เป็นโรคซึมเศร้าค่ะ และรู้สึกว่าเรียนต่อไปไม่ไหว

เราเป็นโรคซึมเศร้าและกำลังรักษา กินยาตามที่แพทย์สั่งมาได้ประมาณ 1 อาทิตย์ค่ะ
ถ้าพูดถึงสาเหตุที่เป็น มันเกิดจากหลายเหคุการณ์ที่ทำร้ายจิตใจเรามากๆซึ่งไม่อยากกล่าวถึง
แต่หนึ่งในนั้นก็คือการต้องเรียนในคณะ วิศวะ ที่เราไม่อยากเรียน

ช่วงแรกๆตอนปีหนึ่งเราเริ่มสังเกตตัวเองว่ามีอาการของโรคซึมเศร้า แต่ยังไม่ได้บอกใครให้รู้เพราะยังไม่แน่ใจ
เบื่อ เหนื่อยทุกอย่าง ไม่อยากทำอะไรต่อไป
บางทีตื่นมาก็ร้องไห้ซะเฉยๆ ไม่ลุกไปเรียน ไม่กินข้าว ไม่ทำอะไรเลยร้องไห้ตั้งแต่เช้าจนเย็น
ยิ่งต้องไปเรียนฟิสิกส์ คณิต เคมีที่เราไม่เข้าใจ มันก็ยิ่งทำให้เราเหมือนคน 'หมดแรงที่จะใช้ชีวิต' 
ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่คืออะไร คนเราทำทุกสิ่งอย่างไปทำไม สุดท้ายแล้วทุกคนก็ต้องตาย
ไม่ว่าจะตายในอีก 40 ปี หรือตายในตอนนี้ มันก็มีค่าเท่ากัน

เราไม่ได้บอกใครแม้แต่พ่อแม่หรือเพื่อนสนิท เราต่อสู้กับมัน เราสู้คนเดียว และกว่าจะผ่านมาได้แต่ละครั้งมันทรมานมากจริงๆ เราจึงสร้าง private account ไว้คอยระบายสิ่งที่มันประทุขึ้นมา ให้ความรู้สึกเหมือนเรายังมีบางอย่างที่รับฟัง

พอขึ้นปี2มา 
ทั้งสังคมในที่เรียน ทั้งวิชาที่เราไม่ชอบ เราเรียนไม่รู้เรื่องเลย ไม่เข้าใจว่าเขาพูดถึงอะไรกัน ทั้งความกดดัน และเรื่องของครอบครัวในบางส่วน 
อาการของโรคซึมเศร้าเริ่มหนักขึ้น
เวลาที่มีอาการดิ่ง เราคิดที่จะฆ่าตัวตายตลอด
ถ้าอยู่หอก็จะขึ้นดาดฟ้าแล้วกระโดดลงมา
ถ้าขับรถอยู่แล้วเกิดอาการ เราต้องเลี้ยวจอดพักข้างทางก่อน
เพราะใจเรามันอยากจะพุ่งชนสิบล้อให้มันแหลกไปข้าง
แต่โชคดีหรือโชคร้ายไม่รู้ที่เรายังไม่ทำจริงๆ
ไม่ใช่ไม่กล้า แต่กลัวอย่างเดียวเลยค่ะ 
คือกลัวพ่อกับแม่ และน้องของเราจะเสียใจ

เราเขียนข้อความลาตายเตรียมเอาไว้
เผื่อวันไหนที่เราห้ามตัวเองไม่อยู่
 

คนรอบข้างก็ยังไม่มีใครรู้ว่าเรามีอาการแบบนี้ รวมถึงพ่อแม่เอง เราเป็นคนตลกกวนตีน เขาก็คิดว่าเราเป็นเด็กวัยรุ่นปกติ เฮฮาปาร์ตี้ สังสรรค์ เหมือนเด็กคนอื่นๆ เพื่อนๆ ก็ไม่รู้ว่าเราป่วย อาจมีบางที่ทักว่าทำไมขอบตาบวม ร้องไห้มาหรอ เราก็จะตอบว่าเมื่อคืนดูซีรี่ย์แล้วอินไปหน่อย ฮ่า

จนเมื่ออาทิตย์ก่อน เราโดนโรคซึมเศร้ารุมเร้าตอน 6 โมงเย็น ไม่มีใครอยู่บ้าน มีแค่เราคนเดียว เป็นหนึ่งในครั้งที่ทรมานที่สุดเลยก็ว่าได้ เรานอนขดบนพื้นห้อง ร้องไห้จะขาดใจ น้ำมูก น้ำลายไหลออกมาหมด 
มันเจ็บปวด
หน่วงเข้าไปในใจลึกมากๆ
ความรู้สึกมีแค่
'เหนื่อยและทรมานมากที่ต้องมีตัวตนอยู่บนโลกใบนี้'

