สวัสดีค่ะ นี้เป็นครั้งแรกที่ตั้งกระทู้นี้ขึ้นมา ขอไม่แนะนำชื่อนะ ปีนี่เราอายุ27แล้ว
ส่วนตัวเราเป็นคนเงียบๆพูดไม่เก่ง พิมพ์ถูกๆผิดๆวกวนไปมาก็ขอโทษด้วยนะคะ
เราไม่รู้ว่าเราเป็นเด็กไม่ดี เป็นเด็กมีปมไหม คือ..เรามักจะมีปัญหากับแม่อยู่บ่อยๆ เรื่องเถียงกันบ้าง พูดจาไม่ถูกหูกันบ้าง
ต้องท้าวความไปก่อนว่า…ตั้งแต่สมัยเราเด็กๆที่เราจำความได้เราว่าเราก็เป็นเด็กทั่วๆไป เล่นซน ก็อาจจะมีดื้อบ้างประมาณ 6ขวบได้ สมัยอนุบาลเลย เวลาเราดื้อเนอะตามที่แม่บอกเราดื้อ บางทีแกก็จะตีเราดุเรา แล้วผลสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการไม่พูดไม่จา กับเราไปหลายๆวัน ประมาณก็4-5วัน ถ้าจำไม่ผิด แล้วด้วยความที่เราเป็นเด็ก เพื่อนเราก็ไม่มี เพราะแม่ไม่ค่อยให้เราออกไปเล่นกับใคร เราจะมีแม่เป็นเพื่อนอยู่แค่คนเดียว คือต้องบอกแบบนี้ก่อน เรามีพ่อและมีพี่สาวอยู่คนนึง พี่ห่างกับเรา6ปี เราจะไม่ค่อยสนิทกับพี่สาว ส่วนพ่อเรา เราก็รักนะ แต่จะพูดยังไงดีละ ฟิลลิ่งมันไม่เหมือนอยู่กับแม่(ความคิดตอนเด็กนะ)เพราะแม่จะอบอุ่นกว่าพ่อ (แค่อบอุ่นกว่า)กลับมาเข้าที่เรื่องแม่เรากันต่อ ทุกครั้งไม่ว่าทะเลาะเสร็จ ตีสั่งสอนใดๆเสร็จ แม่แกจะไม่คุยกับเราเลย และด้วยความที่เราเป็นเด็ก เราไม่มีใครนอกจากแม่เราก็จะพยายามง้อแม่ ขอโทษแล้ว ซื้อน้ำส้มมาให้แม่กิน ซื้อเค้กมาให้อ่ะ พวกเธอนึกภาพกันออกป่ะ? เด็กอ่ะ!! แค่อายุประมาณอนุบาล-ประถมเงี้ย มาง้อแม่ สารพัด เพราะแม่คือหนึ่งเดียวของเรา เราไม่มีใครเลยตอนเด็กนอกจากเขา แล้วแม่ก็ไม่เคยหายโกรธง่ายๆเลย ทุกครั่งจะให้เวลาในการหายโกรธอยู่หลายวัน จนบางครั้งป้าที่กลับมาจากที่ทำงาน เขาเป็นป้าแท้ๆของเรา เขาจะกลับมาบ้านมาหาตากับยายอาทิตย์นึงเขาจะมา2วัน ละก็ไปทำงานต่อไม่ได้อยู่ประจำที่บ้าน เขายังเคยพูดเตือนสติแม่เราเลยว่า ศรี(นามสมมุติ)มันยังเด็กอยู่เลยจะไปโกรธอะไรมันขนาดนั้น แต่ก็นะ แม่เราเขาไม่เคยฟังใครเลยเป็นผู้หญิงที่เก่งแน่วแน่มาก ตอนเด็กๆหลายๆครั้ง เราต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว เรามักเสียใจกับคำพูดแม่เรามากๆ และที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ มีเรื่องอะไรเถียงกันทะเลาะกันแกก็จะงอนเราละ แม่ไม่เคยรับฟังเราเลย แม่จะชอบบอกว่าเถียงมันจะบาปอย่างนู้นอย่างงี้ เรื่องราวมันมีมากมายและเราก็อึดอัดมากๆตั้งเด็กจนโต จนถึงตอนโตมาทุกวันนี้แกก็นิสัยเดิมๆนะ คือไม่รู้ผิดใจอะไรนิดกน่อยก็ไม่รู้แต่ทุกวันนี้เราก็บ่อยไม่ได้มานั่งง้อเหมือนตอนเด็กๆ ทุกวันนี้เราอายุ27 เรายังนั่งร้องไห้อยู่เลยเวลาทะเลาะหรืออยากอธิบายอะไรแล้วไม่เคยได้พูดเลย แล้วทุกครั้งเวลาเราพยายามจะพูดกับแกน้ำตามันจะไหลออกมาเองทุกครั่งเลย เราพยายามจะไม่ร้องไห้ มันก็ร้องออกมาอยู่ดี(แต่จะเป็นเรื่องหนักๆนะที่ร้องไห้) แม่จะชอบพูดว่าเราเถียง แต่เราจะพยายามอธิบายว่าเราไม่ได้เถียง เราแค่อยากพูดในสิ่งที่เราอยากพูดบ้าง เราพยายามบอกแม่ว่าคนเรา บางทีความคิดมันไม่ตรงกันหรอก แต่เราก็มาหาทางปรับให้มันเข้าใจกันได้นิ แต่เหมือนแม่เราฟังโบราณก็คงแน่นอนแกอายุ68ละปีนี้ อายุเท่าพศ.พอดี แกจะมีความคิดว่า ลูกเถียงลูกพูดเท่ากับอยากจะเอาชนะ แต่เราก็บอกเราได้อยากจะเอาชนะ เราแค่อยากจะอธิบายในมุมมองของเราบ้าง ทุกครั้งเลยเวลาเราพูดประโยคเนี้ยน้ำตามันก็จะไหล มันเหมือนเราอัดอันมานานมากๆๆตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ แล้วทุกครั้งเวลาเราร้องไห้เสียใจ แม่เรายิ่งมีปฏิกิริยาแบบทำท่ารังเกียจที่เราร้องไห้ ทำท่าเหมือนตัวเราร้องไห้ตอแหเส่แสร้งแบบนี้ทุกครั้งนี้คือสิ่งที่เราไม่โอเคมากๆ ว่าทำไมคนเป็นแม่ถึงต้องทำท่าทางแบบนี้ในขณะที่คนเป็นลูกแบบเราเสียใจ เราไม่เคยอยากจะร้องไห้ต่อหน้าเขาด้วบซ้ำ แต่อย่างที่บอกมันจะมีคำนึงพอพูดน้ำตามันจะไหลออกมาทันที เราเป็นคนไม่มีเซฟโซนไม่มีใครที่จะเป็นที่พึ่งทางใจเลย ส่วนพ่อตอนนี้ก็อยู่คนละบ้านกับแม่ เหมือนแยกทางแหละ แต่พ่อก็ไม่ได้ไปมีครอบครัวใหม่ เหมือนแค่ไปอยู่ ตจว. ส่วนพ่อเราเขาก็มีนิสัยแปลกๆนิสนึง แบบบางทีพ่อก็ดีบางทีก็ดุเราขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล ก็เราตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้เรียกได้ว่า ตัวเราไม่ได้มีพ่อแม่ครอบครัวที่อบอุ่นเลย เมื่อก่อนตอนพ่ออยู่กับแม่ มีอะไรก็ยอมแม่เราส่ะส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีปากเสียงด้วย จนวินาทีสุดท้ายที่พ่อไปอยู่ตจว.