แบบเราเข้าใจดีว่าสิ่งที่ พ่อ แม่ ทำกับเราแล้วมันทำร้ายเรา ถึงจะบอกว่าด้วยความหวังดี รักลูก แต่ไม่มีใครรู้ดีเท่ากับคนในครอบครัวเอง
บางทีทำดีแล้ว ก็มาโดนด่า เพราะทำเสีย บางทีก็ชวนทะเลาะแบบ เราทำดีตรงจุดนี้แล้ว แม่จะหาจุดอื่นๆมาด่าต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุดจบ
บางที ทั้งๆที่ยังไม่ทำอะไรผิด ก็โดนว่าแล้ว บางทีพูดสัญญาอะไรไว้ก็ลืม แบบเคยบอกจะไม่ทำ ก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม
บางทีก็พูดคำหยาบใส่ เราไม่เคยพูดไม่ดีกับเขาเลยนะ ส่วนที่รู้สึกเจ็บสุดคงเป็นอารมณ์ที่แสดงออกมา ว่าไม่พอใจ ซึ่งหลายครั้งที่ทะเลาะกัน แม่จะทำเหมือนเราเป็นอื่นคนไกล อยู่ดีๆก็เปลี่ยน สรรพนาม จาก"ลูก" เป็น "เขา" เปลี่ยนจาก "ลูก" เป็น "" บ้างแหละ เวลาเรามีปัญหา แม่จะหาว่าเราสร้างแต่ปัญหา สร้างความเดือดร้อนมาให้ ซึ่งทุกอย่างที่เกิด มันไม่ได้มาจากความตั้งใจที่จะสร้าง หรือ เจตนา มันคือ ความผิดพลาด และ ความไม่ตั้งใจ เราไม่ได้กำลังใจกลับมา หรือ คำสอน แต่สิ่งที่ได้ มันเป็นคำด่า ที่มีแต่อารมณ์ ซึ่งตอนนี้ รู้สึกทำตัวไม่ถูก ถ้าเราไม่อยู่กับเขา เขาคงสบายขึ้น คงไม่ต้องมาปวดหัวกับเรา แต่เราอยู่ก็ช่วยงานบ้านเขาได้ เหยียบขาเขาได้ ก็มักจะพูดเสมอว่าเป็นห่วงผม แต่ผมรู้สึกว่าอยู่กับเขาแล้ว เหมือนไม่ยอมโตสักที เราจะอยู่ภายใต้สิ่งที่เขากำหนดว่า ต้องเป็นอย่างนี้ อย่างนั้น บางที มันทำให้ผมคิดเองไม่เป็นเลย อย่างที่บอก ถ้าผมอยู่กับเขา เขาคงสบายกาย แต่ไม่สบายใจ แต่ถ้าผมไม่อยู่กับเขา เขาคงสบายใจ แต่ไม่สบายกาย
ผมเลือกไม่ถูกจริงๆ เพราะ ยิ่งถ้าอยู่ด้วยกันไปตลอด ก็มีแต่ทะเลาะกันทุกวัน ไม่สบายใจกันทุกวัน แต่ด้วยผมยังเรียนอยู่ในระดับมหาลัย อาจยังไม่สามารถแยกออกไปได้ แต่ต้องบอกก่อนว่า แม่ไม่ได้เลี้ยงดูผมตั้งแต่เด็ก จะเป็นยายที่เลี่ยงแทนในตอนเด็ก แม่เพิ่งจะมาเลี้ยงจริงๆตอนยายเสีย ช่วงก่อนขึ้น ม.1 แต่เขาเพิ่งจะมาสอนผมจริงๆ ตอน ม.6 ซึ่งก็ต้องบอกตามตรงด้วยวัยแล้ว เราไม่อยากให้แม่มาสอนเราแล้ว มันสายไปแล้ว คือ ความคิดเราไม่ใช่ว่าเรา
ไม่อยากให้เขาสอนนะ แต่เราคิดแค่ว่า เราอยากดูแลตัวเองได้แล้ว ถึงแม้ความจริงจะยังทำไม่ได้ แต่ความคิดของเรา คือ เราอยากจะเรียนรู้สิ่งต่างๆเอง
แต่เขาชอบมาสอนเราแบบ โตอายุขนาดนี้แล้วยังคิดไม่เป็นอีก ผมอยากจะโต้กลับไปมาก แล้วที่ผ่านมาทำไม ไม่เคยเลี้ยงดู หรือ สอนอะไรเลย
ให้เงินใช้ก็จริง แต่ไม่เคยให้ใจเลย ทำแบบนี้ไปจะถูกไหมหรือผิด ทุกวันนี้ต้องกังวลว่าจะโดนด่าตอนไหน คือเวลาผมเข้าสังคมอื่น มันก็ไม่ได้มีปัญหา
