คนในบ้างเถียงกันหนักมาก หนักจนเราเครียดร้องไห้เลย

คือเราเรียนโรงเรียนประจำ ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แต่ก็ไม่ค่อยอยากกลับหรอกค่ะ เพราะรู้อยู่แล้ว ว่าที่บ้านพ่อก็หัวร้อนง่าย แม่ก็ขี้บ่น บ่นหนักจริงๆ พี่ก็เถียงแม่ ถึงขั้นด่ากันบ้าง แม่ก็มีใช้คำหยาบเลยค่ะ แล้วนี่มันก็ปิดเทอม เราต้องอยู่บ้าน 2 เดือนเลย ไม่อยากอยู่แล้ว ในสภาพที่ต้องเจออะไรแบบนี้ทุกวัน เราก็พยายามเงียบไว้ไม่เถียงไม่พูดอะไร แต่เวลามีอะไรแบบนี้เราเครียดมาก มันยังไงไม่รู้แต่น้ำตาไหลเลย หนักไปมั้ยไม่รู้ แต่ท่ามกลางสภาพแบบนี้เราไม่อยากอยู่แล้ว ควรทำตัวยังไง แต่เราไม่เคยรู้สึกว่าบ้านเป็นเซฟโซนมาตั้งแต่เด็กแล้ว ไม่ใช่ว่าติดเพื่อนอะไรด้วย แต่ที่บ้านมันหนักจริงๆ หลายครั้งเราคิดว่าเมื่อไหร่เราจะขึ้นมหาลัย จะได้ไม่ต้องกลับบ้าน ถ้าให้หาข้อดีของการอยู่บ้านก็คือไม่มีเลยค่ะ เราไม่กลับบ้านหลายเดือนก็อยู่ได้ ตั้งแต่ประถมก็คิดว่าไกลบ้านได้ยิ่งดี ทำไมบ้านไม่น่าอยู่เลย การเงินที่บ้านก็ไม่ค่อยดีอีก พ่อเป็นหนี้เยอะ ปัญหามันเยอะมาก เรารู้สึกแย่มาก ในสภาพที่เพื่อนๆมีครอบครัวที่น่าอยู่ เค้าอยากกลับบ้านทุกเดือน แต่เรากลับไม่ มันแย่มากใช่มั้ยล่ะคะ แต่มันเกิดขึ้นแล้ว ไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้ว พอมีวิธีทำให้เราไปไกลๆจากบ้านมั้ยคะ อายุ15ค่ะ ยากหน่อย แต่ไม่อยากอยู่บ้านนี้แล้วจริงๆ  อะะไรคือความสุขของครอบครัว ไม่มีการไปเที่ยวมา 5 ปีแล้วค่ะ เราไม่รู้เลย ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ พิมพ์ไปร้องไปเลยเนี่ย ดราม่าอะ555 ก็อย่างที่ยอกค่ะเมื่อกี๊แม่เพิ่งบ่นไป เราหนีไปนอนห้องอื่นเค้ายังตามมาบ่นเลย ฝันดีนะคะ