เรากับแฟนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ค่ะเริ่มแรกเราเป็นรูมเมทกันตอนเรียนมหาลัยค่ะตอนแรกเค้าเข้ามาจีบเราก่อน คุยไปคุยมาพอเริ่มรู้สึกดีมากขึ้นเราเลยขอเค้าเป็นแฟนตอนนั้นที่เริ่มคบกันตอนปี 1 ปกติเราจะไม่คบคนที่มาจีบเราก่อนนะคะแต่พออกหักจากคนที่เราไปจีบก่อนมากๆเลยลองเปิดใจดูเพราะคิดว่าลองรักคนที่เค้ารักเราบ้างน่าจะเวิร์ค ตลอดเวลาที่คบกันเค้าดีมากเข้ากันได้ทุกอย่างจะทะเลาะกันไม่เกิน 1 วัน มีปัญหาอะไรจะรีบเคลียร์ให้จบวันนั้นเลยถ้าเต็ม 100 เราจะให้เค้า 200 อยากได้อะไรหาให้หมด จนไม่คิดเลยว่าวันนึงต้องเลิกกันเพราะแฟนคนนี้คบนานที่สุดแล้ว ก็คบกันไปได้ถึงปีที่สองช่วงปิดเทอมเค้ามีแพลนไปเรียนภาษาที่จีน ส่วนเราก็มีแพลนไปอเมริกาช่วงปิดเทอมเป็นครั้งแรกที่ต้องห่างกัน เค้าก็บอกว่าเนี่ยมีพี่ผู้ชายคนนึงมาจีบแต่คนที่มาจีบมีแฟนแล้วนะ เราก็เลยเออคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงมั้งด้วยความไว้ใจก็เลยคิดว่าต่างคนต่างเก็บเกี่ยวประสบการณ์ให้เต็มที่ถ้ามันนั่งกังวลกันไม่ต้องทำอะไรพอดี พอเปิดเทอมก็กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิม ลืมบอกไปว่าเราเช่าหออยู่ด้วยกันตั้งแต่ปี 1 จนเรียนจบ หลังจากกลับมาเจอกันตอนเปิดเทอมมีอยู่คืนนึงเราตื่นขึ้นมาประมาณตี 5 นึกยังไงไม่รู้ไปหยิบโทรศัพท์เค้าขึ้นมาดูไปเจอแชทเค้ากับคนที่มาจีบที่บอกว่ามีแฟนแล้วนั่นแหละคุยกันหวานมากว่าเออเนี่ยเดี๋ยวพี่บินไปหานะ คิดถึงจังนั่นนู่นนี่ ตอนนั้นเราช็อคมาก ช็อคที่พี่คนนั้นมีแฟนแล้วยังกล้ามาจีบและช็อคกับแฟนเราซึ่งเราไว้ใจมากทำกับเราแบบนี้ พอแฟนเราตื่นมาก็ทะเลาะกันจนหมดวันเราก็พยายามเอาเบอร์แฟนเราติดต่อพี่คนนั้นแต่ก็ไม่รับเพราะเราอยากเคลียร์ว่ายังไง แต่ก็ติดต่อไม่ได้และเราตัดสินใจว่าจะกลับไปทบทวนอะไรที่บ้านสักพักเค้าก็ตามเรากลับบ้านมาง้อสุดท้ายเราก็ให้อภัยเค้าและกลับมาคบกันเพราะคิดว่าทำฟอร์มโกรธไปแต่ในใจก็ให้อภัยเค้าไปแล้วตั้งแต่วันแรกอยู่ดี
หลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆจนถึงตอนปี 3 เค้าต้องไปฝึกงานเทอมนึงเลยที่กทม.เราก็แอบเครียดเพราะต้องคิดถึงเค้าแน่ๆเลยละต้องห่างกันอีกครั้งแต่ช่วงนั้นก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีมีเฟสไทม์หากันทุกครั้งที่ว่าง จนมาถึงปีสี่ปุ้บเค้าก็ได้งานหลังจากฝึกงานเลยส่วนเราตัดสินใจว่าขอไปเมกาอีกรอบสักสามเดือนกลับมาค่อยคิดว่าจะไปทำงานอะไรต่อก็เป็นอีกช่วงที่ต้องห่างกัน เค้าก็เริ่มงานใหม่เราก็อยู่เมกาต่างคนต่างใช้ชีวิตไปเลยรู้สึกถึงระยะห่างพอกลับมาเจอกันเราเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่เหมือนเดิมต่างจากตอนที่มาส่งเราสนามบิน พอกลับมาเราก็เริ่มหางานทำที่กทม.เพื่อที่จะได้อยู่หอกับเค้า หน้าที่การงานรายได้และสังคมใหม่ที่เค้าเจอค่อนข้างดีมากเริ่มมีคนเข้าหา ส่วนงานแรกของเราที่ทำก็ได้เงินบ้างไม่ได้เงินบ้างมันน้อยมากจนไม่พอจะช่วยแชร์ค่าหอคือมันเป็นงานที่ไม่มีฐานเงินเดือนมีแต่คอมล้วนและก็ไม่ได้ขายดีขนาดนั้นทำอยู่ได้สองเดือนเลยเริ่มรู้สึกว่าไม่ได้การละต้องขยับขยายรู้สึกละอายใจที่ไม่สามารถช่วยแชร์ค่าหอได้เลยหางานใหม่ทำพาร์ทไทม์ฆ่าเวลาระหว่างหางานใหม่เพราะได้เยอะกว่างานเก่าเลยพอเริ่มจะมีช่วยเค้าบ้างเลยพยายามหางานและพัฒนาตัวเองมาตลอดเพื่อที่จะได้ดูแลเค้าและอยากเก่งแบบเค้า เอาจริงๆเค้าเป็นคนที่ทำให้เราอยากดีขึ้นในทุกๆวัน
พอมาถึงวันหนึ่งซึ่งเป็นวันที่กำลังจะครบรอบ 4 ปีของเราเค้ากลับมาบอกเราว่ารู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้วกลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ ตอนนั้นเราอึ้งมากเพราะเมื่อวานยังบอกรักกันดีๆแต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นอีกคนช็อคเหมือนทุกอย่างมันหยุดหมุน เพราะตอนเรียนเราทำงานพาร์ทไทม์เสริมตลอดเพราะตั้งใจว่าถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันแต่เราก็อยากเก็บเงินไว้แต่งงานกับเค้าเหมือนคู่รักคนอื่นๆ ทั้งพาไปเจอครอบครัวจนแม่เรารักเค้าเหมือนลูกสาวอีกคนเราคิดมาตลอดว่าคนนี้แหละใช่แน่ๆ เราเลยบอกเค้าขอเวลาให้เราได้ลองปรับกันหน่อยได้ไหมถ้ามันไม่เวิร์คจริงๆจะไม่ยื้อเลย ยอมรับว่าช่วงนั้นมีละเลยความรู้สึกกันไปบ้างคิดว่ายังไงเราก็คงอยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน