ขอเล่าๆคร่าวๆนะคะ ตอนนี้เราอยู่วัยทำงาน 1 ปีที่แล้ว เราทำงานไกลบ้านต่างจังหวัด ซึ่งเงินเดือนก็ได้เยอะอยู่ สภาพสังคมการทำงานที่นั่น ก็ดีบ้างไม่ดีบ้าง ช่วงนี้อาจจะเป็นช่วงเรียนจบใหม่ๆ ยังมีนิสัยติดบ้าน (เพราะตอนเรียนมหาลัยไม่ได้อยู่ไกลบ้าน) ซึ่งพยายามหาวิธี เพื่อที่จะได้ทำงานที่บ้าน พอทำงานที่นั่น 1 ปี ก็ย้ายกลับมาทำงานที่บ้าน ซึ่งช่วงแรกก็ดีใจเพราะ อยู่กับครอบครัว ถึงเงินเดือนน้อย (หารครึ่งกับเงินเดือนที่เก่า) แต่ปัญหาครอบครัวมารุมเร้าในทุกๆเดือน จริงๆปัญหานี้มีตั้งแต่เรียนมหาลัยแล้ว แต่ตัวเองไม่ค่อยรับรู้ เพราะแม่ไม่ค่อยบอก แต่พอมาอยู่บ้านอย่างเต็มตัว คือได้รับรู้ทุกอย่าง
- พี่คนโต อายุวัย 30 ต้นๆ แต่ติดปัญหาเรื่องสารเสพติด ซึ่งทุกคนก็น่ารู้พฤติกรรมอยู่แล้วถ้าติดยาจะเป็นยังไง เราได้เห็นแม่ร้องไห้เกือบทุกวัน ซึ่งเราก็ต้องร้องตาม และคิดในใจซ้ำๆว่า ทำไมชีวิตต้องเจออะไรแบบนี้ว่ะ ปัญหาเดิมๆเข้ามาทุกเดือน จนถึงตอนนี้ครบ 1 ปีแล้ว ที่เราอดทนอยู่บ้าน เพราะสงสารแม่ที่ต้องทนกับพฤติกรรมของพี่ชายแบบนี้ แล้วพ่อคือไม่ช่วย
อะไรเลย (ฟิวเหมือนคนซื่อๆ นั่งแต่ทำงาน ไม่สนใจปัญหาอื่นๆ ในบ้าน ปล่อยให้แม่เผชิญคนเดียว) ทุกเดือน เงินเดือนน้อยอยู่แล้ว + พี่ชายมาขอเงิน เพราะเงินเดือนทำงานเขาไม่พอใช้และต้องส่งน้องอีกคนเรียนมหาลัย และมีพี่สาวอีกคนที่พิการ ภาระเลยมาตกที่เราเต็มๆ หนี้ที่พ่อไปจำนำที่ดินไว้เราเรียน เราก็ต้องจ่ายเองหมด จนตอนนี้ เรารู้สึกว่า เราพยายามแคร์ทุกอย่าง กดดันตัวเองทุกอย่าง เพราะไม่อยากให้แม่ลำบาก
จนถึงวันนี้ รู้สึกไม่ไหวแล้ว เหมือนบ้านไม่ใช่เซฟโซนของเรา แต่เราก็สงสารแม่กับพี่สาวที่พิการ เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ซ้ำๆ เขาก็เครียดไม่น้อย แต่พอเรามาอยู่บ้าน แม่ก็ได้ระบายให้เราฟัง เขาก็อาจจะรู้สึกดีขึ้น แต่กลับกลายว่าเป็นเราที่รู้สึกเจ็บปวดแทน เหนื่อยทำงานแล้วต้องมาเหนื่อยกับปัญหาเดิมๆที่บ้านอีก
ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง ถ้าเราไปทำงานไกลบ้าน ในอนาคตข้างหน้า มันจะเสียดายไหม ที่ไม่ได้อยู่บ้าน หรืออยู่บ้านแหละดีแล้ว
ระหง่างคุณภาพชีวิตกับครอบครัว
- พี่คนโต อายุวัย 30 ต้นๆ แต่ติดปัญหาเรื่องสารเสพติด ซึ่งทุกคนก็น่ารู้พฤติกรรมอยู่แล้วถ้าติดยาจะเป็นยังไง เราได้เห็นแม่ร้องไห้เกือบทุกวัน ซึ่งเราก็ต้องร้องตาม และคิดในใจซ้ำๆว่า ทำไมชีวิตต้องเจออะไรแบบนี้ว่ะ ปัญหาเดิมๆเข้ามาทุกเดือน จนถึงตอนนี้ครบ 1 ปีแล้ว ที่เราอดทนอยู่บ้าน เพราะสงสารแม่ที่ต้องทนกับพฤติกรรมของพี่ชายแบบนี้ แล้วพ่อคือไม่ช่วย
จนถึงวันนี้ รู้สึกไม่ไหวแล้ว เหมือนบ้านไม่ใช่เซฟโซนของเรา แต่เราก็สงสารแม่กับพี่สาวที่พิการ เขาต้องเผชิญกับสถานการณ์แบบนี้ซ้ำๆ เขาก็เครียดไม่น้อย แต่พอเรามาอยู่บ้าน แม่ก็ได้ระบายให้เราฟัง เขาก็อาจจะรู้สึกดีขึ้น แต่กลับกลายว่าเป็นเราที่รู้สึกเจ็บปวดแทน เหนื่อยทำงานแล้วต้องมาเหนื่อยกับปัญหาเดิมๆที่บ้านอีก
ใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง ถ้าเราไปทำงานไกลบ้าน ในอนาคตข้างหน้า มันจะเสียดายไหม ที่ไม่ได้อยู่บ้าน หรืออยู่บ้านแหละดีแล้ว