ควรทำยังไงดีคะเหมือนอยู่ได้เเต่ก็ไม่ค่อยโอเคเพราะปกติเลิกกันไม่เคยตัดขาดขนาดนี้

เราเลิกกับเขามา 8 วันเเล้วค่ะเเต่ก็คุยกันทุกวันอยู่ดีคุยเหมือนเเฟนเเต่ได้เเค่พี่น้องหรือป่าวอันนี้ไม่เเน่ใจสถานะเพราะน้องเขาก็ถามนะคะว่าเราเป็นอะไรกันกับเขาเขาตอบกับน้องเขาก็ไม่รู้เหมือนกัน 8 วันที่ผ่านมาเราพยายามตามง้อมากเด้อเหมือนจะเปิดใจเเล้วนะเเต่ทะเลาะกันอีกจนได้เขามีอะไรไม่ชอบพูดเหมือนอยากให้เรารู้เองเรารู้เองจนไม่ต้องเอาเขามาเป็นเเฟนได้อะจริงเราเป็นคนที่รู้เเล้วรู้จริงรู้ลึกอยากรู้ไรต้องรู้เดี๋ยวสืบเองประมาณนั้นจนมาเมื่อวานทะเลาะกันอีกเขาบอกว่าห่างกันเถอะ เหนื่อยอะ เราเป็นคนรักใครรักมากไม่เผื่อใจจึงเสียใจมากก็งี้เเหละก็ดีกว่าไม่ได้รักเเหละวะเอาจริงๆเราเหนื่อยมามากนะเเต่เรารักเขาเขาบอกเราไม่รักตัวเองเลยหัดไปรักตัวเองบ้างเราก็บอกเขาว่าอยากพยายามก่อนนะยังรักอยู่ถ้าวันนึงไม่รักเเล้วเค้าก็ไม่ทำเเบบนี้ให้เธอเเล้วนะ😭 จนวันนี้เราไม่อยากทักไปเเล้วค่ะเห็นเขาออนนะคะเเต่ก็เเอบเจ็บเเต่ไม่มากขนาดนั้นเลิกกันวันเเรกร้องไห้เหมือนตายทั้งเป็นกินไม่ได้เลยน้ำหนักลดไป 2 โลเเม่กับเพื่อนโอ๋เราตลอดจนมาวันที่ 3 ร้องไห้นะคะเเต่ยิ้มได้เเล้วเหมือนเปิดโลกมากขึ้นมากก็ดีขึ้นเรื่อยๆนะคะเเต่วันนี้จะเป็นวันที่เราไม่ได้คุยกับเขาของจริงคบกันมาเกือบ 2 ปีมันก็เหมือนก้าวเเรกอย่างที่เขาบอกเเหละค่ะเเต่เราก็ชอบกบอกเลิกเขาบ่อยนะคะเหมือนเขาทนมานานเเล้วด้วยบอกเลิกเขาเพราะเขาชอบทำผิดตลอดอายุเราห่างกัน 3 ปี เราอยู่ม.3ขึ้นม.4 เขาจบม.6 เเล้วเขาไม่ต่อมหาลัยนะคะเเต่ทำงานที่ร้านทำผมเเม่เเทน เข้าใจนะคะอายุเราห่างกันเกินไปเราเด็กเขาโตเเล้วทำงานเเล้วเเต่ไม่เข้าใจทำไมเขาถึงคิดว่ายังไงก็ไม่รอดเเต่เขาก็บอกตลอดนะคะชีวิตเธอยังอีกยาวไกลชีวิตเค้าต้องจริงจังได้เเล้วเราก็เข้าใจนะคะเเต่เราก็บอกเขาตลอดว่าเราอยากอยู่ด้วยเราอยากมีเขา เเต่หลายๆอย่างพักหลังไม่เป็นใจมันเริ่มมีอะไรหลายๆอย่างไม่เข้ากันเเล้วจนตอนกลางคืนเขาหายไปครี่งชมเราก็โทรตามหลายสายมากเราก็เลยโทรไปหาน้องเขาให้เขารับโทรศัพท์เรา พอโทรไปเขาก็รับนะคะเเต่กว่าจะรับก็อีกสักพัก