แต่เราก็เลยพยายามเริ่มง้อเค้าทุกทางรอกินข้าวด้วยกันที่ห้อง จัดลูกโป่งมาเซอร์ไพร์สต่างๆนาๆมีวี่แววเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ดีเพราะเรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้เปิดใจให้เราพยายามขนาดนั้นมันดีหลังจากง้ออยู่แป๊บเดียว หลังจากนั้นก็เริ่มแย่ลงๆทำอะไรก็ผิดไปหมดทุกอย่างแค่ขยับตัวนิดหน่อยยังผิดจนเราเริ่มรู้สึกอึดอัดแต่ก็ยังจะทนให้ถึงที่สุดเพราะรักเค้ามากเลยแอบหวังว่ามันคงเป็นแค่ช่วงที่เบื่อกันเดี๋ยวก็ดีขึ้น แต่ความเป็นจริงไม่เลยกลับหนักขึ้นๆเค้าหงุดหงิดกับเราง่ายมากขึ้น มีบางวันถ้าเพื่อนหรือพี่เค้าจะมานอนด้วยเค้าก็บอกเป็นนัยๆว่าเราต้องไปนอนที่อื่นนะ ทั้งที่ตอนรักกันดีๆก็นอนรวมกันได้ทุกครั้งแค่เสริมที่นอน กลับกลายเป็นว่าเราต้องไปเช่าโฮสเทลนอนอาทิตย์ละวันสองวัน หลังๆเริ่มเป็น 3-4 วัน ตอนนั้นเรารู้สึกแย่และไร้ค่ามากที่ต้องเร่ร่อนไปนอนโรงแรมนี้ทีนั้นทีระหว่างไปนอนโรงแรมเราก็จะชอบไปดื่มนั่งร้องไห้ในบาร์คนเดียวตลอด มีอยู่วันนึงเราเมาเดินร้องไห้ข้างถนนละโทรหาเค้าเอาแต่ถามว่าทำไมๆๆกลับมาดีกันได้ไหมคำตอบของเค้าก็คือไม่ตลอด จนมันถึงจุดที่ไม่ไหวเราเลยตัดสินใจแยกออกมาหาหอเองเพราะค่าโฮสเทลที่ต้องจ่ายแต่ละเดือนก็จะได้ค่าเช่าหอดีๆอยู่แล้ว ช่วงนั้นก็เอาแต่คิดว่าทำไมเค้าถึงทำกับเราแบบนี้ใจร้ายจังเลย ถ้าเราเป็นเค้าต่อให้หมดความรู้สึกเราก็จะไม่มีวันให้เค้าต้องไปลำบากหรือนอนที่อื่น สักพักเราก็ได้หอแต่ก็ยังไม่ได้บอกเค้า มาบอกก่อนจะย้ายไปไม่กี่วันแต่ก่อนจะแยกกันอยู่เค้าเริ่มเปลี่ยนรหัสมือถือทุกทีจะใช้เป็นรหัสเดียวกันและคว่ำหน้าจอลงตลอดเลยทำให้เริ่มสงสัยว่าเปลี่ยนไปเพราะอะไรกันแน่ จนเราถามเค้าว่าเปลี่ยนทำไมก็เลยทะเลาะกัน รู้ว่ามันเป็น private zone ของเค้าแต่เวลาเปิดดูมันก็จะเจออะไรทุกทีเลยอยากรู้ว่าเปลี่ยนไปเพราะมีคนอื่นหรือเปล่าบอกตรงๆจะไม่เจ็บเท่าเฉยชากับเราแบบนี้เลย
