3วันที่ผ่าน เรารู้สึกว่าตัวเองคิดโลกในแง่ลบเยอะมากๆ รู้สึกว่าตัวเองอ่อนไหวง่ายมากๆ เจอใครพูดอะไรใส่นิดหน่อย ก็เก็บไปคิดมากแล้วอะค่ะ ตกดึกมาก็ชอบเก็บคำพูดนั้นมาคิดมาก แล้วชอบคิดว่าตัวเองเป็นภาระรึป่าว เราควรเกิดมารึป่าว พอยิ่งคิดก็ยิ่งร้องไห้หนักมาก เมื่อ3วันก่อน เราบอกแม่ว่าทำข้าวให้กินหน่อย แต่แม่กลับตอบมาว่า ไปทำกินเอง ปกติแม่จะพูดติดตลกขำๆ แต่ครั้งนี้ แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่อารมณ์แล้วทำหน้าตาเหมือนโกรธ พอเราได้ยินแบบนั้นก็เดินออกมาจากห้องแม่ (ปกติเวลาแม่พูดแบบนี้จะไม่อะไรนะ แต่ครั้งนี้อยู่ๆตัวเองก็รู้สึกเศร้าเฉยเลย5555)แล้วเข้ามาในห้องตัวเอง แล้วมานั่งร้องไห้ แล้วนั่งคิดว่า ถ้าเราตายไปจะมีใครเสียใจมั้ย เราควรเกิดมาหรอ อะไรประมาณนี่อะค่ะ เราร้องไห้หนักมากตั้งแต่4ทุ่มจนถึงเที่ยงคืน หลังจากนั้นเพื่อนก็ทักมาบอกว่าเล่นเกมมั้ย เราก็ตอบตกลง เราก็นั่งเล่นเกมกับเพื่อนตั้งแต่ เที่ยงคืนกว่าๆจนถึงตี3นิดๆ ตอนเล่นเกมกับเพื่อนเรารู้สึกว่าตัวเองมีความสุขมากสนุกสุดๆ หลังจากเลิกเล่นเสร็จเรากะว่าจะนอนหลับแล้ว แต่จู่ๆก็กลับมาคิดมากอีกแล้วค่ะ5555 นอนร้องไห้หนักมาก หนักที่สุดที่เคยเป็นมาเลยมั้งนะ55555 เราพยายามหลับตาแต่ก็นอนไม่หลับ เพราะรู้สึกปวดหัว+กับแสบจมูก ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับร้องไห้เยอะรึป่าวนะ มันแสบมากๆ แสบเปลือกตาด้วย อันนี้น่าจะเป็นเพราะเราร้องไห้แล้วขยี้ตาแรงเกินไป5555 พอเรานอนไม่หลับก็หยิบโทรศัพท์มาเล่น เล่นไปเล่นมาก็ไปเจอคลิปเศร้า จากตอนแรกจะหยุดร้องไห้แล้ว แต่พอเจอคลิปเศร้าๆไปร้องหนักกว่าเดิมอีก เราก็นอนเล่นโทรศัพท์ไปร้องไห้ไปจนถึงตี4กว่าๆไม่ก็ตี5นี่แหละ จู่ๆเราก็คิดอะไรออก เราเคยไปอ่านเจอมาว่า ถ้าอยากหายเศร้าลองเขียนระบายอะไรสักอย่างลงในสมุดดูมันจะหาย เราก็เลยลองดู เลยลุกจากที่นอนมานั่งเขียน ไม่ได้เปิดไฟนะ เปิดไฟฉายในโทรศัพท์เอา5555
เราลองเขียนดู เขียนระบายความรู้สึกตอนนั้นออกมาให้หมดเลย เขียนไปร้องไห้ไป5555 แต่มันก็ช่วยอยู่นิดหน่อยนะ หลังจากเขียนเสร็จ ก็ว่าจะนอนละ ก็เลยไปนอน ประมาณสักตี5มั้ง เราก็พยายามนอน นอนยังไงก็ไม่หลับ จน6โมงเช้า ย่ามาเคาะประตูบอกว่าแมวโดนหมากัด เราก็รีบลุกออกไปดู แต่ไม่เห็นแมว ย่าเราบอกว่าไม่รู้โดนป่าว แต่แมววิ่งไปทางนู้นแล้ว เราก็คิดไว้ในใจว่าคงไม่โดนกัดหรอก เราก็มานอนต่อเพราะ อยากนอนมากๆ พอหลับตานอนปั๊ป ก็เศร้าอีกแล้ว