อนก่อน แล้วค่อยไปเรียนต่อใน ปีหน้า 2564
ผมรู้สึกว่าที่ผมยังคุยกับแม่ ไม่อยากจากแม่ไปไหน เพราะผมอยากให้แม่ผมส่งเสียผมเรียนมหาลัยให้จบก่อน เพราะวุฒิ ป.ตรี และจบสถาบันที่มีชื่อเสียง คือเป้าหมายสูงสุดสำหรับผม และผมยังพูดกับแม่ผมว่า ถ้าไม่ส่งเสียผมเรียนจบ ป.ตรี ผมจะไม่บวชให้แม่
ผมไม่ได้มีความรู้สึกรักแม่ตัวเอง เจอหน้าแม่ผมหงุดหงิดตลอด
ผมเป็นลูกทรพีไหมครับ เพราะผมไม่ได้มีความรู้สึกรักแม่ของผมแม่ ซึ่งความรู้สึกของแต่ละคนมันไม่สามารถฝืนหรือไปบังคับจิตใจใครได้นะ