สามีเสียชีวิตทำใจไม่ได้

เราขอเล่าก่อนคือเรากับสามี คบกันตั้งแต่เรียนมอปลายด้วยกัน สามีเป็นรุ่นพี้เราหนึ่งปี จากนั่นพอจบได้สองปี เราแต่งงานและมีลูกด้วยกันหนึ่งคน ก็ด้วยความอายุยังไม่เยอะ เลยหางานทำที่กรุงเทพใช้เวลา2ปีกว่าๆ เราได้ออกกะบะหนึ่งคันด้วยกัน  และเราก็ได้ข่าวดีอีกครั้งคือเราท้องคนที่สองได้1เดือน สามีเลยตัดสินใจกลับพามาอยู่บ้าน เพราะเราทำงานเกี่ยวกับสารเคมีแต่ฟ้าไม่เป็นใจ พอกลับมาอยู่บ้านได้แค่1วัน เราได้แท้งลูก เราเสียใจมาก หมอเลยให้หยุดพักไว้3 เดือน 3เดือนผ่านไปเร็วมาก เราเลยปล่อยอีกครั้ง ได้แค่ยังไม่ถึงเดือน สามีเกิดอุบัติเหตุวันที่23/10/62 เสียชีวิตคาที่ พอเรารู้รีบวิ่งมา จุดเกิดเหตุห่างจากบ้านปรมาร1กิโล พอถึงเราตั้งสติไม่ได้ วิ่งไม่ออก ร้องไห้ไม่ออกมันจุกมันแน่นไปหมด สามีออกไปซื้อกับข้าวแค่ปรมาร20นาที กลับมายังไม่ถึงบ้าน โดนรถสิบล้อชนและเหยียบซ้ำ ที่ปากทางจะเข้าบ้าน เราทำใจไม่ได้เลย มันทรมารไปหมด คิดถึงเค้าแทบขาดใจ ได้แต่นั่งกอดลูกชาย ลูกชายก็ถามหาแต่พ่อ เค้าเป็นเด็กติดพ่อมากๆ  จิตใจเราแย่มากๆ นอนไม่ได้กินไม่ลง เรากับสามีสนิทกันมากและติดกันมาก ไม่เคยห่างกัน นึกถึงแต่ภาพเค้า นึกถึงแต่วันที่เคยลำบากด้วยกัน กำลังจะเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ สามีอายุแค่25 เรา24  มันใจสั่นมากๆ เพราะเราไม่ห่างกัน ทำงานก็ทำงานด้วยกัน ไปไหนเค้าให้ไปด้วยตลอด ถ้าเราไม่ไปเค้าก็ไม่ไป เราต้องทำยังไงถึงจะปล่อยว่างได้ เราเข้าวัดทุกวัน เราตั้งสติไม่ได้เลย มันแทบใจสลาย มองไปทางไหนก็ยังเห็นภาพของเค้าอยู่ รถของเรา บ้านของเรา ลูกของเราและความฝันของเรา มันพังไปหมด เราได้แต่ร้องไห้ทุกวัน มานอนกับพ่อแม่บ้าง นอนบ้านสามีบ้าง มันทำใจยากมากจริงๆ มันไม่มีคำล่ำลา ไม่มีแจ้งเตือนเลยจริงๆ