แบบจริงจัง ก็ถึงขั้นครอบครัวแตกแยกที่แท้ทรู เราทุกวันนี้ทำงานแล้วก็ยังอยู่กับแม่ก็นั้นแหละ เราเคยบอกพี่สาวเราให้ลองมาอยู่กับแม่บ้างสิ จะได้รู้มันเป็นยังไง พี่สาวเรายังสายหัวเลย ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่รักแม่นะ เรารักแม่กัน แต่แม่เราเป็นคนนิสัยไม่เคยฟังใคร พออธิบายจะหาว่าเถียง จะเอาเรื่องบาปยกขึ้นมาละ จะหาว่าเราจะตกนรกบ้างแหละ ทำอะไรมันจะไม่เจริญบ้างแหละ เราอยากรู้ว่าแค่จะอธิในมุมของเรานี้มันจะตกนรกเลยหรอ เราพูดตรงๆนะ เหมือนต่อไปนี้ มีอะไรเราก็คงจะปิดใจอ่ะ จะพยายามพูดกับแม่ให้น้อยที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหากัน แม่เราครอบเราไม่เคยเป็นที่พึ่งทางใจให้กับเราได้เลย ทะครั้งทะเบาะความคิดแกคือต้องที่1 ละแกจะชอบใช้คำพูดแรงๆ เรารู้สึกตัวเรามันเหม่อนติดนิสัยใช้คำพูดแรงมาจากแก แต่เราก็พยายามจะปรับเปลี่ยน เพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นในแบบตนที่เราไม่ชอบ จริงๆปัญหาเรามีเยอะกว่านี้ ถ้าใครสงสัยก็ถามได้เลยนะ เราแค่อยากระบายและก็เรากำลังคิดว่าเรากำลังกลายเป็นคนมีปม หลายๆเรื่อง ในชีวิตประจำวันมันเหมือนทำให้เราเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเพราะว่าบางทีคำพูดแม่มันกระทบจิตใจเรามากๆที่บ้านก็ไม่มีใครเป็นเซฟโซนไม่มีใครที่เราจะได้ปรึกษาเขาหรือเปิดใจคุยได้อย่างเต็มที่มันก็จะปิดกั้นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เราจะปวยเป็นจิตไหม?
ปัญหาเรื่องแม่ แม่ใครเป็นแบบนี้บ้าง?
ส่วนตัวเราเป็นคนเงียบๆพูดไม่เก่ง พิมพ์ถูกๆผิดๆวกวนไปมาก็ขอโทษด้วยนะคะ
เราไม่รู้ว่าเราเป็นเด็กไม่ดี เป็นเด็กมีปมไหม คือ..เรามักจะมีปัญหากับแม่อยู่บ่อยๆ เรื่องเถียงกันบ้าง พูดจาไม่ถูกหูกันบ้าง
ต้องท้าวความไปก่อนว่า…ตั้งแต่สมัยเราเด็กๆที่เราจำความได้เราว่าเราก็เป็นเด็กทั่วๆไป เล่นซน ก็อาจจะมีดื้อบ้างประมาณ 6ขวบได้ สมัยอนุบาลเลย เวลาเราดื้อเนอะตามที่แม่บอกเราดื้อ บางทีแกก็จะตีเราดุเรา แล้วผลสุดท้ายก็ลงเอยด้วยการไม่พูดไม่จา กับเราไปหลายๆวัน ประมาณก็4-5วัน ถ้าจำไม่ผิด แล้วด้วยความที่เราเป็นเด็ก เพื่อนเราก็ไม่มี เพราะแม่ไม่ค่อยให้เราออกไปเล่นกับใคร เราจะมีแม่เป็นเพื่อนอยู่แค่คนเดียว คือต้องบอกแบบนี้ก่อน เรามีพ่อและมีพี่สาวอยู่คนนึง พี่ห่างกับเรา6ปี เราจะไม่ค่อยสนิทกับพี่สาว ส่วนพ่อเรา เราก็รักนะ แต่จะพูดยังไงดีละ ฟิลลิ่งมันไม่เหมือนอยู่กับแม่(ความคิดตอนเด็กนะ)เพราะแม่จะอบอุ่นกว่าพ่อ (แค่อบอุ่นกว่า)กลับมาเข้าที่เรื่องแม่เรากันต่อ ทุกครั้งไม่ว่าทะเลาะเสร็จ ตีสั่งสอนใดๆเสร็จ แม่แกจะไม่คุยกับเราเลย และด้วยความที่เราเป็นเด็ก เราไม่มีใครนอกจากแม่เราก็จะพยายามง้อแม่ ขอโทษแล้ว ซื้อน้ำส้มมาให้แม่กิน ซื้อเค้กมาให้อ่ะ พวกเธอนึกภาพกันออกป่ะ? เด็กอ่ะ!! แค่อายุประมาณอนุบาล-ประถมเงี้ย มาง้อแม่ สารพัด เพราะแม่คือหนึ่งเดียวของเรา เราไม่มีใครเลยตอนเด็กนอกจากเขา แล้วแม่ก็ไม่เคยหายโกรธง่ายๆเลย ทุกครั่งจะให้เวลาในการหายโกรธอยู่หลายวัน จนบางครั้งป้าที่กลับมาจากที่ทำงาน เขาเป็นป้าแท้ๆของเรา เขาจะกลับมาบ้านมาหาตากับยายอาทิตย์นึงเขาจะมา2วัน ละก็ไปทำงานต่อไม่ได้อยู่ประจำที่บ้าน เขายังเคยพูดเตือนสติแม่เราเลยว่า ศรี(นามสมมุติ)มันยังเด็กอยู่เลยจะไปโกรธอะไรมันขนาดนั้น แต่ก็นะ แม่เราเขาไม่เคยฟังใครเลยเป็นผู้หญิงที่เก่งแน่วแน่มาก ตอนเด็กๆหลายๆครั้ง เราต้องแอบไปร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว เรามักเสียใจกับคำพูดแม่เรามากๆ และที่ผ่านมาจนถึงทุกวันนี้ มีเรื่องอะไรเถียงกันทะเลาะกันแกก็จะงอนเราละ แม่ไม่เคยรับฟังเราเลย แม่จะชอบบอกว่าเถียงมันจะบาปอย่างนู้นอย่างงี้ เรื่องราวมันมีมากมายและเราก็อึดอัดมากๆตั้งเด็กจนโต จนถึงตอนโตมาทุกวันนี้แกก็นิสัยเดิมๆนะ คือไม่รู้ผิดใจอะไรนิดกน่อยก็ไม่รู้แต่ทุกวันนี้เราก็บ่อยไม่ได้มานั่งง้อเหมือนตอนเด็กๆ ทุกวันนี้เราอายุ27 เรายังนั่งร้องไห้อยู่เลยเวลาทะเลาะหรืออยากอธิบายอะไรแล้วไม่เคยได้พูดเลย แล้วทุกครั้งเวลาเราพยายามจะพูดกับแกน้ำตามันจะไหลออกมาเองทุกครั่งเลย เราพยายามจะไม่ร้องไห้ มันก็ร้องออกมาอยู่ดี(แต่จะเป็นเรื่องหนักๆนะที่ร้องไห้) แม่จะชอบพูดว่าเราเถียง แต่เราจะพยายามอธิบายว่าเราไม่ได้เถียง เราแค่อยากพูดในสิ่งที่เราอยากพูดบ้าง เราพยายามบอกแม่ว่าคนเรา บางทีความคิดมันไม่ตรงกันหรอก แต่เราก็มาหาทางปรับให้มันเข้าใจกันได้นิ แต่เหมือนแม่เราฟังโบราณก็คงแน่นอนแกอายุ68ละปีนี้ อายุเท่าพศ.