•เมื่อนั้น ท้าวกะหมังกุหนิงเรืองศรี จึงถอดโกลนโจนจากพาชี ภูมีไม่ยังรั้งรา ทรงกระบีรำเคียงร่าย ประปรายปลายกระบีแล้วให้ท่า กระหยับหันผันหลังออกมา แล้วกลับหน้าจ้วงโจมเข้าฟันแทง

•เมื่อนั้น พระสุริย์วงศ์เทวากล้าแข็ง กลับกระบี่ให้ท่าเปลี่ยนแปลง ต่อแย้งย่างเท้าเข้าชิด แทงต้องระตูแล้วฟันซ้ำ ไม่ชอกชำผิวหนังแต่สักหนิด ต่างทรงศักดาวราฤทธิ์ เลี้ยวไล่ตามติดต้านทาน

•เมื่อนั้น ท้าวกะหมังกุหนิงห้าวหาญ แกว่งกระบีผัดผันประจัญบาน ไม่ย่อท้อต่อต้านราญรบ แทงทะลวงจ้วงฟันทันที ระเด่นมนตรีหลีกหลบ กระบี่ต่อกระบี่ตีกระทบ เป็นประกายกลุ้มกลบกันไปมา

•เมื่อนั้น ระเด่นมนตรีใจกล้า เห็นระตูต่อตีมีศักดา คงทั้งศัสตราอาวุธ ท่วงหนีทีไล่ไวว่อง เพลงกระบี่ตีคล่องเป็นที่สุด ยากที่ใครจะรอต่อยุทธ์ เป็นบุรุษผู้หนึ่งในแดนไตร จำกูจะสังหารผลาญด้วยกริช ซึ่งเทเวศร์ประสิทธิ์ประสาทให้ คิดพลางชักกริชฤทธิไกร แล้วร้องว่าไปมิได้ช้า ดูก่อนระตูภูมี เพลงกระบี่ตีกันจนสิ้นท่า ต่างคนไม่แพ้ฤทธา เรามารำกริชสู้กัน ว่าพลางทางถอดกริชกราย  เยื้องย้ายร่ายรำบิดผัน กวักพระหัตถ์ตรัสเรียกระตูพลัน พระทำทีเย้ยหยันไพรี