วันนี้หยุดงาน เอารถไปเข้าซ่อม เอารถที่บ้านอีกคันมาใช้ ตั้งใจจะขับรถไปหาซื้อพวกหน้ากากหรืออุปกรณ์สู้ไวรัส
ที่แถวๆแหล่งขายยา ย่านโรงพยาบาลรัฐใหญ่แห่งหนึ่ง มีร้านขายยาเยอะมากแถวนั้น
ไปถึงบ่ายโมงกว่า จอดรถเสร็จ เดินตากแดดไปที่แถวหน้าโรงพยาบาล คนเยอะมาก ลงมากินข้าวเที่ยง
เดินผ่านร้านยาหลายร้าน เข้าไปถามทีละร้าน จนมาที่ร้านหนึ่ง เจอคุณป้าท่านหนึ่ง อายุสักหกสิบกว่า
แกนั่งขายขนมเทียน กับข้าวต้มมัด ถือตระกร้ามา นั่งตากแดด คนเดินผ่านไปมา ไม่ซื้อ
ผมเดินผ่านแกหลายรอบ สภาพขนมและตรงที่แกนั่ง มันไม่ชวนรับทานเลย ตัวแกเองก็แต่งตัวซอมซ่อ
จนเดินเข้าออกหลายร้าน มีหน้ากากผ้าขายเยอะ แต่สภาพไม่ชวนซื้อ แอลกอฮอลขวดใหญ่หมดทุกร้าน
กลายเป็นว่าได้ยาที่ไม่ได้ช่วยโควิทมา เดินผ่านคุณป้าอีกครั้ง เพราะจะกลับไปเอารถแล้ว
แกนั่งที่เดิม เพิ่มเติมคือแดดร้อนขึ้น ขนมแกก็วางตากแดด แกนั่งเอามือปิดหน้า ไม่มีหมวก ผมเดินผ่านไปแล้วนะ
ตัดสินใจข้ามถนนกลับมา กะว่าจะช่วยแกซื้อขนม ไม่มีคนสนใจแกเลย มั่นใจว่าแกยังแทบขายไม่ได้
เดินเข้าไปถาม ป้าครับ ซื้อข้าวต้มมัดครับ ไม่ได้ถามแม้กระทั่งไส้อะไร เพราะบอกตรงๆว่าคงไม่ทานเอง อาจให้คนอื่น
แต่ในใจคิดว่า จะซื้อสักสามมัด มัดละ 25 30 ก็จะซื้อ ถือว่าช่วยแก แกไม่ใช่ขอทาน ไม่ควรให้เงินสด
ให้แกพอมีแรงมีกำลังใจขายต่อ.... สุดท้ายผิดหวังมากครับ ข้าวต้มมัดหน้าตาธรรมดา ที่อาจอร่อยมากหรือไม่ก็ได้
อาจเก็บค้างมาอุ่นขายหลายรอบก็ได้ เพราะสภาพใบตอง สี และอื่นๆ คุณป้าแกขายมัดละ 50 บาท แกบอกปปติขายมัดละ 60 นะ....
ผมพูดไม่ออกเลยครับ จะซื้อสองมัด 100 ลดจาก 120 ก็รู้สึกผิดต่อความรู้สึกตนเอง เลยซื้อมาหนึ่งมัด ให้แกไปหกสิบ ไม่ขอรับตังทอนนน
เดินมาถึงรถ เหงื่อออกเต็มตัว ขากลับวางข้าวต้มมัดไว้ให้สุนัขแถวๆตลาดแถวบ้านได้ลิ้มลอง แกะใบตองออกให้ด้วย เพราะอยากเห็นว่า
ข้าวต้มมัดขาละ 30 คู่ละ 60 จะน่าอร่อยขนาดไหน
แต่ส่วนตัวทานไม่ลงครับ .....ข้าวต้มมัด มัดละ 60 บาท
ขอเล่าเรื่องหดหู่ใจ เกี่ยวกับข้าวต้มมัด และการทำบุญช่วยเหลือคนอื่น หรือเราคิดมากไปเอง
ที่แถวๆแหล่งขายยา ย่านโรงพยาบาลรัฐใหญ่แห่งหนึ่ง มีร้านขายยาเยอะมากแถวนั้น
ไปถึงบ่ายโมงกว่า จอดรถเสร็จ เดินตากแดดไปที่แถวหน้าโรงพยาบาล คนเยอะมาก ลงมากินข้าวเที่ยง
เดินผ่านร้านยาหลายร้าน เข้าไปถามทีละร้าน จนมาที่ร้านหนึ่ง เจอคุณป้าท่านหนึ่ง อายุสักหกสิบกว่า
แกนั่งขายขนมเทียน กับข้าวต้มมัด ถือตระกร้ามา นั่งตากแดด คนเดินผ่านไปมา ไม่ซื้อ
ผมเดินผ่านแกหลายรอบ สภาพขนมและตรงที่แกนั่ง มันไม่ชวนรับทานเลย ตัวแกเองก็แต่งตัวซอมซ่อ
จนเดินเข้าออกหลายร้าน มีหน้ากากผ้าขายเยอะ แต่สภาพไม่ชวนซื้อ แอลกอฮอลขวดใหญ่หมดทุกร้าน
กลายเป็นว่าได้ยาที่ไม่ได้ช่วยโควิทมา เดินผ่านคุณป้าอีกครั้ง เพราะจะกลับไปเอารถแล้ว
แกนั่งที่เดิม เพิ่มเติมคือแดดร้อนขึ้น ขนมแกก็วางตากแดด แกนั่งเอามือปิดหน้า ไม่มีหมวก ผมเดินผ่านไปแล้วนะ
ตัดสินใจข้ามถนนกลับมา กะว่าจะช่วยแกซื้อขนม ไม่มีคนสนใจแกเลย มั่นใจว่าแกยังแทบขายไม่ได้
เดินเข้าไปถาม ป้าครับ ซื้อข้าวต้มมัดครับ ไม่ได้ถามแม้กระทั่งไส้อะไร เพราะบอกตรงๆว่าคงไม่ทานเอง อาจให้คนอื่น
แต่ในใจคิดว่า จะซื้อสักสามมัด มัดละ 25 30 ก็จะซื้อ ถือว่าช่วยแก แกไม่ใช่ขอทาน ไม่ควรให้เงินสด
ให้แกพอมีแรงมีกำลังใจขายต่อ.... สุดท้ายผิดหวังมากครับ ข้าวต้มมัดหน้าตาธรรมดา ที่อาจอร่อยมากหรือไม่ก็ได้
อาจเก็บค้างมาอุ่นขายหลายรอบก็ได้ เพราะสภาพใบตอง สี และอื่นๆ คุณป้าแกขายมัดละ 50 บาท แกบอกปปติขายมัดละ 60 นะ....
ผมพูดไม่ออกเลยครับ จะซื้อสองมัด 100 ลดจาก 120 ก็รู้สึกผิดต่อความรู้สึกตนเอง เลยซื้อมาหนึ่งมัด ให้แกไปหกสิบ ไม่ขอรับตังทอนนน
เดินมาถึงรถ เหงื่อออกเต็มตัว ขากลับวางข้าวต้มมัดไว้ให้สุนัขแถวๆตลาดแถวบ้านได้ลิ้มลอง แกะใบตองออกให้ด้วย เพราะอยากเห็นว่า
ข้าวต้มมัดขาละ 30 คู่ละ 60 จะน่าอร่อยขนาดไหน
แต่ส่วนตัวทานไม่ลงครับ .....ข้าวต้มมัด มัดละ 60 บาท