เส้นทางชีวิต

บนเส้นทางที่ใครๆต่างมองว่าชีวิตเราดี เดินบนทางที่มีแต่ดอกไม้แต่จริงๆแล้วใครจะรู้ว่าทางที่เดินอยู่มีแค่ดอกไม้ที่อยู่ริมทาง บนถนนั้นเต็มไปด้วยเศษแก้ว หลุมลึก หลายคนคิดว่าเรามีรองเท้าที่คอยช่วยป้องกัน แต่เรากลับถือรองเท้านั้นไว้เพราะเราไม่อยากให้มันขาด บางคนคิดว่าเรามีคนคอยปกป้อง แต่ทุกครั้งที่เราเจอเศษแก้วหรือหลุมลึก เราเลือกจะรับมันเองก่อนเสมอ ทางที่ทุกคนมองมันก็แค่ทางที่มองมาจากที่ไกลๆและไม่มีใครรับรู้ถึงเศษแก้วที่คอยทิ่มแทงและหลุมลึกที่เราเดินตกลงไปเพียงเพราะเราเลือกจะเงียบ ไม่มีใครผิดที่ตะคิดเพราะทุกคนคิดจากสิ่งที่ได้เห็นและไม่มีใครที่จะถามว่าตลอดเส้นทางเราอยากพักบ้างหรือเปล่า เราอยากหยุดเพื่อรักษาแผลมั้ย มีแต่ความคาดหวังและมองว่าเราไม่เป็นอะไร จนเราได้แต่ยิ้มและวิ่งบนเส้นทางนี้เหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วแสดงให้เห็นว่าเรามีความสุขอยู่