ต้องบอกก่อนว่าเราทำงานที่นี่มา 1 ปีแล้ว แต่ตลอดเวลาที่ทำงานคือไม่โอเครเลยและไม่อยากตื่นมาทำงานแต่ก็อดทนมาได้ปีกว่า หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานชอบบูลี่ดูถูก เราเป็นน้องเล็กสุดในห้องล่าสุดที่เรารับไม่ได้คือ เราไม่สบายแล้วลางานสามวันลาถูกต้องแล้ววันที่ลาหัวหน้าไลน์มาในกลุ่มว่า
ห.น = สรุปเธอเป็นไวรัสตัวไหนถ้ายังไม่มีใบรับรองมายืนยันไม่ต้องมาทำงาน ** ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราบอกไปแล้วว่าเราแค่เป็นไข้ธรรมดาหมอบอกไม่ติดเชื้ออะไร **
เรา = ไม่ได้เป็นไวรัสค่ะ เป็นไข้หวัดธรรมดา
ห.น = เธอวินิจฉัยโรคเองหรอ
เรา = ไม่ค่ะหมอบอกไม่ได้อยู่ในอาการเสี่ยงค่ะ
ห.น = หมอเธอชื่ออะไร
เรา = หนูจำไม่ได้ค่ะ แต่เป็นผู้หญิง ห้องเบอร์สอง
ห.น = พี่ถามชื่อค่ะ ไม่ได้ถามเพศกับห้อง
** สำหรับความคิดเรามันบ้าบอมากเราป่วยไม่สบายแต่ต้องยังมานั่งตอบคำถามกวนประสาทแบบนี้ ก่อนหน้านี้มีครั้งหนึ่งเราแค่ทำงานผิดนิดเดียวแต่คำพูดแกที่แกพูดว่า " พี่รับเธอเข้ามาทำงานหรอ พี่จำไม่ได้ ไม่ได้อยู่ในสมองพี่เลย ตอนนั้นเลด้าพี่คงพังมาก " มีอีกประโยคที่เราคิดว่าจะไม่ทนแล้วคือ " ความคิดเธอแปลกไม่เหมือนชาวบ้าน เธอโตมายังไง พ่อแม่เอาไรให้เธอกินตอนเด็ก " เพียงแค่เราเสนอแนวคิดไม่เหมือนเขาแต่ดูสิ่งที่หัวหน้าพูดเรารับไม่ได้ที่ต้องพูดถึงพ่อแม่ พูดเสร็จก็หัวเราะ เพื่อนร่วมงานอีกสองคนก็แอบหัวเราะ เราไม่โอเครมากเลยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งสองครั้ง แต่โดนมาตลอด ส่งนเพื่อนร่วมงานอีกสองคนชอบประจบหัวหน้าต่อหน้าอีกอย่างละลับหลังอีกอย่าง เวลาเราทำผิดพูดเสียงดังแต่ตัวเองทำผิดพูดเบากลบเกลื่อนความผิดตัวเอง ชอบประจานให้หัวหน้าได้ยิน บางทีต่อหน้าหัวหน้าตั้งใจทำงานพอหัวหน้าออกไปเท่านั้นแหละจับมือถือมาเล่นไม่ทำงานเลยแล้วบ่นว่างานเยอะงานหนัก โยนงานมาให้เรา เราเป็นน้องเวลาพูดหรืออธิบายก็ไปฟ้องหัวหน้าว่าเราชอบเถียงไม่ฟังที่สอน แต่เวลาสองคนนั้นทำงานผิดหัวหน้าพูดต่างจากเรามากพูดแบบกลัวเสียใจเพราะสองคนนั้นเป็นลูกรักชอบประจบ **
ตอนนี้เราคิดจะลาออกที่นี่เพราะเราทนไม่ไหวกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ แต่ก็รู้ว่ามันมีคนแบบนี้อยู่ทุกมี่ แต่ที่นี่เรารับไม่ได้จริงๆ เราเลยจะลาออกเพราะเราคิดว่าถึงเราตายบริษัทก็หาคนแทนได้ ห่วงสุขภาพจิตดีกว่า
หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานชอบดูถูกคนอื่น
ห.น = สรุปเธอเป็นไวรัสตัวไหนถ้ายังไม่มีใบรับรองมายืนยันไม่ต้องมาทำงาน ** ทั้งที่ก่อนหน้านี้เราบอกไปแล้วว่าเราแค่เป็นไข้ธรรมดาหมอบอกไม่ติดเชื้ออะไร **
เรา = ไม่ได้เป็นไวรัสค่ะ เป็นไข้หวัดธรรมดา
ห.น = เธอวินิจฉัยโรคเองหรอ
เรา = ไม่ค่ะหมอบอกไม่ได้อยู่ในอาการเสี่ยงค่ะ
ห.น = หมอเธอชื่ออะไร
เรา = หนูจำไม่ได้ค่ะ แต่เป็นผู้หญิง ห้องเบอร์สอง
ห.น = พี่ถามชื่อค่ะ ไม่ได้ถามเพศกับห้อง
** สำหรับความคิดเรามันบ้าบอมากเราป่วยไม่สบายแต่ต้องยังมานั่งตอบคำถามกวนประสาทแบบนี้ ก่อนหน้านี้มีครั้งหนึ่งเราแค่ทำงานผิดนิดเดียวแต่คำพูดแกที่แกพูดว่า " พี่รับเธอเข้ามาทำงานหรอ พี่จำไม่ได้ ไม่ได้อยู่ในสมองพี่เลย ตอนนั้นเลด้าพี่คงพังมาก " มีอีกประโยคที่เราคิดว่าจะไม่ทนแล้วคือ " ความคิดเธอแปลกไม่เหมือนชาวบ้าน เธอโตมายังไง พ่อแม่เอาไรให้เธอกินตอนเด็ก " เพียงแค่เราเสนอแนวคิดไม่เหมือนเขาแต่ดูสิ่งที่หัวหน้าพูดเรารับไม่ได้ที่ต้องพูดถึงพ่อแม่ พูดเสร็จก็หัวเราะ เพื่อนร่วมงานอีกสองคนก็แอบหัวเราะ เราไม่โอเครมากเลยที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้ นี่ไม่ใช่ครั้งสองครั้ง แต่โดนมาตลอด ส่งนเพื่อนร่วมงานอีกสองคนชอบประจบหัวหน้าต่อหน้าอีกอย่างละลับหลังอีกอย่าง เวลาเราทำผิดพูดเสียงดังแต่ตัวเองทำผิดพูดเบากลบเกลื่อนความผิดตัวเอง ชอบประจานให้หัวหน้าได้ยิน บางทีต่อหน้าหัวหน้าตั้งใจทำงานพอหัวหน้าออกไปเท่านั้นแหละจับมือถือมาเล่นไม่ทำงานเลยแล้วบ่นว่างานเยอะงานหนัก โยนงานมาให้เรา เราเป็นน้องเวลาพูดหรืออธิบายก็ไปฟ้องหัวหน้าว่าเราชอบเถียงไม่ฟังที่สอน แต่เวลาสองคนนั้นทำงานผิดหัวหน้าพูดต่างจากเรามากพูดแบบกลัวเสียใจเพราะสองคนนั้นเป็นลูกรักชอบประจบ **
ตอนนี้เราคิดจะลาออกที่นี่เพราะเราทนไม่ไหวกับสภาพแวดล้อมแบบนี้ แต่ก็รู้ว่ามันมีคนแบบนี้อยู่ทุกมี่ แต่ที่นี่เรารับไม่ได้จริงๆ เราเลยจะลาออกเพราะเราคิดว่าถึงเราตายบริษัทก็หาคนแทนได้ ห่วงสุขภาพจิตดีกว่า