พอถึงวันที่ต้องแยกกันเรามาถึงห้องปุ๊บร้องไห้โฮเลยเพราะต้องแยกกับคนที่เราอยู่มาด้วยตั้ง 4 ปี ทุกๆวันก็มีแต่เค้ามาตลอดเลยไม่รู้จะทำยังไงวันนั้นใจพังมาก หลังจากแยกกันอยู่ 6 เดือนแรกหลังเลิกงานทุกๆวันเราจะรีบเข้าร้านเหล้าเพื่อไปร้องไห้และอยากเมาๆให้มันผ่านพ้นไปแต่ละวันหรือช่วยให้ลืมได้สักคืนก็ยังดี มีบางวันไปร้องไห้หน้าหอและขอเค้าแต่งงานรู้แหละว่าจะปฏิเสธแต่คนมันอยากทำนี่นา 55555555 เป็นแบบนี้อยู่ 6 เดือน ใช้เงินเก็บที่ตั้งใจว่าจะเก็บเพื่อสร้างอนาคตกับเค้าไปกับค่าเหล้าจนหมด จนรู้สึกว่าร่างกายเริ่มไม่ไหวละก็เลยเลิกไป แต่ในระหว่าง 6 เดือนนี้ก็ยังพยายามติดต่อเค้าอยู่ชวนไปกินข้าวบ้างแต่เค้าไม่ค่อยอ่านไม่ค่อยตอบเราแล้วได้เจอกันอยู่สองครั้ง บางทีพอถึงเวลานัดแล้วกลับเทจะไม่มาซะอย่างงั้นเราเลยยิ่งเฟลกว่าเดิมอยากร้องไห้ ที่หาหอใหม่เหตุผลนึงคิดว่าเออลองแยกกันอยู่สักพักความรู้สึกเค้าอาจจะกลับมาก็ได้ให้ต่างฝ่ายได้ทบทวนตัวเองแต่ดันตรงกันข้าม เราคิดว่าเค้าน่าจะมีคนอื่นไปแล้วจนถึงตอนนี้แต่อาจจะยังไม่เปิดตัวเพราะอาจไม่อยากให้เรารู้สึกว่ามีใหม่ตั้งแต่ยังเลิกกันไม่ขาดหรือเปล่า เพราะเค้าค่อนข้างหน้าตาดีและเป็นคนนิสัยน่ารักมากไม่แปลกที่คนจะเข้าหาเยอะ แถมยังมีอีกเฟสนึงตั้งสถานะว่าโสดและบล็อคเฟสเราด้วยไม่รู้ว่ามีเฟสนั้นตั้งแต่เมื่อไร เราพึ่งรู้ได้ไม่นานก็ช็อคอีกเลยแอบสมัครเฟสใหม่ไปส่องแต่ก็ดูอะไรมากไม่ได้เพราะเค้าล็อคไว้
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ปีนึงแล้วที่เลิกกับเค้าไม่ได้ร้องไห้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อนแต่เวลานึกถึงเค้าทีไรมันทั้งทำให้เรามีความสุขและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ทุกวันนี้เอาแต่คิดว่าเราพลาดตรงไหนไปหรือเปล่าเราก็มีส่วนที่ไม่ดีพยายามคิดตลอดว่ายังพอแก้ไขอะไรได้อีกไหม ไปไหว้พระกี่ที่ๆก็จะชอบขอพรให้เค้ากลับมาทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ที่ไหนศักดิ์สิทธิ์คือไปหมด 55555555 และบอกตรงๆว่ายังรอจนถึงทุกวันนี้ว่าเค้าจะกลับมาถึงความหวังมันจะแค่ 0.000001% อีกใจนึงก็อยากลืมมากๆเพราะไม่ชอบตัวเองเวลาร้องไห้เลยแต่จนถึงทุกวันนี้ก็ทำไม่ได้คิดแต่ว่าจะรอๆๆๆ ทั้งที่เค้าอาจจะไม่ได้คิดถึงเราเลยด้วยซ้ำ ใจเราก็ยังอยากรู้ความจริงว่าเค้าหมดรักเราจริงๆหรือว่าเค้ามีคนอื่นเลยทำให้หมดรักเรากันแน่ เพราะเค้าไม่เคยปรึกษาหรือพูดถึงเรื่องเรากับใครเลยแม้กระทั่งเพื่อนสนิท แทบไม่มีคนรู้ด้วยซ้ำว่าเราเลิกกันเพราะเรายังไม่ได้ลบรูปกันออกจากโซเชียลเลย เราต้องการความชัดเจนจากเค้าแต่ไม่ว่าจะถามอะไรไปเค้าก็เอาแต่ตอบว่าไม่รู้ๆจนเราไม่รู้จะทำอย่างไงแล้ว ปัจจุบันนี้เค้าก็มีทักเรามาบ้างเวลาเห็นเราไปรพ. ไปหางาน ฯลฯ ทั้งๆที่ถ้าเค้าอยากจะตัดเราจริงๆเค้าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้มันทำให้เราสับสนว่ายังรักหรือแค่ผูกพันธ์หรืออะไรกันแน่ แล้วทุกวันนี้เวลาเค้าลงสตอรี่เราจะเสียวแว๊บในใจว่าถ้าเค้ามีแฟนใหม่เราคงได้ร้องไห้อีกรอบแน่ขนาดแค่เห็นเค้าลงสตอรี่ไปกับคนที่เราไม่รู้จักน้ำตาก็ไหลคิดไปนั่นนี่ไกลแล้ว ตอนนี้จัดการความรู้สึกกับเรื่องของเค้าไม่ได้เลยค่ะทั้งๆที่ผ่านมานานมากแล้วแต่ความรู้สึกเจ็บไม่ได้ลดลงเลยใจเอาแต่รอเค้าอย่างเดียวเลยควรทำไงดีคะ ฟังดูเรื่องทั้งหมดอาจงี่เง่าแต่ก็ทำไปเพราะรักเค้าจริงๆไม่ใช่ไม่เปิดใจให้กับใครนะคะ มีคนเข้ามาบ้างแต่พอลองคุยมันก็เอาแต่คิดถึงเค้าปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นๆตลอดเลยค่ะ ตอนนี้เบื่อตัวเองมากๆทั้งที่ควรจะเริ่มใหม่ได้แล้วแต่ไปไหนไม่ได้สักที
แฟนที่คบกันมา 4 ปีบอกว่าไม่รู้สึกอะไรกับเราแล้ว
หลังจากนั้นก็คบกันมาเรื่อยๆจนถึงตอนปี 3 เค้าต้องไปฝึกงานเทอมนึงเลยที่กทม.เราก็แอบเครียดเพราะต้องคิดถึงเค้าแน่ๆเลยละต้องห่างกันอีกครั้งแต่ช่วงนั้นก็ผ่านพ้นไปได้ด้วยดีมีเฟสไทม์หากันทุกครั้งที่ว่าง จนมาถึงปีสี่ปุ้บเค้าก็ได้งานหลังจากฝึกงานเลยส่วนเราตัดสินใจว่าขอไปเมกาอีกรอบสักสามเดือนกลับมาค่อยคิดว่าจะไปทำงานอะไรต่อก็เป็นอีกช่วงที่ต้องห่างกัน เค้าก็เริ่มงานใหม่เราก็อยู่เมกาต่างคนต่างใช้ชีวิตไปเลยรู้สึกถึงระยะห่างพอกลับมาเจอกันเราเริ่มรู้สึกว่าเค้าไม่เหมือนเดิมต่างจากตอนที่มาส่งเราสนามบิน พอกลับมาเราก็เริ่มหางานทำที่กทม.