บนถนนเส้นหนึ่งที่ชื่อว่า
"ถนนแห่งความรัก" กำลังมีผู้ชายคนหนึ่งเดินทางมาพร้อมกับ
"ความเหงา"
ผู้ชายคนนั้นจึงถามความเหงาว่า: ความเหงาเอ๋ย ทำไมฉันถึงเหงาขนาดนี้
ความเหงาจึงตอบว่า: อาจจะเป็นเพราะเจ้าต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้างรึเปล่า
ผู้ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: ใช่สินะ! ฉันคงต้องหาใครสักคนมาอยู่เคียงข้างฉันเสียแล้ว
เขาจึงปล่อยให้ความเหงาเดินจากเขาไป และแล้วเขาก็เดินต่อไปบนถนนแห่งความรักจึงไปพบกับ
"ความหวัง"
ผู้ชายคนนั้นจึงถามความหวังว่า: ความหวังเอ๋ย ตอนไหนฉันถึงจะพบกับความรักสักที
ความหวังจึงตอบว่า: ไม่รู้สิ! เจ้าคงต้องรอไปอีกสักพักมั้ง
ผู้ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: ฉันคงรอความรักนั้นไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันไม่รู้จะรอไปเพื่ออะไร จะรอไปอีกนานแค่ไหน ใครจะมารักคนอย่างฉันจริงๆจังๆสักที
เขาจึงปล่อยให้ความหวังเดินจากเขาไป และแล้วเขาก็เดินต่อไปบนถนนแห่งความรักจึงไปพบกับ
"ความทุกข์"
ผู้ชายคนนั้นจึงถามความทุกข์ว่า: ความทุกข์เอ๋ย ทำไมฉันถึงต้องมาทุกข์เพราะความรักเช่นนี้
ความทุกข์จึงตอบว่า: อาจจะเป็นเพราะเจ้าคาดหวังกับความรักที่สวยงามมากจนเกินไป จนลืมคิดถึงความผิดหวังที่เกิดขึ้นกับความรักด้วย
ผู้ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: งั้นเหรอความทุกข์! (แล้วเขาก็ก้มหน้าร้องไห้)
เขาจึงปล่อยให้ความทุกข์เดินจากเขาไป และแล้วเขาก็เดินมาจนสุดเส้นทาง
"ถนนแห่งความรัก" เขาได้มาพบกับ
"ความสุข" (แต่ครั้งนี้เขากลับไม่ถามถึงเรื่องความรักเหมือนครั้งก่อนๆ ได้แต่ก้มหน้าและร้องไห้)
ความสุขจึงตะโกนถามชายคนนั้นไปว่า: ที่เจ้าร้องไห้เพราะเจ้ากำลังเสียใจกับความรักอยู่ใช่มั้ย(ชายคนนั้นไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าขึ้นๆลงๆ)
ความสุขจึงถามชายคนนั้นต่อไปว่า: แล้วตอนนี้เจ้ายังจะตามหาความรักอีกอยู่หรือมั้ย
ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: ฉันไม่อยากจะตามหาความรักนั้นอีกแล้ว เพราะฉันไม่อยากคาดหวังกับความรักที่เกิดขึ้นอีก และฉันก็เหนื่อยกับการวิ่งไล่ตามหาความรักที่ดูเหมือนจะไร้จุดหมายสำหรับฉันอีกต่อไป
ความสุขจึงกล่าวขึ้นมาว่า: เจ้าเช็ดน้ำตาของเจ้าแล้วเงยหน้าขึ้น หันมามองที่ฉันสิ แล้วฉันจะบอกเจ้าว่าความรักที่เจ้าตามหานั้นมันอยู่ที่ไหน(ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองที่ความสุข)
