ต้องยอมรับว่า ตั้งแต่ปี 2017 ที่ปาร์คซังโฮเริ่มคุมทีมชาติเวียดนามใช้เวลา 3 ปี พัฒนาทีมชาติเวียดนามจนเป็นที่กล่าวถึง เข้ารอบ 8 ทีม เอเชี่ยนคัพ คว้าแชมป์ AFF เข้ารอบชิง u23 2018 คว้าแชมป์ซีเกมส์ ด้วยสไตล์การเล่นรับแล้วโต้ อาศัยการบีบเพลส ปะทะหนัก รอจังหวะฉาบฉวย ขณะที่นักเตะเวียดนามเองมีจุดเด่นที่ความแข็งแกร่งของร่างกาย การเบียดปะทะอาจจะมีตุกติกบ้าง ขณะที่ไทยผลงานกับไม่ค่อยดีจนกระทั่ง ไทยได้ อากิระ นิชิโนะเข้ามาคุมทีม ภายในระยะเวลา 5-6 เดือน ถึงแม้จะตกรอบแรกซีเกมส์ แต่รูปแบบการเล่นของทีมชาติไทยก็เปลี่ยนไปเห็นได้ชัดเจนคือการครองบอล % ครองบอลสูงการ pass บอลสูง เพลสซิ่งสไตล์ญี่ปุ่น แน่นอนนักเตะไทยความสามารถเฉพาะตัวดี แต่จุดด้อยคือความแข็งแกร่งของร่างกาย กล้ามเนื้อที่เป็นรองเวียดนาม แต่การเล่น u23 ชิงคัดไปโอลิมปิคครั้งนี้ถึงเราจะได้เปรียบบ้างในความเป็นเจ้าภาพ แต่รูปแบบการเล่นก็ได้แสดงให้เห็นว่าการครองบอลไทยถึงจะเจอทีมที่เหนือกว่า % ครองบอลก็ไม่ได้เป็นรอง มากกว่าคู่แข่งทุกเกมส์ โอกาสยิงก็มาก เรียกว่าไทยกับเวียดนามนี่สไตล์บอลคนละทางกันเลย คิดว่าในระยะยาว สไตล์บอลไทยหรือเวียดนามจะยืนระยะในระดับเอเชียได้ดีกว่ากันครับ
ไทย vs เวียดนาม อาจารย์โนะ vs ปาร์คซังโฮ ผลลัพธ์สุดท้ายจะเป็นเช่นไร