ปรึกษาเรื่องการพูดกับคนในครอบครัว

คือเราเป็นคนที่ถ้าอารมณ์ดีก็ดี๊ดีเเต่ถ้าร้ายเเล้วเเค่ใครมาสกิดตัวนี่คือไม่ได้เลยค่ะจะเหวี่ยงมาก  เเต่จุดสำคัญเลยคือช่วงปลายๆปีก่อนตาที่บ้านเราเกิดป่วยเเบบกระทันหันเเละเป็นโรคที่หลายๆคนคงไม่อยากเจอเเละคงเดาออก  ดีที่คนที่บ้านไหวตัวกันเร็วเลยพาตาไปรักษาได้ทันตอนนั้นไม่ได้มีปัญหาอะไรเท่าไหร่เรื่องการรักษา  เเต่มันกลายเป็นเรื่องที่เรามาปวดหัวทีหลังก็ตอนมาพักฟื้นที่บ้านเเล้วเนี่ยเเหละ  ตาเราเป็นคนง่ายๆกินง่ายเเทบทุกอย่างซึ่งต่างจากเราที่ก็มีโรคประจำตัวที่ก็ถือว่าหายากเเละเป็นมาตั้งเเต่เด็กเเต่ไม่ได้มีข้อห้ามอะไรมากมายนอกจากห้ามกินปลาร้า(ซึ่งเราไม่กินเเละไม่ชอบมาตั้งเเต่เด็กๆ)เเต่คุณตาเราพอกลับมาบ้านเเรกๆก็ดีค่ะเเต่หลังๆเริ่มดื้อยายตามใจมากชอบใช้ให้เราไปซื้อขนมซึ่งจะเป็นประเภทเขี้ยวง่ายมาไว้ให้ตากินตอนดึกๆเวลาหิวซึ่งเราไม่ค่อยเห็นด้วย เพราะมีครั้งนึงเราซื้อนมกับพวกขนมปังมาไว้ให้ประมาณสามห่อได้กับนมอีกหลายกล่องเลย พอเช้ามายายให้เราไปซื้ออีกเราเลยถามว่าเเล้วที่เอามาเมื่อคืนหมดเเล้วเหรอมันสามห่อเลยนะยาย  ยายบอกว่าตาหิวเลยกินจนหมด(ทั้งที่ข้าวเย็นก็กินไปตั้งเยอะ)เราไม่ใช่คนใจร้ายเห็นเเก่ตัวขนาดที่จะห้ามไม่ให้ตากินนะคะ  เเต่ในความคิดเราตาเค้าห้ามตัวเองไม่ค่อยได้เลย   พอเราจะไม่ให้ตาทานเกินวันละห่อวันละชิ้นยายเค้าก็จะโกรธจะว่าเราว่าไม่ห่วงตางู้นงี้คือเราไม่อยากให้คุณตารับอะไรเเบบนี้เข้าร่างกายมากเกินไปเเต่มันห้ามไม่ได้เพราะคนที่บ้านไม่ให้เราเถียงตายายเลย  เเล้วบางวันก็มาบอกว่าเเน่นท้องนอนไม่หลับเราบอกประจำเลยเรื่องกินว่าอย่ากินเยอะเเต่เค้าไม่ฟัง  เเล้วของใช้ส่วนตัวพวกเเก้วพวกนี้ตาไม่สนใจเลยค่ะใช้เเทบทุกอันในบ้านทั้งที่มีของตัวเองเเล้ว  เราก็มีโรคประจำตัวซึ่งเราบอกตลอดว่าเราก็กลัวนะทำไมตาไม่ใช้เเค่ของตาละเเก้วนี้มันของเหนียงนะตา  ใครพอมีวิธีทำให้เค้ายอมฟังในสิ่งที่เราบอกบ้างคะ  ตอนนี้กังวลมากเลยเพราะอีกสองวันเราต้องไปกรุงเทพเพื่อให้ยาหลายวัน เลยอยากให้เค้ารับรู้ในสิ่งที่เราต้องการบอกค่ะ เเละทำไปตลอดไม่ใช่การทำเเค่ให้เราเห็นตอนนั้น