บางความกดดันมันก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ค่ะ

หนูเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ย้ายมาเรียนมัธยมที่กรุงเทพ กำลังจะเข้ามหาลัย พิจารณาจากคะแนนตอนนี้ ก็น่าจะติดแล้วค่ะ 
แต่ปัญหาอยู่ที่ชีวิตหลังจากนี้ค่ะ ระหว่างรอมหาลัยเปิดภาคเรียน พ่อหนูจะให้หนูไปดูงานธุรกิจที่บ้านค่ะ 

พ่อกับแม่หนูเปิดธุรกิจด้วยกันค่ะ ทะเลาะกันหนักมาก มีแนวคิดไม่ตรงกันเลย แต่ส่วนใหญ่พ่อจะมีอำนาจในการตัดสินใจมากกว่าแม่ค่ะ  พนักงานบริษัทก็จะแบ่งเป็นสองฝ่าย ฝ่ายเกลียดพ่อ กับเกลียดแม่ บรรยากาศการทำงานเลยตรึงเครียด ถึงแม้จะประสบการสำเร็จเสมอมาก็ตามค่ะ ตอนเด็กๆ พ่อกับแม่จะทะเลาะกันทุกครั้งที่หนูหลับ แต่จริงๆแล้วหนูไม่ได้หลับ หนูต้องกลั้นเสียงร้องไห้ทุกครั้ง ร้องไห้แทบจะทุกวันเลยค่ะ ไม่มีความสุขเลย ถึงมีก็น้อยมาก
พอมาเรียนกรุงเทพ อยู่คนเดียว หนูมีความสุขมาก หนูร้องไห้ให้กับแต่เรื่องเรียนเท่านั้น จนตอนนี้หนูกลัวที่จะกลับไปสู่จุดเดิม ต้องร้องไห้อีก 

และหนูมีน้องสาวหนึ่งคนค่ะ กำลังลาออกจากโรงเรียนตอนมอสามเนื่องจากปัญหาทางสุขภาพที่หนักมาก 

หนูแค่รู้สึกเหนื่อยค่ะ หนูรู้สึกว่าหนูต้องแบกรับทุกอย่าง แต่ยังไงหนูก็ต้องกลับต่างจังหวัด ถ้าหนูไม่กลับ ใครจะปลอบแม่ตอนร้องไห้ ใครจะช่วยแม่ดูแลน้อง 
ใครจะช่วยปลอบใจพ่อ หนูรู้สึกผิดและเห็นแก่ตัวที่มีความสุขอยู่กรุงเทพคนเดียว หนูรู้สึกว่าตัวเองไม่สมควรที่จะมีความสุขค่ะ แต่หนูก็กลัวที่จะต้องร้องไห้ทุกวันอีก กลัวที่จะต้องทำงานในบรรยากาศที่อึดอัด 

จากปัญหาหนูทั้งหมด หนูรู้ว่าหนีไปคงไม่ได้ทำให้หนูมีความสุขที่แท้จริง การเผชิญหน้ากับปัญหาเป็นสิ่งที่ควรทำ ในเมื่อปัญหาหนูแก้ไม่ได้ พ่อกับแม่หนูไม่มีทางจะมีแนวคิดที่ตรงกัน น้องหนูไม่สามารถกลับมาเรียนต่อได้ หนูอยากถามหาวิธีอยู่ร่วมกับปัญหาให้มีความสุขค่ะ หนูไม่อยากจะมานั่งร้องไห้เหมือนแต่ก่อนแล้ว ทำยังไงให้อยู่กับสถานการณ์เหล่านี้ได้แล้วยังคงยิ้มได้ หรือมีวิธีบรรเทาปัญหามั้ยคะ