ความสุขจึงกล่าวต่อไปว่า: ที่จริงแล้วเจ้าไม่ต้องไปตามหาความรักให้มันยากหรอก เพราะความรักอยู่กับเจ้าตั้งแต่ที่เจ้าเดินเข้ามายังถนนสายแห่งความรักนี้ แต่ที่เจ้ามองไม่เห็นความรักนั้นสักที เพราะเจ้ายังมัวแต่ตั้งความหวังและสร้างเงื่อนไขมาปิดกั้นความรักนั้น เจ้าลองมองไปที่พื้นถนนนั้นสิ เห็นมั้ยว่าตลอดเวลาที่เจ้าเดินเข้ามาถนนเส้นนี้มันยังอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอมา คอยเป็นเพื่อนนำพาให้เจ้ามาหาข้าไง
ผู้ชายคนนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า: แล้วยังไงหละความสุข ฉันงงไปหมดแล้ว
ความสุขจึงกล่าวต่อไปว่า: ที่เจ้างง เพราะเจ้ายังมองไม่เห็นคุณค่าของถนนเส้นนี้ไง ตราบใดที่เจ้ามองเห็นคุณค่าของถนนเส้นนี้ เจ้าก็จะรู้ว่าใครที่อยู่เคียงข้างเจ้ามาโดยตลอดในยามที่เจ้าพบกับ "ความเหงา" "ความหวัง" "ความทุกข์" และ"ความสุข" ก็คือตัวข้าเอง
...ที่เจ้ามองไม่เห็น...ไม่ใช่มันไม่มี...แต่เจ้ามัวแต่หา...จนลืมมองเห็นคุณค่า...ที่เจ้ามีมันมาโดยตลอด...
ความสุขจึงถามชายคนนั้นต่อไปว่า: เจ้าคงจะรู้แล้วนะว่าความรักที่เจ้าตามหามาโดยตลอด มันดูเหมือน "เป็นเพียงแค่พื้นถนนที่เจ้าเอาไว้เหยียบย่ำและมองมันว่าไร้ค่า แต่เจ้าหารู้ไหมว่ามันมีค่าตลอดเวลาที่เจ้าเดินเข้ามาบนถนนสายแห่งความรักนี้"
เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า: เราอย่ามองข้ามความรักจากคนที่อยู่เคียงข้างเรามาโดยตลอด
#คำฅนเขียน
"ถนนแห่งความรัก"
ผู้ชายคนนั้นจึงถามความเหงาว่า: ความเหงาเอ๋ย ทำไมฉันถึงเหงาขนาดนี้
ความเหงาจึงตอบว่า: อาจจะเป็นเพราะเจ้าต้องการใครสักคนอยู่เคียงข้างรึเปล่า
ผู้ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: ใช่สินะ! ฉันคงต้องหาใครสักคนมาอยู่เคียงข้างฉันเสียแล้ว
เขาจึงปล่อยให้ความเหงาเดินจากเขาไป และแล้วเขาก็เดินต่อไปบนถนนแห่งความรักจึงไปพบกับ"ความหวัง"
ผู้ชายคนนั้นจึงถามความหวังว่า: ความหวังเอ๋ย ตอนไหนฉันถึงจะพบกับความรักสักที
ความหวังจึงตอบว่า: ไม่รู้สิ! เจ้าคงต้องรอไปอีกสักพักมั้ง
ผู้ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: ฉันคงรอความรักนั้นไม่ได้อีกแล้ว เพราะฉันไม่รู้จะรอไปเพื่ออะไร จะรอไปอีกนานแค่ไหน ใครจะมารักคนอย่างฉันจริงๆจังๆสักที
เขาจึงปล่อยให้ความหวังเดินจากเขาไป และแล้วเขาก็เดินต่อไปบนถนนแห่งความรักจึงไปพบกับ"ความทุกข์"
ผู้ชายคนนั้นจึงถามความทุกข์ว่า: ความทุกข์เอ๋ย ทำไมฉันถึงต้องมาทุกข์เพราะความรักเช่นนี้
ความทุกข์จึงตอบว่า: อาจจะเป็นเพราะเจ้าคาดหวังกับความรักที่สวยงามมากจนเกินไป จนลืมคิดถึงความผิดหวังที่เกิดขึ้นกับความรักด้วย