เพื่อที่จะได้อยู่หอกับเค้า หน้าที่การงานรายได้และสังคมใหม่ที่เค้าเจอค่อนข้างดีมากเริ่มมีคนเข้าหา ส่วนงานแรกของเราที่ทำก็ได้เงินบ้างไม่ได้เงินบ้างมันน้อยมากจนไม่พอจะช่วยแชร์ค่าหอคือมันเป็นงานที่ไม่มีฐานเงินเดือนมีแต่คอมล้วนและก็ไม่ได้ขายดีขนาดนั้นทำอยู่ได้สองเดือนเลยเริ่มรู้สึกว่าไม่ได้การละต้องขยับขยายรู้สึกละอายใจที่ไม่สามารถช่วยแชร์ค่าหอได้เลยหางานใหม่ทำพาร์ทไทม์ฆ่าเวลาระหว่างหางานใหม่เพราะได้เยอะกว่างานเก่าเลยพอเริ่มจะมีช่วยเค้าบ้างเลยพยายามหางานและพัฒนาตัวเองมาตลอดเพื่อที่จะได้ดูแลเค้าและอยากเก่งแบบเค้า เอาจริงๆเค้าเป็นคนที่ทำให้เราอยากดีขึ้นในทุกๆวัน
พอมาถึงวันหนึ่งซึ่งเป็นวันที่กำลังจะครบรอบ 4 ปีของเราเค้ากลับมาบอกเราว่ารู้สึกไม่เหมือนเดิมแล้วกลับไปเป็นเพื่อนกันเถอะ ตอนนั้นเราอึ้งมากเพราะเมื่อวานยังบอกรักกันดีๆแต่วันนี้กลับเปลี่ยนไปเป็นอีกคนช็อคเหมือนทุกอย่างมันหยุดหมุน เพราะตอนเรียนเราทำงานพาร์ทไทม์เสริมตลอดเพราะตั้งใจว่าถึงจะเป็นผู้หญิงด้วยกันแต่เราก็อยากเก็บเงินไว้แต่งงานกับเค้าเหมือนคู่รักคนอื่นๆ ทั้งพาไปเจอครอบครัวจนแม่เรารักเค้าเหมือนลูกสาวอีกคนเราคิดมาตลอดว่าคนนี้แหละใช่แน่ๆ เราเลยบอกเค้าขอเวลาให้เราได้ลองปรับกันหน่อยได้ไหมถ้ามันไม่เวิร์คจริงๆจะไม่ยื้อเลย ยอมรับว่าช่วงนั้นมีละเลยความรู้สึกกันไปบ้างคิดว่ายังไงเราก็คงอยู่ด้วยกันแบบนี้ทุกวัน แต่เราก็เลยพยายามเริ่มง้อเค้าทุกทางรอกินข้าวด้วยกันที่ห้อง จัดลูกโป่งมาเซอร์ไพร์สต่างๆนาๆมีวี่แววเหมือนจะดีแต่ก็ไม่ดีเพราะเรารู้สึกว่าเค้าไม่ได้เปิดใจให้เราพยายามขนาดนั้นมันดีหลังจากง้ออยู่แป๊บเดียว หลังจากนั้นก็เริ่มแย่ลงๆทำอะไรก็ผิดไปหมดทุกอย่างแค่ขยับตัวนิดหน่อยยังผิดจนเราเริ่มรู้สึกอึดอัดแต่ก็ยังจะทนให้ถึงที่สุดเพราะรักเค้ามากเลยแอบหวังว่ามันคงเป็นแค่ช่วงที่เบื่อกันเดี๋ยวก็ดีขึ้น แต่ความเป็นจริงไม่เลยกลับหนักขึ้นๆเค้าหงุดหงิดกับเราง่ายมากขึ้น มีบางวันถ้าเพื่อนหรือพี่เค้าจะมานอนด้วยเค้าก็บอกเป็นนัยๆว่าเราต้องไปนอนที่อื่นนะ ทั้งที่ตอนรักกันดีๆก็นอนรวมกันได้ทุกครั้งแค่เสริมที่นอน กลับกลายเป็นว่าเราต้องไปเช่าโฮสเทลนอนอาทิตย์ละวันสองวัน หลังๆเริ่มเป็น 3-4 วัน ตอนนั้นเรารู้สึกแย่และไร้ค่ามากที่ต้องเร่ร่อนไปนอนโรงแรมนี้ทีนั้นทีระหว่างไปนอนโรงแรมเราก็จะชอบไปดื่มนั่งร้องไห้ในบาร์คนเดียวตลอด มีอยู่วันนึงเราเมาเดินร้องไห้ข้างถนนละโทรหาเค้าเอาแต่ถามว่าทำไมๆๆกลับมาดีกันได้ไหมคำตอบของเค้าก็คือไม่ตลอด