เหมือนที่บ้านเลย บางทีก็บ้างานมาก คุยมือถือทั้งวัน พอมีเวลาก็ไม่คุยกัน คือรู้สึกไม่สนิทกัน ก็เลยไม่คุยกัน ก็คือ คุยกันน้อย เรา 2 คน ไม่ได้คุยกันทุกเรื่อง เขาเลี้ยงดูผมมา ทั้งผมและเขา เหมือนรู้จักกันแค่ 20 % จะคุยกันเยอะแค่ตอนทะเลาะ ที่ทำงานทุกวันนี้ เพราะ เขาบอกยังมีภาระอยู่ ภาระของเขาคงเป็นเรา
ถ้าผมเลี้ยงดูตัวเองได้ เขาอาจะทำงานน้อยลง ซึ่งมันก็คงจะดี บางทีคุณอ่านมา อาจจะมองว่าผมคิดเด็กๆ ดูเอาแต่ใจ แต่อย่างที่พิมพ์ไปต้นๆนั่นล่ะ
ผมไม่เข้าใจมันเป็น เพราะอะไรกัน เวลาแม่อยู่ใครก็ตาม ทั้งพี่ชาย หรือ แฟนใหม่ เขาจะทะเลาะกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิต จนสุดท้ายคนพวกนั้นก็ออกไป
ซึ่งผมควบคุมอารมณ์ได้ ทุกครั้งเวลาทะเลาะกับแม่ มันเลยไม่รุนแรงมาก เพราะผมยอมให้แม่เป็นฝ่ายที่พูดคนเดียว เพราะถ้าเถียง มันจะไม่จบ
แม่เคยบอกเลี้ยงผมให้เกรง แต่ผมจะบอกว่า ผมกลัวแม่มากกว่าเกรงอีก พูดกันตรงๆ 2-3 ปีหลังมานี้ เรื่องที่ผมเครียดที่สุด คือ เรื่องครอบครัว บางทีก็อยากหลุดออกจากวัฏจักรนี้มากๆ มันทำให้เราเหมือนเป็นซึมเศร้าไปแล้วอะ คือ ถ้าผมมีลูก ผมจะไม่ทำแบบนี้แน่ๆ ผมจะใส่ใจเลี้ยงดูเขาให้ดีกว่าที่ผมโดนเลี้ยงดูมา
คือ ผมไม่รู้จริงๆว่า แม่รักเราจริงไหม แต่ทุกวันนี้อยู่ด้วยกัน มันมีแต่ความอึดอัด และ ความไม่สบายใจ อยู่ตลอด
คือ ผมอยากรู้ว่าทุกคน มีความคิดเห็นกันอย่างไร และ ผ่านมันไปได้อย่างไร
จริงหรือเปล่า ลูกที่โดนเลี้ยงดูมาไม่ดี จะเลี้ยงลูกดี
บางทีทำดีแล้ว ก็มาโดนด่า เพราะทำเสีย บางทีก็ชวนทะเลาะแบบ เราทำดีตรงจุดนี้แล้ว แม่จะหาจุดอื่นๆมาด่าต่อไปเรื่อยๆ ไม่มีหยุดจบ
บางที ทั้งๆที่ยังไม่ทำอะไรผิด ก็โดนว่าแล้ว บางทีพูดสัญญาอะไรไว้ก็ลืม แบบเคยบอกจะไม่ทำ ก็ยังทำอยู่เหมือนเดิม
บางทีก็พูดคำหยาบใส่ เราไม่เคยพูดไม่ดีกับเขาเลยนะ ส่วนที่รู้สึกเจ็บสุดคงเป็นอารมณ์ที่แสดงออกมา ว่าไม่พอใจ ซึ่งหลายครั้งที่ทะเลาะกัน แม่จะทำเหมือนเราเป็นอื่นคนไกล อยู่ดีๆก็เปลี่ยน สรรพนาม จาก"ลูก" เป็น "เขา" เปลี่ยนจาก "ลูก" เป็น "" บ้างแหละ เวลาเรามีปัญหา แม่จะหาว่าเราสร้างแต่ปัญหา สร้างความเดือดร้อนมาให้ ซึ่งทุกอย่างที่เกิด มันไม่ได้มาจากความตั้งใจที่จะสร้าง หรือ เจตนา มันคือ ความผิดพลาด และ ความไม่ตั้งใจ เราไม่ได้กำลังใจกลับมา หรือ คำสอน แต่สิ่งที่ได้ มันเป็นคำด่า ที่มีแต่อารมณ์ ซึ่งตอนนี้ รู้สึกทำตัวไม่ถูก ถ้าเราไม่อยู่กับเขา เขาคงสบายขึ้น คงไม่ต้องมาปวดหัวกับเรา แต่เราอยู่ก็ช่วยงานบ้านเขาได้ เหยียบขาเขาได้ ก็มักจะพูดเสมอว่าเป็นห่วงผม แต่ผมรู้สึกว่าอยู่กับเขาแล้ว เหมือนไม่ยอมโตสักที เราจะอยู่ภายใต้สิ่งที่เขากำหนดว่า ต้องเป็นอย่างนี้ อย่างนั้น บางที มันทำให้ผมคิดเองไม่เป็นเลย อย่างที่บอก ถ้าผมอยู่กับเขา เขาคงสบายกาย แต่ไม่สบายใจ แต่ถ้าผมไม่อยู่กับเขา เขาคงสบายใจ แต่ไม่สบายกาย