ตอนนั้นกังวลมาก ตอนนอนก็ภาวนาไปว่าขอให้แมวอย่าเป็นไรๆๆๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้านอนไปน้ำตาไหลไป5555 สุดท้ายก็นอนไม่หลับเพราะกลัวแมวตาย แล้วไม่นอน สุดท้ายก็เจอแมว แมวปลอดภัย หลังจากนั้นเราก็บอกแม่ว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวฝากซื้อด้วย แม่ก็โอเค แม่ก็ซื้อมาให้ เราก็นั่งกินแล้วก็มานั่งคิดๆดู ว่าเราน่าจะทำตัวดีๆ ไม่น่าร้องไห้เลย อยู่ๆก็รักแม่ขึ้นมาก เวลาผ่านไป10โมงกว่า เราตัดสินใจนอน นอนตื่นขึ้นมาประมาณ3โมงกว่า วันนั้นเป็นวันที่เรานอนเช้าของปี66เลยค่ะ55555 เมื่อวานที่ผ่านมาเราก็ใช้ชีวิตปกติจนกระทั่งตอนเวลาประมาณบ่ายๆ เราทำอาหารกินเอง ปู่ก็เดินมาบ่นว่าทำไมไม่ทำงานบ้าน/ไม่ไปช่วยแม่กับย่าขายของ พอปู่พูดแบบนั้นเสร็จเราน้ำตาคลอเลยค่ะ พยายามกลั้นไม่ไห้ร้องไห้ แต่ก็กลั้นได้แปปเดียว ตอนเราทำอาหารไปก็ร้องไปค่ะ5555 เก็บเอาคำพูดนั้นมาคิดมาก ทำให้การกินข้าวมื้อนั้นไม่อร่อยเลยค่ะ กินไปร้องไห้ไป (ปกติเราก็ช่วยงานบ้านบางครั้งอยู่ค่ะ ถ้าอยากทำเดี๋ยวทำเอง แต่ถ้ามีใครสั่งให้ทำนู้นนี่ล่วงหน้าก็จะทำให้ค่ะ แต่ถ้ามาสั่งตอนกำลังจะทำให้นี่ไม่ทำให้ละ5555/ส่วนเรื่องขายของเนี่ยถ้าแม่กับย่าขอให้ช่วยก็จะช่วยค่ะ ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปช่วยเลยละจะไปรอให้แม่กับย่าขอให้ช่วยทำไมละ เราขอตอบเลยนะคะว่าเราเป็นคนขี้อายค่ะ ถ้าเราบอกอยากไปช่วยเนี่ย แม่ก็จะแซวค่ะ เราเคยไปช่วยอยู่ครั้งหนึ่ง แม่ก็ไล่ให้เรากลับบ้านค่ะ555) หลังจากกินเสร็จเราก็นั่งคิดว่า ถ้าเราตายไปก็คงจะดี ไม่อยากใช้ชีวิตแล้ว อยากตายๆๆ
เราเอาความคิดแง่ลบในวั้นแรกตอนนั้นมาคิดด้วย ทำให้เราร้องไห้หนักมาก55555 ร้องไห้จนหายใจแต่ละทีแสบจมูกไปหมด พอเรากินเสร็จได้สักพักก็เก็บจาน ล้างจาน กวาดบ้านปกติ พอเวลาประมาณตี2กว่าๆเราก็เข้านอนค่ะ วันนี้เราตื่นมาก็กะจะไปช่วยแม่กับย่าขายของ แต่ตัวเองตื่นสายเลยไม่ได้ไป เราตื่นมาประมาณบ่ายโมงกว่า ตื่นมาเราก็นอนเล่นโทรศัพท์มือถือปกติ เวลาผ่านไปสัก1ชั่วโมงกว่าๆ ปู่เราก็เดินมาในห้อง แล้วบอกว่าทำไมไม่ไปช่วยย่าขายของละ เราก็ตอบไปว่า เดี๋ยวค่อยไปช่วยพรุ่งนี้ พอปู่เราพูดจบเราก็ร้องไห้ ร้องไห้แบบนิดๆ ไม่ได้หนักมาก ตอนร้องไห้ก็คิดว่า เราเป็นภาระหรอ คิดแง่ลบตลอดเลย5555 เวลาผ่านไปสัก5โมงมั้ง เราก็ออกไปทำข้าวกิน ล้างจาน กวาดบ้าน ปกติ พอ3ทุ่มกว่าๆ เกือบ4ทุ่ม แม่กับย่าเรากลับมาจากขายของ เราก็ออกไปดู แล้วแม่กับย่าเราก็พูดใส่เราว่า โอโห้ทำไมไม่ไปเก็บผ้าข้างนอกเลย อยู่บ้านไม่ช่วยอะไรเลย ตอนนั้นเรายืนนิ่งเลยค่ะ เหมือนน้ำตาจะไหลออกมา เราก็ตอบกลับไปว่า ไม่ได้ออกจากบ้านเลย ตอนแรกจะตอบกลับไปว่า ไม่ได้ออกจากบ้านเลย ล้างจาน กวาดบ้าน เลยไม่ได้ออกไป (ปกติเป็นไม่ออกจากบ้านอยู่แล้วค่ะ) หลังจากที่ตอบไปแบบนั้นเราก็เข้ามาในห้องเลย เราไห้เลยค่ะ เรารู้สึกแย่มากๆ เบื่อกับการใช้ชีวิต อยากปรับตัว ไม่อยากเป็นภาระคนอื่น เคยคิดอยู่ว่าถ้าออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเนี่ย จะดีมั้ยหรือถ้าตายไปจะดีมั้ยนะ แต่ก็ทำได้แค่คิด55555
ที่เขียนออกมา แค่อยากระบายความรู้ค่ะ เรารู้ว่าพิมพ์ออกมาแล้ว เราโล่งสบายค่ะ5555 ตอนนี้ไม่ร้องไห้แล้ว แต่ก็แอบคิดมากอยู่นิดๆ
เราจะพยายามไม่คิดมาก ไม่ร้องไห้ พยายามทำตัวให้ตัวเองสดใสอยู่ตลอดเวลา
เราเคยคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยนะ อยากไปหาหมออยู่ค่ะ แต่ติดตรงที่ไม่อยากบอกครอบครัวค่ะ
ไม่อยากเป็นภาระ
เราลองเขียนดู เขียนระบายความรู้สึกตอนนั้นออกมาให้หมดเลย เขียนไปร้องไห้ไป5555 แต่มันก็ช่วยอยู่นิดหน่อยนะ หลังจากเขียนเสร็จ ก็ว่าจะนอนละ ก็เลยไปนอน ประมาณสักตี5มั้ง เราก็พยายามนอน นอนยังไงก็ไม่หลับ จน6โมงเช้า ย่ามาเคาะประตูบอกว่าแมวโดนหมากัด เราก็รีบลุกออกไปดู แต่ไม่เห็นแมว ย่าเราบอกว่าไม่รู้โดนป่าว แต่แมววิ่งไปทางนู้นแล้ว เราก็คิดไว้ในใจว่าคงไม่โดนกัดหรอก เราก็มานอนต่อเพราะ อยากนอนมากๆ พอหลับตานอนปั๊ป ก็เศร้าอีกแล้ว ตอนนั้นกังวลมาก ตอนนอนก็ภาวนาไปว่าขอให้แมวอย่าเป็นไรๆๆๆ ยิ่งคิดก็ยิ่งเศร้านอนไปน้ำตาไหลไป5555 สุดท้ายก็นอนไม่หลับเพราะกลัวแมวตาย แล้วไม่นอน สุดท้ายก็เจอแมว แมวปลอดภัย หลังจากนั้นเราก็บอกแม่ว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยวฝากซื้อด้วย แม่ก็โอเค แม่ก็ซื้อมาให้ เราก็นั่งกินแล้วก็มานั่งคิดๆดู ว่าเราน่าจะทำตัวดีๆ ไม่น่าร้องไห้เลย อยู่ๆก็รักแม่ขึ้นมาก เวลาผ่านไป10โมงกว่า เราตัดสินใจนอน นอนตื่นขึ้นมาประมาณ3โมงกว่า วันนั้นเป็นวันที่เรานอนเช้าของปี66เลยค่ะ55555 เมื่อวานที่ผ่านมาเราก็ใช้ชีวิตปกติจนกระทั่งตอนเวลาประมาณบ่ายๆ เราทำอาหารกินเอง ปู่ก็เดินมาบ่นว่าทำไมไม่ทำงานบ้าน/ไม่ไปช่วยแม่กับย่าขายของ พอปู่พูดแบบนั้นเสร็จเราน้ำตาคลอเลยค่ะ พยายามกลั้นไม่ไห้ร้องไห้ แต่ก็กลั้นได้แปปเดียว ตอนเราทำอาหารไปก็ร้องไปค่ะ5555 เก็บเอาคำพูดนั้นมาคิดมาก