จนมันถึงจุดที่ไม่ไหวเราเลยตัดสินใจแยกออกมาหาหอเองเพราะค่าโฮสเทลที่ต้องจ่ายแต่ละเดือนก็จะได้ค่าเช่าหอดีๆอยู่แล้ว ช่วงนั้นก็เอาแต่คิดว่าทำไมเค้าถึงทำกับเราแบบนี้ใจร้ายจังเลย ถ้าเราเป็นเค้าต่อให้หมดความรู้สึกเราก็จะไม่มีวันให้เค้าต้องไปลำบากหรือนอนที่อื่น สักพักเราก็ได้หอแต่ก็ยังไม่ได้บอกเค้า มาบอกก่อนจะย้ายไปไม่กี่วันแต่ก่อนจะแยกกันอยู่เค้าเริ่มเปลี่ยนรหัสมือถือทุกทีจะใช้เป็นรหัสเดียวกันและคว่ำหน้าจอลงตลอดเลยทำให้เริ่มสงสัยว่าเปลี่ยนไปเพราะอะไรกันแน่ จนเราถามเค้าว่าเปลี่ยนทำไมก็เลยทะเลาะกัน รู้ว่ามันเป็น private zone ของเค้าแต่เวลาเปิดดูมันก็จะเจออะไรทุกทีเลยอยากรู้ว่าเปลี่ยนไปเพราะมีคนอื่นหรือเปล่าบอกตรงๆจะไม่เจ็บเท่าเฉยชากับเราแบบนี้เลย
พอถึงวันที่ต้องแยกกันเรามาถึงห้องปุ๊บร้องไห้โฮเลยเพราะต้องแยกกับคนที่เราอยู่มาด้วยตั้ง 4 ปี ทุกๆวันก็มีแต่เค้ามาตลอดเลยไม่รู้จะทำยังไงวันนั้นใจพังมาก หลังจากแยกกันอยู่ 6 เดือนแรกหลังเลิกงานทุกๆวันเราจะรีบเข้าร้านเหล้าเพื่อไปร้องไห้และอยากเมาๆให้มันผ่านพ้นไปแต่ละวันหรือช่วยให้ลืมได้สักคืนก็ยังดี มีบางวันไปร้องไห้หน้าหอและขอเค้าแต่งงานรู้แหละว่าจะปฏิเสธแต่คนมันอยากทำนี่นา 55555555 เป็นแบบนี้อยู่ 6 เดือน ใช้เงินเก็บที่ตั้งใจว่าจะเก็บเพื่อสร้างอนาคตกับเค้าไปกับค่าเหล้าจนหมด จนรู้สึกว่าร่างกายเริ่มไม่ไหวละก็เลยเลิกไป แต่ในระหว่าง 6 เดือนนี้ก็ยังพยายามติดต่อเค้าอยู่ชวนไปกินข้าวบ้างแต่เค้าไม่ค่อยอ่านไม่ค่อยตอบเราแล้วได้เจอกันอยู่สองครั้ง บางทีพอถึงเวลานัดแล้วกลับเทจะไม่มาซะอย่างงั้นเราเลยยิ่งเฟลกว่าเดิมอยากร้องไห้ ที่หาหอใหม่เหตุผลนึงคิดว่าเออลองแยกกันอยู่สักพักความรู้สึกเค้าอาจจะกลับมาก็ได้ให้ต่างฝ่ายได้ทบทวนตัวเองแต่ดันตรงกันข้าม เราคิดว่าเค้าน่าจะมีคนอื่นไปแล้วจนถึงตอนนี้แต่อาจจะยังไม่เปิดตัวเพราะอาจไม่อยากให้เรารู้สึกว่ามีใหม่ตั้งแต่ยังเลิกกันไม่ขาดหรือเปล่า เพราะเค้าค่อนข้างหน้าตาดีและเป็นคนนิสัยน่ารักมากไม่แปลกที่คนจะเข้าหาเยอะ แถมยังมีอีกเฟสนึงตั้งสถานะว่าโสดและบล็อคเฟสเราด้วยไม่รู้ว่ามีเฟสนั้นตั้งแต่เมื่อไร เราพึ่งรู้ได้ไม่นานก็ช็อคอีกเลยแอบสมัครเฟสใหม่ไปส่องแต่ก็ดูอะไรมากไม่ได้เพราะเค้าล็อคไว้