เราโทรหาพ่อตอนนั้นค่ะ พ่อก็รับสายบอกว่าไงลูก 
เราร้องไห้หนักบอกว่า พ่อ ช่วยหนูด้วย
หนูสู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว

ตอนนั้นพ่อเราตกใจมากนึกว่ามีใครฉุดเราไปข่มขืน

เราบอกว่าเราเจ็บปวดมาก เศร้ามากจนทนไม่ไหว
พ่อบอกให้ใจเย็นๆ ทุกอย่างมีทางแก้ มันเรื่องแค่นี้เอง

เราหัวเราะ

ใช่ค่ะ เราหัวเราะแบบหัวเราะจริงๆ ทั้งที่ยังร้องไห้อยู่
หัวเราะและร้องไห้สลับกันไป
เหมือนในหนังเรื่อง joker ยังไงอย่างงั้น

เราตลกที่ทุกคนต่างบอกว่าเรื่องแค่นี้เอง
แต่สำหรับเรา มันคือเรื่องที่ทรมานชีวิตเราที่สุด
เราต่อสู้กับมันมา 2 ปี เป็นช่วงเวลาที่เจ็บปวดที่สุดตั้งแต่เกิดมา
พอได้ยินคำว่า แค่นี้เอง แล้วในตอนนั้นมันโคตรตลก

นั่นเลยทำให้พ่อกับแม่พาเราพบจิตแพทย์ คุณหมอให้ยามาทาน แล้วนัดพบร่วมกับกรมสุขภาพจิตครั้งต่อไป คุณหมอบอกว่าเราจะหายแน่ๆ หมอบอกว่าเราเก่งมาก เก่งจริงๆ ที่ทนมาได้ถึงขนาดนี้ ขอให้วันพรุ่งนี้เรากลายเป็นคนที่เก่งขึ้นกว่าเดิม และเก่งขึ้นในทุกๆวัน

เราทานยาตามที่หมอสั่ง มันก็ดีขึ้นบ้าง แต่ยังลดอาการเบื่อชีวิตไม่ได้ เราเบื่อที่จะไปเรียน เบื่อเพื่อนทุกคนไม่อยากเจอใคร เพื่อนสนิทชวนไปงานวันเกิดเราก็ไม่ไป ทั้งที่รู้ว่ามันเป็นการเสียมารยาทมาก แต่เราไม่อยากเจอ ไม่อยากเที่ยว ไม่อยากคุยกับใครเลยจริงๆ 

เมื่อคืนนี้เราก็กลับมาหน่วงอีกครั้ง ต้องกินยานอนหลับที่หมอให้แล้วหลับยาวจนถึงเที่ยง
ตอนนี้เราหยุดเรียนมา 3-4 วันแล้ว
ไม่อยากเจอใคร และคิดว่าถ้าไปเรียนในสิ่งที่เราไม่เคยเข้าใจ ก็คงจะไม่รู้เรื่อง
และทุกครั้งที่เรียนไม่รู้เรื่อง พอเห็นเพื่อนที่ทำตรงนี้ได้ดี 
มันก็จะกลายเป็นความรู้สึกแย่ๆ กดดันตัวเอง จนหมด passion ในการทำทุกอย่าง

พ่อแม่คุยกับเรา ถามว่าเราอยากหยุดเรียนไปก่อนมั้ย หรือจะซิ่วไปคณะอื่นพร้อมรุ่นน้องปีหน้า
เราเองถ้าถามความต้องการจริงๆ เราอยากย้ายไปคณะอื่นมากๆ อยากออกจากบ่วงตรงนี้สักที
แต่อีกใจก็ห่วงความรู้สึกพ่อแม่ เพราะเราปี2แล้ว ถึงพ่อแม่จะบอกให้ซิ่วได้ แต่เรารู้ว่าจริงๆเขาก็หวังว่าอีก 2 ปีลูกสาวคนโตจะจบวุฒิวิศวะ รับปริญญาให้พ่อแม่เห็น

เราไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี
ทนเรียนต่อไปก็ไม่รู้ว่ามันจะหนักหนาแค่ไหน

ขอบคุณทุกท่านที่ช่วยแนะนำและรับฟังจริงๆค่ะ