คำเเรกที่เขาบอกเราเขาเรียกว่าคุณ มันถึงเวลาเเล้วนะซึ่งตอนนั้นเรายังไม่ทันเตรียวตัวใดๆทั้งสิ้นบอกเลิกตอนคอลเป็นอะไรที่สุดจริงๆเราก็พยายามใจเย็นนะคะเเต่พอจริงๆร้องไห้เป็นคนจะขาดใจตายตอนเเรกเขาบอกว่าเราว่าเลิกกันเถอะ เราก็ถามอยู่อย่างงั้นเเกจะเลิกหรอเลิกจริงๆหรอไม่รักเลยหรอจะไปเเล้วหรอไม่คิดถึงหรอเดี๋ยวไปหานะเราก็พูดวนอยู่อย่างงี้สติหลุดเเล้วอะจริงเสียใจเเหละเสียใจมากจนถึงเวลาที่เขาต้องนอนเราก็บอกเขาว่าคาสายไว้ได้มั้ยตอนเเรกเขาวางตัดสายเราไปเลยเราก็โทรไปอีกโทรไม่รับสักพักโทรไปหาน้องเขาอีกน้องเขาก็ไม่ว่านะคะซึ่งเรากับน้องเขาสนิทกันในระดับนึงเลยเรียกกูได้ (น้องเขาเป็นพี่เรา)
พอเราโทรไปในเครื่องเขาเขาก็ทำเหมือนจะไม่รับนะคะนานมากกว่าจะรับอีกพอรับเราถามเขาอีกคิดดีเเล้วหรอเขาก็ไม่ตอบเขาบอกนอนเถอะเขาปิดไม้เต่คาสายไว้นะคะ จนเขาหลับเราก็หยุดร้องไห้ไม่รู้ทำไมไม่ใช่ว่าร้องไม่ออกนะคะเเต่ไม่ร้องเเล้วอะไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกันฝืนยิ้มอยู่หรือว่อะไรคืนนั้นเรานอนไม่หลับทั้งคืนเลยหลับๆตื่นๆดูว่าอยู่มั้ยตลอดคงระเเวงเเหละ พอตอนเช้าสายหลุดจ้าเป็นบ้าเลยทีนี้ร้องอีกทักไปก็ไม่ตอบ มาตอบช่วงบ่ายบอกว่าทำงานนะอยู่
เเต่เเบบบางทีเราคงคิดมากไปจนมันเป็นงี้เรามีเเอพ life 360 องศาด้วยมันก็เลยรู้ว่าเขาไปไหนตลอด
พยายามขอโอกาสเขาก็บอกว่ายังไงเราก็ต้องเลิกกันอยู่ดีอะเจ็บทีเดียวไปไม่ดีกว่าหรอเราก็บอกยังไม่พยายามเลยเขาก็บอกว่าคนไม่พยายามก็ผิดซึ่งที่ผ่านมาเขาคงพยายามมากเเล้วเเหละ พึ่งรู้นะคะว่าเลิกไปเขาจะปากเเข็งขนาดนี้ทำเหมือนไม่รักขนาดนี้เเต่ปกติหลังๆเขาพูดตรงๆจนตอนนี้ปากเเข็งไปเเล้วค่ะ
ฉันควรจะทำยังไงรู้ว่ามียื่อใย้เต่เเกก็ป่กเเข็งมากไม่ไหว
พอมีวิธีมั้ยคะรู้ว่าถ้ากลับไปคงเจ็บนะเเต่นึกถึงเขาตลอดอาจจะเป็นเพราะเวลาด้วยเเเหละเเผลสดก็งี้
หนูว่าส่วนมากที่เข้ามาอ่านควจะโตกว่าหนูมาเเชร์ประสบการณ์ให้หนูหน่อยนะคะ