ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบคนอื่นตลอดเลย อยากให้เป็นเหมือนลูกเขาอยากให้ได้ดั่งใจ ทำอะไรก็โดนด่าโดนว่าไปหมดเลยทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิด เรียนดีเรียนได้ก็ไม่สนใจและไม่คอยให้กำลังใจหรืออะไรเลย ไม่สนับสนุนหรือคิดว่าดีเลยคิดแค่เสียเวลาเปลืองตังค์ทั้งที่หาเรียนเองแท้ๆ ไปทำงานกลับมาอีกสักพักไปเรียนต่อ กลับมามันก็เหนื่อยก็โดนว่าเรื่องนี่นั่นทั้งที่ไม่รู้เรื่องบางอย่างไม่ได้ทำก็มาหาว่าทำ บอกว่าขอพักก่อนเหนื่อยมากปวดหัวด้วยก็ด่าเลยว่า ขาดความรับผิดชอบเอาแต่เล่น ทรศ ทำอะไรก็ไม่มีสติ คืออยากรู้มานานมากตั้งแต่จำความได้ เกลียดเราไม่ชอบเราขนาดนั้นเลยหรอ? ตอนเรียนก็บอกให้ออก รร ให้ไปจ้างไปหาเงินมา คือคิดเห็นคุณค่าเงินมากกว่าตัวเราความรู้สึกเรา เวลาไม่สบายไม่มีใครสนใจ พอทำงานได้เงินมาก็ทำดีเอาแต่เงินอยากได้เงิน เงินที่หามาได้ก็ให้หมดตลอด พอขอนิดหน่อยซื้อของจำเป็นก็บอกใช้จ่ายสิ้นเปลืองไม่รู้จักประหยัดค่าใช้จ่าย บางครั้งมันอึดอัดจนร้องไห้คนเดียวหลายรอบ แล้วก็คิดฆ่าตัวตายตลอด ถ้าหากเราตายก็คงดีชีวิตพวกเขาจะได้สบาย ตอนเด็กๆก็ไม่เคยจะมีความสุขเลย ถูกกดดันถูกสั่งให้อยู่แต่บ้านไม่ได้ออกไปเล่นกับเพื่อนอย่างที่เด็กๆเขาเช่นกัน แค่ออกไปแป็บเดียวก็โดนตามตัวพอเอากลับมาบ้านก็ตี บางครั้งก็บีบคอเราแทบตาย แม่ก็ไม่ช่วยแถมด่าซ้ำเติม กดหัวเราลงน้ำ2ครั้ง อันนี้ก็รอดตาย ตั้งแต่8-9ขวบยังจำได้อยู่จนถึงตอนนี้20แล้ว คิดมาตลอดจะอยู่หรือไปดีเพราะอยู่ไปก็ไม่มีความหมายอะไรเลย เห็นคนอื่นดีกว่าลูกตัวเองเสมอ ผิดไปซะทุกอย่างในสิ่งที่ไม่ได้ทำ อิสระของตัวเองหาหนทางไม่เจอเลย อยากจะหนีแต่ก็คิดมาเสมอว่านี่พ่อแม่ แต่เขาจะคิดไหมว่าเราคือลูก ที่มีความรู้สึกความคิดความเจ็บเหมือนกัน ทั้งที่พยายามไม่โกรธไม่เกลียดไม่แค้นในสิ่งที่ทำมา จนมาถึงตอนนี้มันหนักเกินกว่าจะทนแล้วเว้ย จนทำให้คิดมาตลอดเลยเกลียดคำว่าผู้ใหญ่ และ ไม่ฟังเหตุผลของเด็กรับฟังเหตุผลคำพูดของเราบ้างเลย แค่จะเอ่ยปากพูดมันก็ทำให้ทุกอย่างแย่ไปหมด แต่สิ่งที่เขาทำผิดมันกลับถูก ทุกอย่างบนโลกกำหนดให้มาเป็นแบบนี้หรอ?
ทำไม พ่อแม่ไม่เข้าใจเราบ้างเลย