ขอระบายอะไรซักหน่อยนะคะ

เราเป็นคนนึงนึงที่ค่อนข้างมีโลกส่วนตัว(เยอะ)มั้งนะคะ เเต่ก่อนเราไม่ใช่แบบนี้ เราเป็น้ด็ก ที่ร่าเริง เด็กกิจกรรม  แต่มี้หตุการณ์หนึ่ง ที่ทำให้เราปลี่ยนไป ตั้งเเต่นั้น เราเจอ เเต่ความผิดหวัง สิ่งที่กระทบกับจิตใจมากๆ  เป็นการผิดหวังซ้ำเเล้วซ้ำเล่า ทุกวันที่กลับจากโางเรียนมาบ้าน เราเอาเเต่นอนร้องไห้ ไม่เป็นอันทำอะไรเลย  ร้องจนเช้า นอนน้อยเลยมานอนท่โรงเรียน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะ เราโดน บูลลี่ ไม่ว่าหน้าตา รูปร่าง หรือ สีผิวของเรา ทุกคนเอามาหยอกล้อเป็นเรื่องว่าเล่น  ความรู้สึกของเราไม่โอเคเลยสักวัน  ความรู้สึกของเราไม่โอเคเลยสักวัน  เราเริ่มทนถไหวที่เป็นเเบบนี้  เราเลยลองคุยกับเเม่เเบบเข้มเเข็ง บอกเเม่ว่าอยากย้ายรร. ไปเรียนเเล้วๆม่สบายใจ ก็บอกเหตุผลเเม่ไป  เเต่เเม่บอกเราว่า มันยุ่งยาก เรียนที่นี่ก็เรียนให้จบ  สรุปคือเเม่ไม่ให้ย้าย เราต้องไปเรีบนเเบบ สภาพจิตย้ำเเย่ทุกวัน  ไม่มีเลยไม่มีใครคงามรู้สคกเราเลยว่าเป็นไง  ไม่มีใครเเคร์มันด้งยซ้ำ ....ทจนถึงตอนนี้ มันอาจดีขึ้นนะ เเต่ก็มีบางช่วงที่ร้องไห้  รู้สึกไม่สบายใจ อยากอยู่คนเดียว ล่าสุด วันพฤหัส   เรารู้สึกอยากร้องไห้ตลอดเวลา จนเพื่อนในห้องทัก  พักกลางวัน เรานอนร้องไห้ เรารู้สึกเริ่มไม่ไหวเลยโทรให้พ่อมารับ ถึงบ้าน เราร้องไห้อย่างหนัก เเม่ถามว่าเป็นอะไร เราเลยบอกไปว่าเเค่ปวดหัว เเต่จริงๆเเล้วเราไม่โอเค ตอนนั้นเราเกิดความคิดบ้าๆ  เเต่โชคดีเราไม่ทำมัน