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ปีนึงแล้วที่เลิกกับเค้าไม่ได้ร้องไห้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อนแต่เวลานึกถึงเค้าทีไรมันทั้งทำให้เรามีความสุขและร้องไห้ในเวลาเดียวกัน ทุกวันนี้เอาแต่คิดว่าเราพลาดตรงไหนไปหรือเปล่าเราก็มีส่วนที่ไม่ดีพยายามคิดตลอดว่ายังพอแก้ไขอะไรได้อีกไหม ไปไหว้พระกี่ที่ๆก็จะชอบขอพรให้เค้ากลับมาทุกวันนี้ก็ยังเป็นอยู่ที่ไหนศักดิ์สิทธิ์คือไปหมด 55555555 และบอกตรงๆว่ายังรอจนถึงทุกวันนี้ว่าเค้าจะกลับมาถึงความหวังมันจะแค่ 0.000001% อีกใจนึงก็อยากลืมมากๆเพราะไม่ชอบตัวเองเวลาร้องไห้เลยแต่จนถึงทุกวันนี้ก็ทำไม่ได้คิดแต่ว่าจะรอๆๆๆ ทั้งที่เค้าอาจจะไม่ได้คิดถึงเราเลยด้วยซ้ำ ใจเราก็ยังอยากรู้ความจริงว่าเค้าหมดรักเราจริงๆหรือว่าเค้ามีคนอื่นเลยทำให้หมดรักเรากันแน่ เพราะเค้าไม่เคยปรึกษาหรือพูดถึงเรื่องเรากับใครเลยแม้กระทั่งเพื่อนสนิท แทบไม่มีคนรู้ด้วยซ้ำว่าเราเลิกกันเพราะเรายังไม่ได้ลบรูปกันออกจากโซเชียลเลย เราต้องการความชัดเจนจากเค้าแต่ไม่ว่าจะถามอะไรไปเค้าก็เอาแต่ตอบว่าไม่รู้ๆจนเราไม่รู้จะทำอย่างไงแล้ว ปัจจุบันนี้เค้าก็มีทักเรามาบ้างเวลาเห็นเราไปรพ. ไปหางาน ฯลฯ ทั้งๆที่ถ้าเค้าอยากจะตัดเราจริงๆเค้าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้มันทำให้เราสับสนว่ายังรักหรือแค่ผูกพันธ์หรืออะไรกันแน่ แล้วทุกวันนี้เวลาเค้าลงสตอรี่เราจะเสียวแว๊บในใจว่าถ้าเค้ามีแฟนใหม่เราคงได้ร้องไห้อีกรอบแน่ขนาดแค่เห็นเค้าลงสตอรี่ไปกับคนที่เราไม่รู้จักน้ำตาก็ไหลคิดไปนั่นนี่ไกลแล้ว ตอนนี้จัดการความรู้สึกกับเรื่องของเค้าไม่ได้เลยค่ะทั้งๆที่ผ่านมานานมากแล้วแต่ความรู้สึกเจ็บไม่ได้ลดลงเลยใจเอาแต่รอเค้าอย่างเดียวเลยควรทำไงดีคะ ฟังดูเรื่องทั้งหมดอาจงี่เง่าแต่ก็ทำไปเพราะรักเค้าจริงๆไม่ใช่ไม่เปิดใจให้กับใครนะคะ มีคนเข้ามาบ้างแต่พอลองคุยมันก็เอาแต่คิดถึงเค้าปิดกั้นตัวเองจากคนอื่นๆตลอดเลยค่ะ ตอนนี้เบื่อตัวเองมากๆทั้งที่ควรจะเริ่มใหม่ได้แล้วแต่ไปไหนไม่ได้สักที