ตอนนี้ลูกได้ห้าเดือนกว่าแล้วค่ะ ตอนนี้เราอาศัยอยู่กับพี่เรา อยู่บ้านพี่เราซึ่งแม่เราเป็นคนเลี้ยงลูกให้
ระหว่างอยู่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร มีแต่ทางบ้านสามีชอบเค้นชอบถามว่าเมื่อไหร่จะพาไปอยู่ที่นู่น
ซึ่งตัวเราเองเราอยากอยู่กับครอบครัวเราอะค่ะ แต่ก็เข้าใจสามีที่เค้าจะรู้สึกไม่ค่อยโอเคที่อยู่บ้านพี่เรา ทางบ้านสามีทำเกษตรเขาต้องไปมาบ้านนู้นบ้านนี้ทำงานไม่ค่อยสะดวกแต่ก็อยากกลับมาหาลูกเมีย เรารู้สึกว่าสามีเรามีอคติกับบ้านเราหลายอย่าง ทำอะไรก็ขัดใจเขาไปหมด หงุดหงิดฉุนเฉียว
พี่เราก็อยากให้เรากับหลานอยู่ด้วย ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เราอยู่ด้วย เขาเหงาที่จะอยู่คนเดียว ถ้ามีหลานกะเราไปอยู่ด้วย พ่อแม่ก็จะได้มาหาและมาอยู่ด้วย (พี่ยังไม่มีครอบครัวเป็นของตัวเองค่ะ และดูแล้วน่าจะอยู่โสดยาว)
เราไม่สบายใจอะ อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง จะได้จบๆ เลิกใช้คำว่าบ้านนู้นบ้านนี้สักที แต่สถานการณ์ตอนนี้ประเมินแล้วเราไม่น่าไหวกับการซื้อบ้าน
เค้นถามแทบทุกวันว่าเมื่อไหร่จะไปอยู่บ้านนู้น(บ้านสามี) บอก หาเวลาบอกแม่ด้วยว่าจะอยู่นี่อีกถึงเมื่อไหร่ แม่เขารอที่จะเลี้ยงหลาน
ไอ่เราก็ไม่อยากจะไปอยู่อะ เราอยากอยู่กะแม่เรา เราสบายใจที่แม่เราเลี้ยง เรามั่นใจมากว่าแม่เราจะเลี้ยงหลานได้ออกมานิสัยดีไม่วี๊ดว๊าดเอาแต่ใจแน่นอน
แต่ทางแม่เขาเราเห็นจากหลานคนแรกของเขา(ลูกของน้องสามี) เป็นเด็กนิสัยที่เรากลัวและไม่อยากให้ลูกเป็นมาก
จะพูดจะคุยจะบอกกับแม่เขายังไงดี อยากจะอยู่นี่จนลูกสามสี่ขวบเลยด้วยซ้ำ
แต่ดูเหมือนสถานการณ์ที่เราดึงมาจนถึงทุกวันนี้เริ่มทำให้เรากับแฟนทะเลาะกันแทบทุกวัน เครียดมาก
ขอวิธีพูดกับแม่เขาหน่อยค่ะ ว่าจะขออยู่อีกสักปีสองปี ใครพอจะมีวิธีพูดให้ดูรักษาน้ำใจมากที่สุด ทำให้มีปัญหากันน้อยที่สุดมั่งคะ ขอคำปรีกษาหน่อยค่ะ
ปล.รายละเอียดเรื่องราวต่างๆมันเยอะมาก ไม่รู้จะเล่ายังไงจะเรียบเรียงยังไง แค่นี้ยังจะเรียบเรียงไม่ถูกเลยค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ มันเครียดจริงๆ
ไม่อยากพาลูกไปอยู่บ้านสามี
ระหว่างอยู่บ้านก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร มีแต่ทางบ้านสามีชอบเค้นชอบถามว่าเมื่อไหร่จะพาไปอยู่ที่นู่น
ซึ่งตัวเราเองเราอยากอยู่กับครอบครัวเราอะค่ะ แต่ก็เข้าใจสามีที่เค้าจะรู้สึกไม่ค่อยโอเคที่อยู่บ้านพี่เรา ทางบ้านสามีทำเกษตรเขาต้องไปมาบ้านนู้นบ้านนี้ทำงานไม่ค่อยสะดวกแต่ก็อยากกลับมาหาลูกเมีย เรารู้สึกว่าสามีเรามีอคติกับบ้านเราหลายอย่าง ทำอะไรก็ขัดใจเขาไปหมด หงุดหงิดฉุนเฉียว
พี่เราก็อยากให้เรากับหลานอยู่ด้วย ทำทุกอย่างเพื่อที่จะให้เราอยู่ด้วย เขาเหงาที่จะอยู่คนเดียว ถ้ามีหลานกะเราไปอยู่ด้วย พ่อแม่ก็จะได้มาหาและมาอยู่ด้วย (พี่ยังไม่มีครอบครัวเป็นของตัวเองค่ะ และดูแล้วน่าจะอยู่โสดยาว)
เราไม่สบายใจอะ อยากมีบ้านเป็นของตัวเอง จะได้จบๆ เลิกใช้คำว่าบ้านนู้นบ้านนี้สักที แต่สถานการณ์ตอนนี้ประเมินแล้วเราไม่น่าไหวกับการซื้อบ้าน
เค้นถามแทบทุกวันว่าเมื่อไหร่จะไปอยู่บ้านนู้น(บ้านสามี) บอก หาเวลาบอกแม่ด้วยว่าจะอยู่นี่อีกถึงเมื่อไหร่ แม่เขารอที่จะเลี้ยงหลาน
ไอ่เราก็ไม่อยากจะไปอยู่อะ เราอยากอยู่กะแม่เรา เราสบายใจที่แม่เราเลี้ยง เรามั่นใจมากว่าแม่เราจะเลี้ยงหลานได้ออกมานิสัยดีไม่วี๊ดว๊าดเอาแต่ใจแน่นอน
แต่ทางแม่เขาเราเห็นจากหลานคนแรกของเขา(ลูกของน้องสามี) เป็นเด็กนิสัยที่เรากลัวและไม่อยากให้ลูกเป็นมาก
จะพูดจะคุยจะบอกกับแม่เขายังไงดี อยากจะอยู่นี่จนลูกสามสี่ขวบเลยด้วยซ้ำ
แต่ดูเหมือนสถานการณ์ที่เราดึงมาจนถึงทุกวันนี้เริ่มทำให้เรากับแฟนทะเลาะกันแทบทุกวัน เครียดมาก
ขอวิธีพูดกับแม่เขาหน่อยค่ะ ว่าจะขออยู่อีกสักปีสองปี ใครพอจะมีวิธีพูดให้ดูรักษาน้ำใจมากที่สุด ทำให้มีปัญหากันน้อยที่สุดมั่งคะ ขอคำปรีกษาหน่อยค่ะ
ปล.รายละเอียดเรื่องราวต่างๆมันเยอะมาก ไม่รู้จะเล่ายังไงจะเรียบเรียงยังไง แค่นี้ยังจะเรียบเรียงไม่ถูกเลยค่ะ ต้องขออภัยด้วยนะคะ มันเครียดจริงๆ