ทำให้การกินข้าวมื้อนั้นไม่อร่อยเลยค่ะ กินไปร้องไห้ไป (ปกติเราก็ช่วยงานบ้านบางครั้งอยู่ค่ะ ถ้าอยากทำเดี๋ยวทำเอง แต่ถ้ามีใครสั่งให้ทำนู้นนี่ล่วงหน้าก็จะทำให้ค่ะ แต่ถ้ามาสั่งตอนกำลังจะทำให้นี่ไม่ทำให้ละ5555/ส่วนเรื่องขายของเนี่ยถ้าแม่กับย่าขอให้ช่วยก็จะช่วยค่ะ ถ้าถามว่าทำไมไม่ไปช่วยเลยละจะไปรอให้แม่กับย่าขอให้ช่วยทำไมละ เราขอตอบเลยนะคะว่าเราเป็นคนขี้อายค่ะ ถ้าเราบอกอยากไปช่วยเนี่ย แม่ก็จะแซวค่ะ เราเคยไปช่วยอยู่ครั้งหนึ่ง แม่ก็ไล่ให้เรากลับบ้านค่ะ555) หลังจากกินเสร็จเราก็นั่งคิดว่า ถ้าเราตายไปก็คงจะดี ไม่อยากใช้ชีวิตแล้ว อยากตายๆๆ
เราเอาความคิดแง่ลบในวั้นแรกตอนนั้นมาคิดด้วย ทำให้เราร้องไห้หนักมาก55555 ร้องไห้จนหายใจแต่ละทีแสบจมูกไปหมด พอเรากินเสร็จได้สักพักก็เก็บจาน ล้างจาน กวาดบ้านปกติ พอเวลาประมาณตี2กว่าๆเราก็เข้านอนค่ะ วันนี้เราตื่นมาก็กะจะไปช่วยแม่กับย่าขายของ แต่ตัวเองตื่นสายเลยไม่ได้ไป เราตื่นมาประมาณบ่ายโมงกว่า ตื่นมาเราก็นอนเล่นโทรศัพท์มือถือปกติ เวลาผ่านไปสัก1ชั่วโมงกว่าๆ ปู่เราก็เดินมาในห้อง แล้วบอกว่าทำไมไม่ไปช่วยย่าขายของละ เราก็ตอบไปว่า เดี๋ยวค่อยไปช่วยพรุ่งนี้ พอปู่เราพูดจบเราก็ร้องไห้ ร้องไห้แบบนิดๆ ไม่ได้หนักมาก ตอนร้องไห้ก็คิดว่า เราเป็นภาระหรอ คิดแง่ลบตลอดเลย5555 เวลาผ่านไปสัก5โมงมั้ง เราก็ออกไปทำข้าวกิน ล้างจาน กวาดบ้าน ปกติ พอ3ทุ่มกว่าๆ เกือบ4ทุ่ม แม่กับย่าเรากลับมาจากขายของ เราก็ออกไปดู แล้วแม่กับย่าเราก็พูดใส่เราว่า โอโห้ทำไมไม่ไปเก็บผ้าข้างนอกเลย อยู่บ้านไม่ช่วยอะไรเลย ตอนนั้นเรายืนนิ่งเลยค่ะ เหมือนน้ำตาจะไหลออกมา เราก็ตอบกลับไปว่า ไม่ได้ออกจากบ้านเลย ตอนแรกจะตอบกลับไปว่า ไม่ได้ออกจากบ้านเลย ล้างจาน กวาดบ้าน เลยไม่ได้ออกไป (ปกติเป็นไม่ออกจากบ้านอยู่แล้วค่ะ) หลังจากที่ตอบไปแบบนั้นเราก็เข้ามาในห้องเลย เราไห้เลยค่ะ เรารู้สึกแย่มากๆ เบื่อกับการใช้ชีวิต อยากปรับตัว ไม่อยากเป็นภาระคนอื่น เคยคิดอยู่ว่าถ้าออกไปใช้ชีวิตคนเดียวเนี่ย จะดีมั้ยหรือถ้าตายไปจะดีมั้ยนะ แต่ก็ทำได้แค่คิด55555
ที่เขียนออกมา แค่อยากระบายความรู้ค่ะ เรารู้ว่าพิมพ์ออกมาแล้ว เราโล่งสบายค่ะ5555 ตอนนี้ไม่ร้องไห้แล้ว แต่ก็แอบคิดมากอยู่นิดๆ
เราจะพยายามไม่คิดมาก ไม่ร้องไห้ พยายามทำตัวให้ตัวเองสดใสอยู่ตลอดเวลา
เราเคยคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ามั้ยนะ อยากไปหาหมออยู่ค่ะ แต่ติดตรงที่ไม่อยากบอกครอบครัวค่ะ