ชีวิตเราเหมือนจะดีพร้อม ติดแค่เรื่องแม่ที่เป็นปมมาตลอดชีวิต เราเรียนจบระดับปริญญาโทต่างประเทศคณะที่มีเกียรติมาก แต่ต้องบอกก่อนนะคะว่าเรามีทุกวันนี้เพราะพ่อ พ่อสอนเราผลักดันเราแต่เรื่องดีๆ ตรงข้ามกับแม่ที่สอนแต่เรื่องแย่ๆจนเราเคยเสียผู้เสียคนมาแล้ว แม่มีค่านิยมทุกอย่างเหมือนในละครน้ำเน่า ทั้งที่บ้านเรามีฐานะ แต่แม่จะป้อนความคิดให้เราจับผชรวยๆเสมอ ตอนเราอยู่มัธยมแม่ก็คอยเสี้ยมให้เราคุยกะคนแก่กว่าเยอะๆขอแค่มีรถหรูคือพอ เราไม่มองเด็กวัยเดียวกันเลยเพราะแม่บอกว่าพวกนั้นไม่มีเงิน แม่ยุให้ผชซื้อเพชรให้เรา แต่ไม่ได้เอาตัวเข้าแรกนะคะ ซึ่งแม่จะสอนให้เอาของจากผชให้มากที่สุด ซึ่งมันก็เป็นเรื่องไม่ดี สมัยนั้นเราโดนคนมองแย่แต่เพราะแม่คอยบอกว่ามันดี เราก็เลยวนเวียนกะคนมีเงินที่นิสัยไม่ดีมากมาย ช่วงชีวิตนั้นเราปั่นป่วนมาก โดนผชทวงของโดนแกล้ง ชีวิตวัยรุ่นเราเสียไปเลยเพราะคอยทำตามที่แม่บอก ทั้งที่เราเป็นเด็กเรียนดีเรียนได้ที่1และได้ทุน เข้ามหาลัยดังคณะดีๆ แต่แม่ไม่เคยชมเราเรื่องนี้เลย จะคอยถ่ม
ตลอดเวลา เช่นพอเราสอบเสร็จกลับบ้านได้คะแนนดี แม่ก็ต้อนรับด้วยคำพูดว่า เป็นไงสอบตกล่ะสิ(เค้าคิดแง่ร้ายกะเราเสมอ) ช่วงไหนเรานั่งเฉยๆอยู่บ้านก็จะแซะเราว่าขึ้นคานแล้วมั้งไม่มีใครชวนไปไหน จนบางทีเราต้องหาเรื่องไปนอกบ้านเพราะเบื่อที่โดนแซะตลอดเวลา ตอนเราทำโทเมืองนอกเราเรียนหนักและเครียดมาก พ่อโทรให้กำลังใจเรา แต่ประโยคแรกที่แม่พูดคือ เป็นไงหนุ่ม(ประเทศนั้น)มาจีบมั้ย? เราน้ำตาแตกเลย แม่ไม่เคยสนใจเรื่องอื่นของเราจริงๆ ด่าเราโง่เง่าที่ปฏิเสธคนที่มาจีบ แต่พี่สาวเราเป็นทีมเดียวกะแม่ โดนแม่ยุให้รีบแต่งสุดท้ายก็เลิกและปัจจุบันก็ยังยุให้ไปเดทกะผชไม่ซ้ำหน้าทุกวัน สนับสนุนถึงกับช่วยแต่งตัว ส่วนเราเป็นคนติดบ้านทำอาหารเลี้ยงหมา ก็จะโดนด่าทุกวัน ว่าออกไปเที่ยวกะผชยังดีกว่า เรามีคนมาจีบตลอดและมีแฟนแต่เราไม่ยึดติด เราแค่อยากมีแบ็คเป็นครอบครัวที่อบอุ่นไม่ใช่คอยไล่เราไปหาผชแบบนี้ เราเครียดจนไปปรึกษาจิตแพทย์ซึ่งหมอบอกว่าทางแก้คือให้แม่มาคุยกะหมอไม่ก็ให้เราย้ายออก แต่เราสงสารพ่อ เราเป็นครอบครัวเดียวของเค้า เค้าไม่ได้ผิดอะไรที่บ้านจะต้องแตก แต่เราไม่มีความสุข แม่ด่าเราแต่เราต้องทน พอเถียงแล้วทะเลาะกันแม่จะใช้อาวุธค่ะ บางทีคว้ารัยได้ก็ปาใส่เราเลย เคยเอามีดไล่เราวิ่งหนีออกจากบ้านหลายครั้ง ทั้งที่หน้าที่การงานหน้าตาทางสังคมเราถือว่าดีมาก แต่กลับมีชีวิตครอบครัวแปลกๆแบบนี้ วันรับปริญญาโทเราที่เมืองนอกเค้าก็เอาแต่บ่นจนเราน้อยใจ หลังเลิกพิธีเราร้องไห้น้อยใจที่เค้าเอาแต่บ่นในงานเรา เค้าไม่ปลอบแต่กลับพังของในห้องพักเอามีดไล่เราต้องออกไปนอนในรถท่ามกลางหิมะ ทั้งร้องไห้ทั้งหนาวสั่นถึงเช้าจนพ่อมาตาม ซึ่งเราไม่เคยพูดคำหยาบหรือสู้กลับ จนเราเก็บกดและเกลียดเค้า จะว่าเราเนรคุณก็ได้แต่เราไม่อยากมีแม่แบบนี้(ไม่ใช่วัยทองนะคะ เค้าเป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเด็ก ตอนเรา7ขวบเคยเอาปืนมาขู่เรา และแม่ไม่เคยเลี้ยงเราตอนเด็กนะคะเรามีพี่เลี้ยง) เค้าบอกอยู่เรื่อยๆว่าเค้าเกลียดเราและรักแต่พี่สาวเราเพราะเข้าขากะเค้า มุมดีๆของเค้าก็มีที่ซื้อข้าวของแพงๆให้เรา แต่เทียบกะเรื่องร้ายๆที่เราเจอ เราไม่สามารถให้อภัยได้เลยนอกจากจะไม่คิดแค้น ทั้งที่เราก็ให้เงินเค้าทุกเดือน ไม่เคยขอตังเค้ามาหลายปีแล้ว การที่เราไม่อยากทนอยู่กับแม่ตัวเองยังไงถือว่าอกตัญญูมั้ยคะ
มีแม่ร้ายยิ่งกว่าในละคร ผิดมั้ยที่จะอกตัญญู