ว่าด้วยเรื่อง "ชีวิตที่เคยชินกับการอยู่คนเดียว"

ใครหลายคนในที่นี้อาจจะ "มีชีวิตที่เคยชินกับการอยู่คนเดียว"
  >>ไปไหนมาไหนคนเดียว
  >>เที่ยวคนเดียว
  >>ดูหนังคนเดียว
  >>กินข้าวคนเดียว
มานานจนเป็นเรื่องปกติ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองเหงา หรือต้องหาใครสักคนแต่อย่างใด เรารู้สึกว่าเราสามารถใช้ชีวิตได้อย่างมีความสุขดี

แต่ในบางครั้งเราก็แอบที่จะคิดไม่ได้ว่า...มันจะดีกว่ามั๊ย ?
  >>ถ้านั่งกินข้าว...แล้วเงยหน้าไปแล้วไม่เจอเก้าอี้ที่ว่างตรงหน้าเรา
  >>เวลาไปดูหนัง...แล้วมีใครสักคนมานั่งข้างๆแทนทีคนแปลกหน้าที่เราไม่รู้จัก
  >>เวลาไปเที่ยว...แล้วมีคนที่ไม่ว่าจะไปเที่ยวไหนไปกัน
  >>เดินทางไปใหนไกลๆ...แล้วมีคนนั่งข้างๆพูดคุยตลอดการเดินทาง
หรืออย่างน้อยๆมีใครสักคนให้โทรหาในเวลาที่อยู่ห่างไกลกัน...นั้นมันก็เป็นแค่ข้อสงสัยในบางที

หากเราอยู่คนเดียวแล้วมีความสุข เราจะจำเป็นต้องมีใครอีกมั๊ย หรืออาจจะมีบ้างไหมใครสักคนที่กำลังรู้สึกและสงสัยคล้ายๆกันว่า "ชีวิตเราเต็มและพอดีแล้ว" หรือลึกในใจเรากำลัง "ขาดและรอคอย" ใครบางคนอยู่กันแน่ ???
_____________________________________________