หนีไปดีไหมคะหรือตายซะ

สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กคนหนึ่งที่มีปัญหาเรื่องครอบครัวมาตั้งแต่เด็กพ่อแม่แยกทางกัน เราไม่เคยอยู่แบบครอบครัวที่สมบูรณ์เลย แม่พาเราไปอยู่ด้วยตั้งแต่สองขวบจนประมาณแปดขวบพ่อก็อยากรับมาดูแลสะงั้นแต่ความจริงคือเอามาทิ้งไว้กับย่าต่างหากตัวพ่ออยู่กับเราได้สองปีแล้วก็ย้ายบ้านไปอยู่กับเมียใหม่เขา ช่วงประถมเรากล้าพูดเลยว่าเป็นเด็กเรียนดีมากดูทรงแล้วอนาคตไกลเราแทบจะเป็นตัวแทนโรงเรียนในทุกๆด้าน แต่เชื่อเถอะค่ะ ครอบครัวเราไม่มีใครรับรู้ว่าชีวิตวัยประถมของเราเป็นยังไง ไม่เคยสนใจ เราแบกกล่องนมโรงเรียนเดินกลับบ้านเองเพราะไม่มีใครว่างมารับ คิดดูนะมันหนักมากอะแล้วเดินกลับบ้านเกือบกิโลถึงขนาดนั้นก็ยังคิดว่าพ่อแม่ไม่ว่างไม่เป็นไรหรอกนะคงจะยุ่งมากจริงแต่ความจริงเขาไม่ได้ยุ่งจนไม่มีเวลาขนาดนั้นค่ะเราก็ไม่รู้เหตุผลจริงๆเหมือนกันว่าแค่เจียดเวลามารับลูกนิดหนึ่งมันไม่ได้เลยหรอ จนพอขึ้นม.1เราได้เข้าเรียนในโรงเรียนดังที่คนในบ้านเคยสร้างประวัติศาสตร์ไว้ว่าเข้ายากเข้าเย็นแต่เราดันทำได้ ใช่ค่ะ พวกเขาหวังมากว่าเราจะจบและได้เรียนมหาลัยดีๆ ​แม่รู้เรื่องนี้เขาก็ป่าวประกาศให้ชาวบ้านที่ต่างจังหวัดได้รับรู้กันแต่แม่ไม่เคยลงทุนกับอนาคตของเราเลยไม่เคยส่งเงินมาให้ใช้มีแต่โกหกไปวันๆแถมไปบอกยายเราว่าเราโทรของเงินแม่ทุกวันอีก ส่วนพ่อก็รักเมียใหม่มากรองมือรองเท้าเขาไปวันๆจนไม่มีเวลามาให้เราเลย ตอนเด็กเราไม่เคยเสียดายเลยค่ะเรื่องเวลาที่พ่อแม่ไม่มีให้แต่พอขึ้นมัธยมมาเราต้องการเวลาพวกนั้นจริงๆบางทีที่มันจำเป็นจริงๆ เขายังมีให้เราไม่ได้เลยค่ะ เราเกือบไม่ได้เข้าเรียนต่อเพราะคำว่าไม่อยากไปด้วยของคนในครอบครัว การรายงานตัวมันต้องมีผู้ปกครองถูกไหมคะใช่ค่ะเราไม่มีเพราะคำๆนั้นแถมเรายังโดนด่าเพราะเขาอ่านข้อความผิดเองแล้วจู่ๆมันก็เกิดการกลั่นแกล้งในโรวเรียนขึ้นค่ะคนที่โดนคือเราเพียงแค่เพราะเขาหมั่นไส้เฉยๆเราขอให้เพื่อนช่วยเรานิดหนึ่งสนใจสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับเราหน่อยเพื่อนพวกนั้นไม่สนใจค่ะไม่มีท่าทีสงสารอะไรเกิดขึ้นเลยทั้งๆที่เป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันด้วยซ้ำ เราโดนมาทั้งหมดสามปีค่ะมัธยมปลายทั้งหมดจนปีสุดท้ายเราเกือยฆตตเพราะทนไม่ไหวเราเลยลาออกเราซึมหนักมากเราเป็นขนาดนั้นแล้วคนที่บ้านยังไม่ให้ความสำคัญกับเราเลยค่ะเราให้พ่อพาไปหาหมอพ่อก็ไม่พาไปสักทีเราติดอยํ่กับความเศร้าที่มันมีอยู่จนถึงตอนนี้ทุกครั้งที่เราร้องไห้มันหนักขึ้นเรื่อยๆเราวางแผนเราจะไปอยู่ตลอดแค่เดินข้ามถนนยังอยากวิ่งไปให้รถชนให้มันจบๆเดินข้ามสะพานเราก็อยากกะโดดลงไปซะแต่คนในครอบครัวก็ยังมองว่าสถานการณ์ของเราตอนนี้มันปกติเขายังพูดไม่ดีใส่เราอยู่เหมือนเดิม เราเคยหนีออกจากบ้านไปเขาก็ด่าเราอีกอยู่ดีแต่สุดท้ายก็กล่อมเราจนยอมกลับค่ะเราหนีไปเป็นเดือนนะคะกลับมาก็ยังโดนแบบเดิมซ้ำๆซากๆเราไม่อยากอยู่แล้วค่ะเราอยากตัดปัญหาทั้งหมดเราไม่สนใจแล้วว่าเขาจะรู้สึกยังไงเราโดนละเลยโดนด่าทอมามากค่ะอยู่ตรงนี้ทำร้างร่างกายก็โดนค่ะ ขอความคิดเห็นทีนะคะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