พอดี แกจะมีความคิดว่า ลูกเถียงลูกพูดเท่ากับอยากจะเอาชนะ แต่เราก็บอกเราได้อยากจะเอาชนะ เราแค่อยากจะอธิบายในมุมมองของเราบ้าง ทุกครั้งเลยเวลาเราพูดประโยคเนี้ยน้ำตามันก็จะไหล มันเหมือนเราอัดอันมานานมากๆๆตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้ แล้วทุกครั้งเวลาเราร้องไห้เสียใจ แม่เรายิ่งมีปฏิกิริยาแบบทำท่ารังเกียจที่เราร้องไห้ ทำท่าเหมือนตัวเราร้องไห้ตอแหเส่แสร้งแบบนี้ทุกครั้งนี้คือสิ่งที่เราไม่โอเคมากๆ ว่าทำไมคนเป็นแม่ถึงต้องทำท่าทางแบบนี้ในขณะที่คนเป็นลูกแบบเราเสียใจ เราไม่เคยอยากจะร้องไห้ต่อหน้าเขาด้วบซ้ำ แต่อย่างที่บอกมันจะมีคำนึงพอพูดน้ำตามันจะไหลออกมาทันที เราเป็นคนไม่มีเซฟโซนไม่มีใครที่จะเป็นที่พึ่งทางใจเลย ส่วนพ่อตอนนี้ก็อยู่คนละบ้านกับแม่ เหมือนแยกทางแหละ แต่พ่อก็ไม่ได้ไปมีครอบครัวใหม่ เหมือนแค่ไปอยู่ ตจว. ส่วนพ่อเราเขาก็มีนิสัยแปลกๆนิสนึง แบบบางทีพ่อก็ดีบางทีก็ดุเราขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล ก็เราตั้งแต่เด็กจนถึงตอนนี้เรียกได้ว่า ตัวเราไม่ได้มีพ่อแม่ครอบครัวที่อบอุ่นเลย เมื่อก่อนตอนพ่ออยู่กับแม่ มีอะไรก็ยอมแม่เราส่ะส่วนใหญ่ ไม่ค่อยมีปากเสียงด้วย จนวินาทีสุดท้ายที่พ่อไปอยู่ตจว.แบบจริงจัง ก็ถึงขั้นครอบครัวแตกแยกที่แท้ทรู เราทุกวันนี้ทำงานแล้วก็ยังอยู่กับแม่ก็นั้นแหละ เราเคยบอกพี่สาวเราให้ลองมาอยู่กับแม่บ้างสิ จะได้รู้มันเป็นยังไง พี่สาวเรายังสายหัวเลย ไม่ใช่ว่าพวกเราไม่รักแม่นะ เรารักแม่กัน แต่แม่เราเป็นคนนิสัยไม่เคยฟังใคร พออธิบายจะหาว่าเถียง จะเอาเรื่องบาปยกขึ้นมาละ จะหาว่าเราจะตกนรกบ้างแหละ ทำอะไรมันจะไม่เจริญบ้างแหละ เราอยากรู้ว่าแค่จะอธิในมุมของเรานี้มันจะตกนรกเลยหรอ เราพูดตรงๆนะ เหมือนต่อไปนี้ มีอะไรเราก็คงจะปิดใจอ่ะ จะพยายามพูดกับแม่ให้น้อยที่สุด เพื่อที่จะได้ไม่มีปัญหากัน แม่เราครอบเราไม่เคยเป็นที่พึ่งทางใจให้กับเราได้เลย ทะครั้งทะเบาะความคิดแกคือต้องที่1 ละแกจะชอบใช้คำพูดแรงๆ เรารู้สึกตัวเรามันเหม่อนติดนิสัยใช้คำพูดแรงมาจากแก แต่เราก็พยายามจะปรับเปลี่ยน เพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นในแบบตนที่เราไม่ชอบ จริงๆปัญหาเรามีเยอะกว่านี้ ถ้าใครสงสัยก็ถามได้เลยนะ เราแค่อยากระบายและก็เรากำลังคิดว่าเรากำลังกลายเป็นคนมีปม หลายๆเรื่อง ในชีวิตประจำวันมันเหมือนทำให้เราเป็นคนไม่มีความมั่นใจในตัวเองเพราะว่าบางทีคำพูดแม่มันกระทบจิตใจเรามากๆที่บ้านก็ไม่มีใครเป็นเซฟโซนไม่มีใครที่เราจะได้ปรึกษาเขาหรือเปิดใจคุยได้อย่างเต็มที่มันก็จะปิดกั้นมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว เราจะปวยเป็นจิตไหม?