ผู้ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: งั้นเหรอความทุกข์! (แล้วเขาก็ก้มหน้าร้องไห้)
เขาจึงปล่อยให้ความทุกข์เดินจากเขาไป และแล้วเขาก็เดินมาจนสุดเส้นทาง"ถนนแห่งความรัก" เขาได้มาพบกับ"ความสุข" (แต่ครั้งนี้เขากลับไม่ถามถึงเรื่องความรักเหมือนครั้งก่อนๆ ได้แต่ก้มหน้าและร้องไห้)
ความสุขจึงตะโกนถามชายคนนั้นไปว่า: ที่เจ้าร้องไห้เพราะเจ้ากำลังเสียใจกับความรักอยู่ใช่มั้ย(ชายคนนั้นไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้าขึ้นๆลงๆ)
ความสุขจึงถามชายคนนั้นต่อไปว่า: แล้วตอนนี้เจ้ายังจะตามหาความรักอีกอยู่หรือมั้ย
ชายคนนั้นจึงตอบกลับไปว่า: ฉันไม่อยากจะตามหาความรักนั้นอีกแล้ว เพราะฉันไม่อยากคาดหวังกับความรักที่เกิดขึ้นอีก และฉันก็เหนื่อยกับการวิ่งไล่ตามหาความรักที่ดูเหมือนจะไร้จุดหมายสำหรับฉันอีกต่อไป
ความสุขจึงกล่าวขึ้นมาว่า: เจ้าเช็ดน้ำตาของเจ้าแล้วเงยหน้าขึ้น หันมามองที่ฉันสิ แล้วฉันจะบอกเจ้าว่าความรักที่เจ้าตามหานั้นมันอยู่ที่ไหน(ผู้ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นแล้วหันไปมองที่ความสุข)
ความสุขจึงกล่าวต่อไปว่า: ที่จริงแล้วเจ้าไม่ต้องไปตามหาความรักให้มันยากหรอก เพราะความรักอยู่กับเจ้าตั้งแต่ที่เจ้าเดินเข้ามายังถนนสายแห่งความรักนี้ แต่ที่เจ้ามองไม่เห็นความรักนั้นสักที เพราะเจ้ายังมัวแต่ตั้งความหวังและสร้างเงื่อนไขมาปิดกั้นความรักนั้น เจ้าลองมองไปที่พื้นถนนนั้นสิ เห็นมั้ยว่าตลอดเวลาที่เจ้าเดินเข้ามาถนนเส้นนี้มันยังอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอมา คอยเป็นเพื่อนนำพาให้เจ้ามาหาข้าไง
ผู้ชายคนนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า: แล้วยังไงหละความสุข ฉันงงไปหมดแล้ว
ความสุขจึงกล่าวต่อไปว่า: ที่เจ้างง เพราะเจ้ายังมองไม่เห็นคุณค่าของถนนเส้นนี้ไง ตราบใดที่เจ้ามองเห็นคุณค่าของถนนเส้นนี้ เจ้าก็จะรู้ว่าใครที่อยู่เคียงข้างเจ้ามาโดยตลอดในยามที่เจ้าพบกับ "ความเหงา" "ความหวัง" "ความทุกข์" และ"ความสุข" ก็คือตัวข้าเอง
...ที่เจ้ามองไม่เห็น...ไม่ใช่มันไม่มี...แต่เจ้ามัวแต่หา...จนลืมมองเห็นคุณค่า...ที่เจ้ามีมันมาโดยตลอด...
ความสุขจึงถามชายคนนั้นต่อไปว่า: เจ้าคงจะรู้แล้วนะว่าความรักที่เจ้าตามหามาโดยตลอด มันดูเหมือน "เป็นเพียงแค่พื้นถนนที่เจ้าเอาไว้เหยียบย่ำและมองมันว่าไร้ค่า แต่เจ้าหารู้ไหมว่ามันมีค่าตลอดเวลาที่เจ้าเดินเข้ามาบนถนนสายแห่งความรักนี้"
เรื่องนี้สอนให้เรารู้ว่า: เราอย่ามองข้ามความรักจากคนที่อยู่เคียงข้างเรามาโดยตลอด
#คำฅนเขียน