มีคำพูดอะไรของคนรอบตัวในอดีตที่คุณไม่ลืม หรือนึกถึงแล้วสะดุดบ้างมั๊ยครับ

ขณะที่ผมกำลังฟังเพลงตอนเลิกงาน ผมก็นึกย้อนกลับไปในอดีตสมัยประถม 
ณ รร ประถมแห่งหนึ่ง
ผมมีเพื่อนคนหนึ่งชื่อ ชิม ซึ่งเป็นเด็กเรียน ในสมัยนั้นเป็นวัยที่เริ่มพูดคำหยาบ (ประมาณ ป.2)
ซึ่งผมก็ได้เริ่มพูดกับเพื่อน ( -ึง และ -ู)  แต่ทว่าท่ามกลางวงสนทนา ผมไม่เห็นชิมเอื้อนเอ่ยออกมาแม้แต่คำเดียว 
ผมเลยได้ไปถามเขาถึงเหตุผล และคำตอบของเขาก็ได้สลักลงในใจของผมจนถึงทุกวันนี้
ผม: ชิมๆทำไมไม่พูดคำหยาบเลยอะ เพื่อนกันเองทั้งนั้น
ชิม:---------------ไม่เอาหรอก มันไม่ใช่วิสัยของเรา----------------
คุณพระ! ในตอนนั้นผมไม่ได้อะไรกับคำพูดนี้หรอก แต่ในเวลานี้ผมรู้สึกทึ่งกับระบบความคิดของชิมมาก เด็ก ป.2 นะครับ ป.2 ต้องถูกเลี้ยงดูมาดีและมีคุณภาพขนาดไหน ถึงจะพูดคำๆนี้ออกมากับเด็กถ่อยๆอย่างผมในวัยนั้นได้ 

สุดท้ายนี้ นี่เป็นเรื่องราวที่ผมอยากแชร์ และผมอยากจะฝากบอกกับชิม ไม่ว่าเขาจะได้อ่านหรือไม่ก็ตามว่า "ขอบคุณมากๆนะ เพราะคำพูดนี้ผมเลยใส่ใจกับมารยาทและคำพูดมาก ขอบคุณที่ขัดเกลาผมด้วยคำพูดเล็กๆนี้ ขอบคุณจริงๆ"

ด้วยความคิดถึง จากเพื่อนแว่น