คือจขกทยังสงสัยในประเด็นเรื่องการพิจารณากายไม่ว่าจะพวกอสุภะในกรรมฐาน40หรือพวกนวสีปฏิกูรมนสิการในฐานกายที่เจาะรายละเอียดลงลึกตรงนี้ในฐานกายเนี่ยส่วนใหญ่เหมาะกับคนจริตประเภทไหนกันครับ พวกพิจารณากายอาจจะแบบจิ้นหรือใช้ตาในใช้ญาณทัสสนะให้เห็นเป็นปฏิภาคนิมิตพิจารณาด้วยสติสัมปชัญญะลงในไตรลักษณ์ให้เห็นกายเน่าเหม็นไม่มีแก่นสารเนี่ยเหมาะกับคนแบบไหน เหมาะกับคนที่หลงในร่างกายไม่เห็นโทษของมันเหรอครับแบบรักสวยรักงามอะไรงี้ไม่เห็นโทษว่ามันต้องแตกดับมันสกปรกเหรอ เพราะบางคนไม่ได้ยึดติดในร่างกายมากรู้อยู่แล้วว่ากายต้องพังไม่ได้สะอาดแต่เหมือนเขาจะยังแบบคุมจิตให้ปกติแบบไม่หวั่นไหวไม่อาลัยยากคือจริตเขาอาจไม่ได้ยึดติดกับร่างกายมาก แต่ไปยึดติดพวกสิ่งภายนอกพวกนามธรรมสิ่งของต่างๆความสุขจากสิ่งต่างๆถึงแม้แต่คนรักก็ไม่ได้ยึดติดความสวยแต่ยึดติดที่เขาเอาใจ บางคนเหมือนพิจารณากายไม่ได้ผลเหมือนเขาไม่ได้ยึดติดความสวยงามความยั่งยืนของกายโดยตรงบางคนอาจรู้อยู่แก่ว่าต้องตายไม่มีอะไรสวยงามแต่ใจยังตัดไม่สนิทอะไรแบบนี้ สรุปว่าในการภาวนาส่วนนี้การพิจารณากายเหมาะกับคนแบบไหนกันแน่ มันเกี่ยวกับเรื่องทิฏฐิจริตกับตัณหาจริตไหมครับ

ปล.คือบางคนนี่พิจารณากายแบบเจาะลึกอย่างที่ว่าแล้วเหมือนจิตมันตันๆรุ้สึกจืดชืดจิตไม่เดินมันเหมือนไม่ได้ผลกับเขา เหมือนว่าจริตเขาไม่ใช่คนหลงร่างกายยังไงอย่างงั้น