ผมเลือกไม่ถูกจริงๆ เพราะ ยิ่งถ้าอยู่ด้วยกันไปตลอด ก็มีแต่ทะเลาะกันทุกวัน ไม่สบายใจกันทุกวัน แต่ด้วยผมยังเรียนอยู่ในระดับมหาลัย อาจยังไม่สามารถแยกออกไปได้ แต่ต้องบอกก่อนว่า แม่ไม่ได้เลี้ยงดูผมตั้งแต่เด็ก จะเป็นยายที่เลี่ยงแทนในตอนเด็ก แม่เพิ่งจะมาเลี้ยงจริงๆตอนยายเสีย ช่วงก่อนขึ้น ม.1 แต่เขาเพิ่งจะมาสอนผมจริงๆ ตอน ม.6 ซึ่งก็ต้องบอกตามตรงด้วยวัยแล้ว เราไม่อยากให้แม่มาสอนเราแล้ว มันสายไปแล้ว คือ ความคิดเราไม่ใช่ว่าเรา
ไม่อยากให้เขาสอนนะ แต่เราคิดแค่ว่า เราอยากดูแลตัวเองได้แล้ว ถึงแม้ความจริงจะยังทำไม่ได้ แต่ความคิดของเรา คือ เราอยากจะเรียนรู้สิ่งต่างๆเอง
แต่เขาชอบมาสอนเราแบบ โตอายุขนาดนี้แล้วยังคิดไม่เป็นอีก ผมอยากจะโต้กลับไปมาก แล้วที่ผ่านมาทำไม ไม่เคยเลี้ยงดู หรือ สอนอะไรเลย
ให้เงินใช้ก็จริง แต่ไม่เคยให้ใจเลย ทำแบบนี้ไปจะถูกไหมหรือผิด ทุกวันนี้ต้องกังวลว่าจะโดนด่าตอนไหน คือเวลาผมเข้าสังคมอื่น มันก็ไม่ได้มีปัญหา
เหมือนที่บ้านเลย บางทีก็บ้างานมาก คุยมือถือทั้งวัน พอมีเวลาก็ไม่คุยกัน คือรู้สึกไม่สนิทกัน ก็เลยไม่คุยกัน ก็คือ คุยกันน้อย เรา 2 คน ไม่ได้คุยกันทุกเรื่อง เขาเลี้ยงดูผมมา ทั้งผมและเขา เหมือนรู้จักกันแค่ 20 % จะคุยกันเยอะแค่ตอนทะเลาะ ที่ทำงานทุกวันนี้ เพราะ เขาบอกยังมีภาระอยู่ ภาระของเขาคงเป็นเรา
ถ้าผมเลี้ยงดูตัวเองได้ เขาอาจะทำงานน้อยลง ซึ่งมันก็คงจะดี บางทีคุณอ่านมา อาจจะมองว่าผมคิดเด็กๆ ดูเอาแต่ใจ แต่อย่างที่พิมพ์ไปต้นๆนั่นล่ะ
ผมไม่เข้าใจมันเป็น เพราะอะไรกัน เวลาแม่อยู่ใครก็ตาม ทั้งพี่ชาย หรือ แฟนใหม่ เขาจะทะเลาะกับทุกคนที่เข้ามาในชีวิต จนสุดท้ายคนพวกนั้นก็ออกไป
ซึ่งผมควบคุมอารมณ์ได้ ทุกครั้งเวลาทะเลาะกับแม่ มันเลยไม่รุนแรงมาก เพราะผมยอมให้แม่เป็นฝ่ายที่พูดคนเดียว เพราะถ้าเถียง มันจะไม่จบ
แม่เคยบอกเลี้ยงผมให้เกรง แต่ผมจะบอกว่า ผมกลัวแม่มากกว่าเกรงอีก พูดกันตรงๆ 2-3 ปีหลังมานี้ เรื่องที่ผมเครียดที่สุด คือ เรื่องครอบครัว บางทีก็อยากหลุดออกจากวัฏจักรนี้มากๆ มันทำให้เราเหมือนเป็นซึมเศร้าไปแล้วอะ คือ ถ้าผมมีลูก ผมจะไม่ทำแบบนี้แน่ๆ ผมจะใส่ใจเลี้ยงดูเขาให้ดีกว่าที่ผมโดนเลี้ยงดูมา
คือ ผมไม่รู้จริงๆว่า แม่รักเราจริงไหม แต่ทุกวันนี้อยู่ด้วยกัน มันมีแต่ความอึดอัด และ ความไม่สบายใจ อยู่ตลอด
คือ ผมอยากรู้ว่าทุกคน มีความคิดเห็นกันอย่างไร และ ผ่านมันไปได้อย่างไร